Γράφει ο Ευθ. Πέτρου
Δραματικές εξελίξεις δεκαετιών στη Θράκη, φαίνεται ουδένα εδίδαξαν. Και αν το πρόβλημα περιοριζόταν στην ανευθυνότητα των αριστερών κομμάτων, ίσως τα πράγματα να μην ήσαν τόσο επικίνδυνα. Θα ήσαν τουλάχιστον κατανοητά. Ουδείς εχέφρων προσδοκά από την αριστερά εθνικές ευαισθησίες.
Το δυστύχημα είναι ότι σήμερα, τα εθνικά θέματα δεν ευρίσκονται στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας. Τα έχουν εκτοπίσει τα ζητήματα της οικονομίας και η μίζερη λαϊκιστική προσέγγισις σε όλα τα θέματα της «καθημερινότητας». Τα χαρακτηριστικά δηλαδή τα οποία οδήγησαν την κοινωνία μας στην κρίση. Όχι η κρίσις αυτή καθ’ αυτή. Και αυτό είναι κάτι εξαιρετικώς επικίνδυνο.
Η Θράκη πρέπει να τυγχάνει υπερκομματικής και ιδιαιτέρως προσεκτικής μεταχειρίσεως. Τα προβλήματα της μειονότητος πρέπει να μελετώνται και να αντιμετωπίζονται με διαχρονική συνέπεια. Κάτι που δυστυχώς δεν γίνεται. Σε αντίθεση με την Τουρκία, η οποία αργά αλλά σταθερά διευρύνει την επιρροή του προξενείου της Κομοτηνής σε όλη σχεδόν την μουσουλμανική μειονότητα.
Παρακολουθώντας κανείς τις εξελίξεις, εκπλήττεται από την επιπολαιότητα την οποία επιδεικνύει η ελληνική Πολιτεία. Διότι δυστυχώς μόνον επιπολαιότητα επιδεικνύει με διαχρονική συνέπεια το Κράτος μας στην Θράκη. Είναι να απορεί κανείς βλέποντας τα εγκληματικά λάθη που έχει διαπραχθεί.
Πραγματικά όταν το αίτημα των Πομάκων για ελληνικά σχολεία δεν βρίσκει ανταπόκριση, όταν μουσουλμάνοι θρησκευτικοί ηγέτες που αντιδρούν έναντι των τούρκων εγκαταλείπονται χωρίς υποστήριξη και όταν η παράνομη δράσις του προξενείου εκδηλώνεται ανενόχλητα, πρέπει να αναρωτιόμαστε για τις σκοπιμότητες που υποκρύπτονται…
Είναι εύκολο να διατυπώνει κανείς αφορισμούς και να χαρακτηρίζει συλλήβδην τους πάντες ως «προδότες». Έτσι όμως ούτε την ουσία των προβλημάτων μπορούμε να διαπιστώσουμε, ούτε βέβαια να διαμορφώσουμε λύσεις.
Πρέπει λοιπόν να είμαστε πλέον φειδωλοί στην χρήση ακραίων χαρακτηρισμών και περισσότερο πραγματιστές στην διερεύνηση των προβλημάτων. Κα δυστυχώς μία τέτοια προσέγγισις οδηγεί σε συμπεράσματα εξόχως θλιβερά. Διότι βλέπουμε ότι όλες αυτές οι τραγικές αποφάσεις δείχνουν ένα κοινό αίτιο. Πολιτικές παρεμβάσεις με αποκλειστικό στόχο την εξασφάλιση των ψήφων τις οποίες εξαιτίας παλαιοτέρων αμελειών, κατευθύνει σήμερα ως συμπαγή όγκο, το τουρκικό προξενείο. Πολιτικές παρεμβάσεις οι οποίες εξοστράκισαν από τη Θράκη υπηρεσιακούς παράγοντες που γίνονταν «ενοχλητικοί» με την επιμονή τους στην εθνική γραμμή.
Την ίδια λογική είδαμε και στην συμπεριφορά ΣΥΡΙΖΑ, που απέσυρε μία υποψήφια ευρωβουλευτή, η οποία δεν ήταν αρεστή στο τουρκικό προξενείο. Δηλαδή και το αριστερό κόμμα, επιδιώκει την εύνοια της Τουρκίας για την εξασφάλιση ψήφων της μειονότητος. Οι εσωτερικοί σχολιασμοί που ακολούθησαν μεταξύ προσώπων και «συνιστωσών» αναδεικνύουν απλώς μία προσπάθεια να συγκαλυφθεί αυτή η πραγματικότης υπό την αχλύ της «πολυφωνίας» τύπου πύργου της Βαβέλ στην οποία αρέσκονται οι αριστεροί, όπως όλοι όσοι απεραντολογούν διότι η σαφήνεια απλώς θα απεκάλυπτε την κενότητα και την συμπλεγματική τους στάση.
Το θετικό είναι ότι ο σχετικός θόρυβος μας θύμισε την Θράκη και τα προβλήματά της. Αντί όμως τα κόμματα να λογικευθούν, επιμένουν να αντιμετωπίζουν το ζήτημα υπό το πρίσμα μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Δεν αντιλαμβάνονται ότι εδώ που φθάσαμε ίσως απαιτείται η λήψις ακραίων μέτρων έναντι του προξενείου και των παρανομιών που διαπράττει.
Από την άλλη πλευρά η πολιτική έναντι της μειονότητος πρέπει να είναι τέτοια που θα οδηγεί στην όσο το δυνατόν καλύτερη ενσωμάτωση αυτών των πληθυσμών και την ομογενοποίησή τους με όλους τους υπόλοιπους Έλληνες. Η πολυπολιτισμικότητα είναι πολύ επικίνδυνη προσέγγισις. Μπορεί να οδηγήσει σε αποσχιστικές εξελίξεις τύπου Κριμαίας. Από την εποχή της αποσπάσεως του Κοσσυφοπεδίου η αρχή της μη διαφοροποιήσεως των συνόρων έχει ουσιαστικώς καταργηθεί. Πρέπει λοιπόν να είμαστε πολλαπλώς προσεκτικοί όταν αναφερόμαστε στην Θράκη.
Διότι μία εξαιρετικά δυσμενής εξέλιξις δεν θα αποτελεί έκπληξη. Είναι απολύτως προβλέψιμη για να μην πούμε και προδιαγεγραμμένη. Ο κίνδυνος δεν κρύβεται μόνον στις διεθνιστικές αντιλήψεις της αριστεράς, η οποία άλλωστε ουδέποτε συνετάχθη με την εθνική γραμμή. Ευρίσκεται στην αδιαφορία και την επιπολαιότητα όλων των υπολοίπων. Που έπρεπε εδώ και χρόνια να είχαν ακούσει τον κώδωνα του κινδύνου. Διότι κάποιοι «ενοχλητικοί» τον κρούουν επιμόνως.
Πηγή «Εστία»
