Από το Stratfor-Συνεργασία με τον Τύπο της Κυριακής
Η κινεζική κυβέρνηση προωθεί τον Χριστιανισμό με κινεζικά χαρακτηριστικά ως έναν τρόπο να αξιοποιήσει την ταχεία επέκταση του Προτεσταντισμού στην Κίνα.
Σε σεμινάριο στη Σαγκάη για τις κινεζικές επιρροές στο Χριστιανισμό, ο διευθυντής της Κρατικής Διοίκησης Θρησκευτικών Υποθέσεων Wang Zuoan είπε, σύμφωνα με την επίσημη αγγλόφωνη εφημερίδα China Daily ότι "η κινέζικη χριστιανική θεολογία θα πρέπει να προσαρμοστεί στην εθνική κατάσταση της Κίνας και να ενσωματωθεί με την κινεζική κουλτούρα". Τα σχόλια του Wang έγιναν στο μέσο του πενταετούς προγράμματος που χρηματοδοτείται από δύο οργανώσεις – Το χριστιανικό Συμβούλιο της Κίνας και το Πατριωτικό Κίνηματης Τριπλής Υπόστασης- για την προώθηση της χριστιανικής θεολογίας στην Κίνα. Οι δύο οργανώσεις λειτουργούν ως ομπρέλες για τις προτεσταντικές εκκλησίες στην Κίνα. Η τελευταία εμφανίστηκε στη δεκαετία του 1950 ως ένας τρόπος να εγκολπωθεί ο κινεζικός Χριστιανισμό, αποδιώχνοντας την ξεκάθαρη δυτική επιρροή. .
Παρά τιςκοινές παρερμηνείες στο εξωτερικό, ο Χριστιανισμός δεν είναι ούτε παράνομος, ούτε απαγορεύεται στην Κίνα. Η Αγία Γραφή τυπώνεται και διανέμεται στα κινεζικά, αδειοδοτούμενες χριστιανικές εκκλησίες μπορούν να λειτουργούν, την ώρα που και ο καθολικισμός και οπροτεσταντισμό ισχυρίζονται ότι έχουν πολλά μέλη. Η κινεζική κυβέρνηση παρακολουθεί από κοντά την εξάπλωση του Χριστιανισμού, απαγορεύει ορισμένες δραστηριότητες προσηλυτισμού και δεν επιτρέπει την λειτουργία της επίσημης Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Η επίσημη κινεζική Καθολική Εκκλησία δεν αναγνωρίζει την εξουσία του πάπα, κυρίως γιατί το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας ανησυχεί ότι μια εξωτερική αρχή που απευθύνεται σε ευρύ φάσμα πολιτών της (Κίνας) θα μπορούσε να αμφισβητήσει την εξουσία του Κόμματος. Πλην όμως, υπάρχουν πολλοί κρυφοκαθολικοί στην Κίνα που αναγνωρίζουν τον Πάπα, ενώ είναι μέλη της επίσημης κινεζικής Καθολικής Εκκλησίας.
Το Πεκίνοεπίσης παρακολουθεί στενά την εμφάνιση των διαφόρων αιρέσεων του Χριστιανισμού. Εν μέρει, αυτό αντικατοπτρίζει τις ανησυχίες για την ενδεχόμενη εξέλιξή τους σε κινήματα που αμφισβητούν την εξουσία του Κόμματος – ότι οι αιρέσεις είναι, κατά κάποιο τρόπο, μια ψήφος διαμαρτυρίας κατά της κομμουνιστικής ηγεσίας σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο. Η ανησυχία πηγάζει επίσης από την εμφάνιση σε ορισμένα μέρη της Κίνας, των ημι-χριστιανικών λατρειών, οι οποίες είναι γνωστό ότι σπέρνουν την κοινωνική αναταραχή με διευρυμένη προβολή στις υπανάπτυκτες αγροτικές περιοχές.
Οι ρίζες της ανησυχίας του Πεκίνου είναι ιστορικές, με έντονη καχυποψία για τους ξένους ιεραπόστολους, και τις δυνάμεις που εισέβαλλαν, καθώς και στη βαθειά ανησυχία ότι οι θρησκευτικές κινήσεις που δημιουργήθηκαν σε περιόδους πολιτικής ή οικονομικής αδυναμίας θα μπορούσαν να προκαλέσουν μεγάλης κλίμακας κοινωνική αναταραχή ή να αντιπροσωπεύουν μια εναλλακτική εξουσία. Και ο "Λευκός Λωτός" και η εξέγερση των Taiping προήλθαν από πολιτικά-θρησκευτικά κινήματα, καθώς και η εξέγερση των Μπόξερς, η οποία προκάλεσε σημαντικές συγκρούσεις με τις ξένες δυνάμεις, ήταν αντι-χριστιανικό και αντι-Δυτικό κίνημα, που αρχικά αξιοποιήθηκε από την κινεζική κυβέρνηση. Πιο πρόσφατα, το Φάλουν Γκονγκ, που εμφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, θεωρήθηκε ως άμεση αμφισβήτηση της κεντρικής εξουσίας του Κόμματος, ιδιαίτερα για την ικανότητά του να συσπειρώσει την υποστήριξη από όλη την γεωγραφική, κοινωνική και οικονομική σφαίρα. Επίσης, το Πεκίνο επιδιώκει επί μακρόν να αποδυναμώσει την πολιτική και θρησκευτική εξουσία του θιβετιανού βουδισμού και του Δαλάι Λάμα.
Γιατο Πεκίνο, η θρησκεία δεν θεωρείται μόνο προσωπική ηθική ή πνευματική απόφαση. Η οργανωμένη θρησκεία θεωρείται ως κάτι που μπορεί να συσπειρώσει τη στήριξη, να χτίσει σχέσεις, και πιθανώς να δημιουργήσει ένα κέντρο εξουσίας που αντιτίθεται, ή τουλάχιστον δεν έχει ευθυγραμμιστεί, με το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Ωστόσο,το Πεκίνο αναγνωρίζει επίσης την πραγματική αξία των θρησκευτικών ή πνευματικών ιδεωδών στην κοινωνία. Χριστιανοί ιεραπόστολοι ξεκίνησαν πολλά από τα πρώτα ιδρύματα ανώτερης εκπαίδευσης της Κίνας και νοσοκομεία, ενώ οι θρησκευτικές οργανώσεις υπηρετούν τις λειτουργίες της κοινωνικής ασφάλισης, παρέχοντας υπηρεσίες για τα ορφανά, τους φτωχούς και άλλους που βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας.
Η θρησκείαπαρέχει επίσης ένα ηθικό πλαίσιο που μπορεί να μειώσει την πιθανότητα εκτεταμένων ταραχών. Προβάλλει την ικανοποίησή που απορρέει από την σημερινή ζωή, δίνει έμφαση στην κοινωνική υπηρεσία, και αποτελεί έναν ηθικό κώδικα που αποφεύγει τη διαφθορά, την απληστία και την αταξία. Κοντολογίς, η θρησκεία μπορεί να χρησιμεύσει για να κατευνάσει τις μάζες και να αμβλύνει την πιθανότητα για αναταραχές, όταν υπάρχει εξασθένιση των οικονομικών επιδόσεων.
Αλλά η Κίνα έχει επιφυλάξεις να αγκαλιάσει απλώς τη θρησκεία από φόβο, επιτρέποντας στις θρησκευτικές οργανώσεις, ιδίως εκείνες από το εξωτερικό, να συγκεντρώσουν πολύ μεγάλη επιρροή ή έλεγχο. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας είναι ένας ζηλιάρης ηγέτης και δεν ανέχεται τον ανταγωνισμό. Συνεπώς, στοχεύει να εξασφαλίσει ότι ο Χριστιανισμός και οι άλλες θρησκείες μπορούν να λειτουργούν σύμφωνα με τη συνεχιζόμενη ηγεσία του Κόμματος, δεν ξεσηκώνονται εναντίον των κυβερνητικών πολιτικών και, το πιο σημαντικό, δεν θεωρούν τις δυτικές ιδέες, τα ήθη και πρότυπα, ανώτερα από αυτά της Κίνας. Δεδομένου ότι έχει υποχωρήσει η ηθική αρχή του Κομμουνιστικού Κόμματος στην Κίνα, δεν υπάρχει κάτι να καλύψει το κενό. Η θρησκεία μπορεί να παρέχει καθοδήγηση, αλλά το Κόμμα επιδιώκει να αξιοποιήσει μια μεγαλύτερη δύναμη: τον κινεζικό εθνικισμό και την ιστορία ως εναλλακτικές πηγές νομιμότητας. Με έμφαση στην έκταση της κινεζικής ιστορίας, στην εφεύρεση και τη φιλοσοφία, το Κόμμα επιδιώκει να μειώσει την αίσθηση της ανάγκης να αναζητήσει αλλού τέτοιες κατευθύνσεις και τα ιδανικά.
Η Κίνα έχειήδη δημιουργήσει τη δική της εκδοχή της Καθολικής Εκκλησίας, καθώς και την εγκεκριμένη από το κόμμα εκδοχή του θιβετιανού βουδισμού. Το Πεκίνο σιωπηρά προωθεί τον Ταοϊσμό, ένα από τα λίγα πραγματικά ανεπτυγμένα κινεζικά πνευματικά κινήματα. Ωστόσο, το Πεκίνο βλέπει ότι η γρήγορη επέκταση του Προτεσταντισμού είναι κάτι που το Κόμμα είναι απίθανο να σταματήσει. Αντί αυτού, η ηγεσία επιδιώκει να το αξιοποιήσει και να εξασφαλίσει ότι δεν δημιουργεί ένα πλαίσιο για τις δυνάμεις που αντιτίθεται στο κόμμα προκειμένου να αποκτήσουν δύναμη και συνοχή.
Στο τέλος, οι ηγέτες της Κίνας αναγνωρίζουν την αξία του χριστιανισμού ως ηθικό οδηγό της κοινωνίας, αλλά επίσης και ανησυχούν για την ξένη παρέμβαση ή εκμετάλλευση. Με τη δημιουργία της δικής τους προτεσταντικής ορθοδοξίας, όπως δημιούργησαν και το δικό τους καθολικισμό, μπορούν να επωφεληθούν από μια παθητική κοινωνία χωρίς τον κίνδυνο της ξένης εκμετάλλευσης – τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο.
