Γράφει ο Πάνος Αμυράς, Τύπος της Κυριακής
Μία βασική αρχή στην πολιτική είναι να μη θέτεις ποτέ τον εκλογικό πήχυ σε σημείο που δεν μπορείς να φτάσεις, γιατί υπάρχει η πιθανότητα να περάσεις από κάτω. Σε μία τέτοια θέση φαίνεται να βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως προκύπτει από την ανάγνωση των τελευταίων δημοσκοπήσεων αλλά και από τα εκλογικά αποτελέσματα σε μεγάλους επαγγελματικούς συλλόγους.
Ο Αλέξης Τσίπρας πίστευε στη θεωρία του «ώριμου φρούτου» ή καλύτερα του «ώριμου Mνημονίου». Θεωρούσε δηλαδή ότι η αντιμνημονιακή ρητορική και η οικονομική ασφυξία που έχει χτυπήσει την πλειονότητα των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων αρκούσαν για να του δώσουν δυναμική ανατροπής στις ευρωεκλογές ωθώντας την κυβέρνηση σε παραίτηση. Με άλλα λόγια, ποντάριζε στην αρνητική ψήφο, στην ψήφο διαμαρτυρίας ή ακόμη και απόγνωσης. Η επιλογή αυτή οδήγησε σταδιακά στην ιδεολογική σύγχυση, που επιτείνεται από τις διαφορετικές εσωκομματικές φωνές, στην προγραμματική ατροφία που περιορίζει τον ορίζοντα του ΣΥΡΙΖΑ στο σκίσιμο του Μνημονίου και εν τέλει στην πολιτική οκνηρία.
Η αιφνίδια κάθοδος του Σταύρου Θεοδωράκη στην πολιτική με το περιβόητο πλέον κόμμα Το Ποτάμι άλλαξε τα δεδομένα του πολιτικού παιχνιδιού. Χωρίς να παρουσιάσει ακόμη πολιτικό πλαίσιο αλλά μιλώντας για αυτονόητα πράγματα που πρέπει να γίνουν στη χώρα, το κόμμα του Θεοδωράκη διεμβολίζει το χώρο της Κεντροαριστεράς και παίρνει ζωτικό χώρο σε πεδία όπως οι νέοι ψηφοφόροι, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τον πρώτο λόγο.
Ο Βενιζέλος, που νόμιζε ότι είχε «ξεμπερδέψει» με τους «58» επιβάλλοντας το σταυρό στις ευρωεκλογές, βλέπει μπροστά του το Ποτάμι να πνίγει το ΠΑΣΟΚ. Τον ίδιο εφιάλτη φαίνεται να βιώνει η ΔΗΜ.ΑΡ., που πληρώνει την εγωκεντρική τακτική του προέδρου της, Φώτη Κουβέλη.
Ομως το πραγματικό πρόβλημα το έχει ο ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να πληρώσει την πολιτική αδράνεια του κ. Τσίπρα και τη βουλιμία της ηγετικής ομάδας για την εξουσία, με κάθε τρόπο και χωρίς κανένα σχέδιο για την επόμενη ημέρα. Το έλλειμμα στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει των εκλογών το ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο ο βουλευτής Ζακύνθου του κόμματος, Σταύρος Κοντονής, σε άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Αφού επισήμανε τις χαμηλές επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Τεχνικού Επιμελητηρίου και των δικηγορικών συλλόγων σε όλη τη χώρα, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για τις επερχόμενες κάλπες:
«Εάν το φαινόμενο αυτό επαναληφθεί στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ιδίως τις δημοτικές, τότε θα αποδειχθεί με τραγικό τρόπο ότι οι καθυστερήσεις και η ουσιαστική ανυπαρξία οικοδόμησης πολιτικών συμμαχιών (και όχι ένταξης στον ΣΥΡΙΖΑ) με κινήσεις και πρόσωπα από το σοσιαλιστικό χώρο όχι μόνο ναρκοθετούν την κυβερνητική προοπτική της Αριστεράς, αλλά το βασικό είναι ότι μπορούν να αναβιώσουν στρατηγικές επαναδημιουργίας της Κεντροαριστεράς». Αυτά αναφέρει ο κ. Κοντονής, που βλέπει τον κίνδυνο να καμφθεί το δίλημμα «Μνημόνιο ή αντιμνημονιακή πολιτική» και η Κουμουνδούρου να μείνει με τον Λαφαζάνη.
Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι και μία μεγάλη ευκαιρία για τη Νέα Δημοκρατία. Οχι τόσο γιατί το Ποτάμι μπορεί να κλέψει εκλογικά ποσοστά από τον Τσίπρα, αλλά γιατί η Ν.Δ. είναι η πολιτική δύναμη που έχει συγκεκριμένο ιδεολογικό προσανατολισμό και ο Αντώνης Σαμαράς έχει ταχθεί υπέρ των ριζικών μεταρρυθμίσεων στη φορολογία, στη δημόσια διοίκηση και τη λειτουργία των θεσμών.
Στις εκλογές του Μαΐου η Νέα Δημοκρατία οφείλει να αναδείξει τις θέσεις της για τη μείωση της φορολογίας σε βραχυπρόθεσμη και μεσοπρόθεσμη κλίμακα, την αναμόρφωση του κράτους που θα ευνοεί και δεν θα αποτρέπει την επιχειρηματικότητα και την κατεύθυνση αναπτυξιακών πόρων εκεί όπου η Ελλάδα έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα, όπως στον τουρισμό, στον αγροτικό τομέα, στην Παιδεία και τον πολιτισμό.
