Ένα διαβρωμένο πολιτικό σύστημα, στο βωμό των φιλοδοξιών και της αλαζονείας του, επιλέγει την καταστροφή της πατρίδας του – αδιαφορώντας για τις τρομακτικές συνέπειες που θα μπορούσαν να έχουν οι ιδιοτελείς επιλογές του στους Έλληνες
«Παραμένοντας υποταγμένοι στα μνημόνια της Τρόικα, μπορούμε ακόμη να απολαμβάνουμε ένα χαμηλό επιτόκιο για την ανακύκλωση των δανείων και την αποφυγή της χρεοκοπίας – ένα επιτόκιο που είμαστε σε θέση να εξυπηρετούμε.
Φυσικά μας επιβάλλεται δικτατορικά να προσφέρουμε οδυνηρά ανταλλάγματα, υιοθετώντας μία καταστροφική πολιτική λιτότητας και εκποιώντας τα περιουσιακά μας στοιχεία, δημόσια και ιδιωτικά, σε εξευτελιστικές τιμές – με την ψεύτικη ελπίδα πως έτσι θα μειωθεί κάποτε το χρέος.
Από την άλλη πλευρά, εάν αποφασίσουμε να εγκαταλείψουμε τα μνημόνια της Τρόικα, θα υποχρεωθούμε στα αντίστοιχα μνημόνια των αγορών, έναντι πολύ υψηλοτέρων επιτοκίων, αλλά και ανάλογων ανταλλαγμάτων – αφού η αλληλέγγυα Ευρωζώνη έχει πάψει πια να υπάρχει, ενδεχομένως οριστικά.
Εάν τώρα προσπαθήσουμε να διαπραγματευθούμε μία επόμενη ονομαστική διαγραφή του χρέους, τότε θα κινδυνεύσουμε να βρεθούμε εκούσια εκτός Ευρωζώνης και ακούσια εκτός αγορών – αδυνατώντας να χρηματοδοτήσουμε το δημόσιο χρέος, με πιθανότερο τελικό αποτέλεσμα την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία
Αυτές είναι δυστυχώς οι οδυνηρές επιλογές της εγκλωβισμένης Ελλάδας (ανάλυση), στις οποίες οδηγήθηκε από μία συλλήβδην ανεύθυνη πολιτική ηγεσία – ένα επώδυνο πολιτισμικό δράμα που βιώνουμε καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα ως κωμωδία, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μία απίστευτη τραγωδία» (ΒΒ).
Παρακολουθώντας ένα από τα μεγαλύτερα κραχ στην ιστορία του ελληνικού χρηματιστηρίου (γράφημα), αμέσως μετά την πρόταση για τη διεξαγωγή πρόωρων προεδρικών εκλογών και την ανακοίνωση του υποψηφίου προέδρου, δεν μπορεί παρά να νοιώσει κανείς μία απέραντη απογοήτευση – ειδικά όσον αφορά την κυβέρνηση, αφού φαίνεται να επιλέγει ένα κομματικό δικό της πρόσωπο, με το οποίο προφανώς δεν πρόκειται να συμφωνήσει (εκούσια) η αντιπολίτευση, ακόμη και αν θα το επιθυμούσε.
.
.
Δυστυχώς για την Ελλάδα, η κίνηση της κυβέρνησης μάλλον τεκμηριώνει ότι, δεν προσπαθεί καθόλου να αποφευχθεί, ως οφείλει, το κλίμα του Εθνικού Διχασμού και των Εμφυλίων Συγκρούσεων, το οποίο απειλεί ξανά τη χώρα – με όλα όσα δεινά κάτι τέτοιο συνεπάγεται, ευχόμενοι φυσικά να κάνουμε λάθος.
Όσον αφορά την αξιωματική αντιπολίτευση, ευχόμαστε και ελπίζουμε να μην ακολουθήσει τον ίδιο ολισθηρό δρόμο, «ενδίδοντας στην κυβερνητική πρόκληση» – αφού θα ήταν απολύτως καταστροφικό για την Ελλάδα. Σε σχέση τώρα με τη διεξαγωγή των εκλογών, παραθέτουμε τα κατωτέρω από τον Τύπο – τα οποία φυσικά δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε για την ορθότητα τους, αφού δεν είμαστε συνταγματολόγοι:
.
«Την Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου αρχίζει στην Ολομέλεια της Βουλής η διαδικασία για την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Το Σύνταγμα προβλέπει ότι, οι πρόεδροι όλων των κοινοβουλευτικών ομάδων θα πρέπει, εάν επιθυμούν, να υποδείξουν με επιστολή που θα αποστείλουν στον πρόεδρο της Βουλής τον υποψήφιο που προτείνουν στην ολομέλεια για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα.
Κατά την ονομαστική ψηφοφορία που θα διεξαχθεί στις 17 Δεκεμβρίου, ο υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει να ψηφιστεί από τουλάχιστον 200 βουλευτές. Σε περίπτωση μη συγκέντρωσης του συγκεκριμένου αριθμού, η ονομαστική ψηφοφορία θα επαναληφθεί πέντε ημέρες αργότερα. Σε αυτήν την ψηφοφορία απαιτούνται επίσης 200 ψήφοι.
Εάν στη δεύτερη ψηφοφορία δεν συγκεντρωθούν στο πρόσωπο ενός υποψηφίου οι 200 ψήφοι τότε, ξανά πέντε ημέρες αργότερα, θα διεξαχθεί η τρίτη και τελευταία ονομαστική ψηφοφορία. Αυτή τη φορά, οι θετικές ψήφοι για την ανάδειξη του Προέδρου της Δημοκρατίας πρέπει να είναι τουλάχιστον 180.
Σε περίπτωση αποτυχίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, τότε θα πρέπει, εντός δέκα ημερών το αργότερο, να παραιτηθεί το υπουργικό συμβούλιο και να θυροκολληθεί το προεδρικό διάταγμα διάλυσης της Βουλής και προκήρυξης εκλογών. Φυσικά θα πρέπει να προκύψει κυβέρνηση, διαφορετικά θα διεξαχθούν νέες εκλογές, όπως συνέβη το 2012 – όταν κινδύνευσε η Ελλάδα να χρεοκοπήσει.
Εάν υποθέσουμε πως συγκροτείται κυβέρνηση, η δεύτερη φάση της διαδικασίας διεξάγεται από τη νέα Βουλή αμέσως μετά τη συγκρότησή της σε σώμα – περιλαμβάνει δε άλλες τρεις διαδοχικές ψηφοφορίες. Κατά την πρώτη ψηφοφορία απαιτείται πλειοψηφία τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών, δηλαδή 180 ψήφοι.
Εάν δεν επιτευχθεί η συγκεκριμένη πλειοψηφία, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται μέσα σε πέντε ημέρες και απαιτείται απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών – δηλαδή 151 βουλευτές. Εάν δεν επιτευχθεί ούτε και αυτή η πλειοψηφία, τότε μετά από πέντε ημέρες, διεξάγεται η τρίτη και τελευταία ψηφοφορία, μεταξύ των δύο προσώπων που πλειοψήφησαν, κατά την οποία εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκείνος που συγκεντρώνει τις περισσότερες ψήφους«.
Με βάση τα παραπάνω, είναι αδύνατον να προβλέψει κανείς τις αντιδράσεις της Ευρώπης – πόσο μάλλον αυτές των αγορών, οι οποίες ασφαλώς παρακολουθούν ένα παράλογο θέαμα, σχεδόν μοναδικό μέχρι σήμερα: Ένα διαβρωμένο πολιτικό σύστημα που, στο βωμό των φιλοδοξιών και της αλαζονείας του, επιλέγει την καταστροφή της πατρίδας του – αδιαφορώντας για τις τρομακτικές συνέπειες που θα μπορούσαν να έχουν οι ιδιοτελείς επιλογές του, όσον αφορά τους Έλληνες Πολίτες.
Πόσο μάλλον σε μία ταραχώδη εποχή, όπου ο πλανήτης απειλείται από ένα χρηματοπιστωτικό κραχ άνευ προηγουμένου το οποίο, εάν δεν ξεκινήσει σήμερα, μετά την κατάρρευση του κινεζικού χρηματιστηρίου, καθώς επίσης μετά τη συνεχιζόμενη πτώση του ναυτιλιακού δείκτη Baltic Dry (γράφημα), δεν θα αργήσει για πολύ ακόμη. Ο πλανήτης κινδυνεύει επίσης από ένα γεωπολιτικό χάος (άρθρο), το οποίο θα μπορούσε να καταλήξει σε έναν ακόμη Παγκόσμιο Πόλεμο – με πρωταγωνιστές ξανά τη Γερμανία και τη Ρωσία.
.
.
Περαιτέρω, όσο και αν μας ενοχλεί, δεν μπορούμε παρά να αποδεχθούμε τις ιλιγγιώδεις ευθύνες της κυβέρνησης του 2010, όσον αφορά την εισβολή του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη, καθώς επίσης την πυροδότηση της κρίσης χρέους της ηπείρου μας – χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως τη δημιούργησε η Ελλάδα, αφού «ελλόχευε», κυρίως με ευθύνη της οικονομικής πολιτικής που είχε ακολουθήσει η Γερμανία (μερκαντιλισμός).
Η χώρα μας ήταν όμως αναμφίβολα εκείνη η σπίθα που προκάλεσε την έκρηξη – κάτι που είναι εξαιρετικά πιθανόν να επαναληφθεί, μετά τις σημερινές εξελίξεις, αφού πολλά κράτη της Ευρωζώνης ευρίσκονται σε άσχημη οικονομική κατάσταση, συμπεριλαμβανομένου του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος (ανάλυση). Έχουμε δε την άποψη ότι, δύσκολα θα μας το συγχωρήσουν αυτή τη φορά οι Ευρωπαίοι εταίροι μας – γεγονός που δεν αποτελεί μία θετική πρόβλεψη για το μέλλον της Ελλάδας, με απόλυτη ευθύνη της πολιτικής της ηγεσίας.
Ειδικότερα, θεωρούμε πολύ πιθανόν να βρεθεί ξανά η Ελλάδα στο μάτι του κυκλώνα, όπως το 2010, προκαλώντας την αύξηση του κόστους δανεισμού των υπολοίπων χωρών του Νότου, καθώς επίσης μία αντίστοιχα μεγάλη κατάρρευση των χρηματιστηρίων τους – εάν βέβαια συνεχισθεί η αβεβαιότητα και δεν εκλεγεί πρόεδρος από τη σημερινή κυβέρνηση.
Στα πλαίσια αυτά είναι μάλλον βέβαιο πως θα ασκηθούν μεγάλες πιέσεις στην αξιωματική αντιπολίτευση, από πολλές διαφορετικές πλευρές, καθώς επίσης στους Έλληνες Πολίτες – οι οποίοι θα βρεθούν αντιμέτωποι με την προοπτική της οικονομικής καταστροφής, του χάους και της εξόδου από την Ευρωζώνη. Έχουμε δε την άποψη πως αυτός ήταν ο στόχος της κυβέρνησης, όταν έλαβε τη συγκεκριμένη απόφαση – την οποία δυστυχώς διευκόλυνε η αξιωματική αντιπολίτευση, με την ανεύθυνη επιμονή της για τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών.
Εν τούτοις οι εκβιασμοί, ιδίως όταν γίνονται γνωστοί, δεν καταλήγουν σχεδόν ποτέ στο αποτέλεσμα που επιδιώκεται αλλά, συνήθως, σε πολύ επώδυνες καταστάσεις – γεγονός που ισχύει τόσο για την κυβέρνηση σήμερα, όσο και για την αξιωματική αντιπολίτευση στο θέμα του χρέους, με τη μονομερή άρνηση του οποίου φαίνεται πως σχεδιάζει να εκβιάσει την Ευρωζώνη.
.
Υστερόγραφο:
Το ελληνικό χρηματιστήριο θεωρείται ως ένα από τα πολλά ασφαλή σήματα κινδύνου, όσον αφορά τις διεθνείς αγορές – αν και η σημερινή κατάρρευση του (-12,78%) θυμίζει έναν ακόμη «γύρο» στο ευρωπαϊκό monopoly (ανάλυση), με στόχο τη μαζική πώληση μετοχών εκ μέρους των Ελλήνων, έτσι ώστε να εξαγοραστούν, σε εξευτελιστικές τιμές, από τους ξένους «επενδυτές».
Η υποψία μας αυτή τεκμηριώνεται από το ότι, τα ελληνικά ομόλογα δεν παρουσίασαν ανάλογη πτώση (183 μβ. στα 8,32%), ενώ τη μεγαλύτερη μείωση υπέστηκαν, μαζί με τις τράπεζες, οι κρατικές κοινωφελείς επιχειρήσεις, όπως η ΔΕΗ (-23%). Εάν βέβαια «πεισθεί» τελικά η αντιπολίτευση, μετά την τρομακτική σημερινή επίθεση των αγορών, να συμφωνήσει στην εκλογή του προτεινόμενου προέδρου, ενδεχομένως με τον ταυτόχρονο καθορισμό των εκλογών, τότε η κατάσταση θα αντιστραφεί ραγδαία – χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι δεν κάνουμε λάθος.
.
Σημείωση
Επειδή δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να τρομοκρατηθούν οι Έλληνες, ενδίδοντας σε όποιους εκβιασμούς, θεωρούμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε το μέρος ενός κειμένου μας που αφορά την πιθανότητα εκδίωξης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Ειδικότερα τα εξής:
Υπάρχουν αρκετοί, οι οποίοι υποστηρίζουν πως τυχόν επίσημη δήλωση χρεοκοπίας εκ μέρους της Ελλάδας, θα είχε σαν αποτέλεσμα την εκδίωξη της από την Ευρωζώνη – υποθέτοντας πως αυτός είναι ο λόγος που ωθεί η Τρόικα την κυβέρνηση να χρεοκοπήσει (εάν το κάνει).
Σημειώνουμε λοιπόν πως, στην παρούσα χρονική στιγμή, είναι αδύνατη η εκδίωξη της Ελλάδας – επειδή, σύμφωνα με τη συνθήκη της Λισσαβόνας, η συμμετοχή στο ευρώ είναι αμετάκλητη (γεγονός που πιστοποίησε ξανά προχθές ο διοικητής της ΕΚΤ).
Εάν τώρα θεωρήσει κανείς πως ναι μεν η Ελλάδα δεν μπορεί να εκδιωχθεί, αλλά είναι δυνατόν να εξαναγκασθεί, να εκβιαστεί καλύτερα να το αποφασίσει μόνη της, όπως για παράδειγμα με τη διακοπή της παροχής ρευστότητας στις τράπεζες της από την ΕΚΤ, τότε υπεισέρχεται σε ένα πολύ δύσκολο «νομικό έδαφος».
Ο εξαναγκασμός της θα αποτελούσε μία «μη έννομη» διαδικασία (εκβιασμός), η οποία δεν θα ήταν καθόλου εύκολο να αιτιολογηθεί – ειδικά για μία χώρα, στην οποία επιβλήθηκε μία εγκληματικά λανθασμένη οικονομική πολιτική από την Τρόικα (σύμφωνα με τις δικές της παραδοχές), μέσω της οποίας οδηγήθηκε ακούσια στην απόλυτη χρεοκοπία.
Επειδή τώρα η συμμετοχή μίας χώρας στην Ευρωζώνη είναι αμετάκλητη, αυτό σημαίνει, σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη της Κομισιόν πως η έξοδος της θα ήταν δυνατή, μόνο εάν έπαυε να είναι ταυτόχρονα μέλος της ΕΕ (άρθρο) – κάτι που επίσης δεν μπορεί να επιβληθεί στην Ελλάδα, με νόμιμο τρόπο.
Ακόμη και αν υποθέσουμε όμως πως η Ελλάδα εξερχόταν από το ευρώ, με «δόλωμα» τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους της (Το σενάριο της δραχμής), η σημερινή της κατάσταση θα την οδηγούσε στο ικρίωμα – επειδή τα δημόσια και ιδιωτικά χρέη της είναι μη μετατρέψιμα σε δραχμές μετά το PSI οπότε, ακόμη και αν μηδενίζονταν τα δημόσια χρέη (100% διαγραφή), τα ιδιωτικά, κυρίως αυτά των τραπεζών, θα ήταν αδύνατον να πληρωθούν σε ευρώ.
