Μόνος με όλα… Κι αν τότε μετάνιωνα συχνά γι αυτά που ζούσα, δεν μετανιώνω τώρα γι αυτά που έζησα, ακόμη κι αν η οδύνη που εισέπραξα, ήταν μεγαλύτερη από την ηδονή τους. Γιατί μόνο έτσι κατάφερα να ξεχωρίσω την επιθυμία από την ανάγκη.

Από τον Άρη Τερζόπουλο

Εκείνο το απόγευμα γύρισα σπίτι γύρω στις πέντε και μισή. Το προηγούμενο βράδυ είχα κοιμηθεί πολύ αργά. Γύρω στις έξη το πρωί. Άρα δεν ήταν βράδυ, ήταν πρωί. Εκείνες τις πρώτες μέρες που είχε ανέβει το Κλικ και εγώ και ο Νίκος , ο καθ’ ένας από το σπίτι του, μέναμε ξύπνιοι μέχρι αργά, κοιτάζοντας ποια άρθρα πήγαιναν εδώ και ποια εκεί. Έχουν μπει και καινούργιες λέξεις στο λεξιλόγιό μας. Content management, grid, edit draft article. Λένε πως you can not teach an old dog  new tricks, αλλά μάλλον δεν ισχύει στην περίπτωσή μου. Οι συνθήκες αλλάζουν, αλλά- δυστυχώς ή ευτυχώς- η περιέργειά μου δεν αλλάζει. Τα νέα κόλπα είναι εξ ίσου ενδιαφέροντα με τα παλιά.

Έκανα ένα ντους και μετά ξάπλωσα στο κρεβάτι, για να δω λίγο τις ειδήσεις. Δεν πρόλαβα ούτε να δω την πρώτη είδηση. Delete. Το μυαλό μου έκλεισε τον διακόπτη. Ούτε ειδήσεις, ούτε draft articles. Blanc, σκοτάδι, τίποτα. Ξύπνησα γύρω στις έντεκα το βράδυ και δεν θυμόμουν ούτε ποια μέρα ήταν. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν το επόμενο πρωί, αλλά δεν μπορεί στις 11 το πρωί, να είναι έξω πίσσα σκοτάδι. Άρα ήταν 11 το προηγούμενο βράδυ. Ένοιωθα τελείως ξύπνιος. Τι να κάνω στις 11 το βράδυ; Δεν είχα ούτε να γράψω, ούτε να κάνω τίποτα άλλο, αλλά και να είχα θα το άφηνα για την επόμενη. Ντύθηκα, βγήκα έξω, μπήκα στο αυτοκίνητο, άναψα ένα τσιγάρο και ξεκίνησα. Όταν ξεκινάω τέτοια ώρα το βράδυ, πράγμα που συμβαίνει κάθε τόσο, το αυτοκίνητο με πηγαίνει από μόνο του στο Mall. Είναι το συνήθειο τόσων χρόνων που πήγαινα στα γραφεία της Φραγκοκλησιάς, απλώς στο στρογγυλό, το αυτοκίνητο, αντί να πάει αριστερά, πηγαίνει δεξιά. Χμ, τα περιοδικά…τι ιστορία κι αυτή…πάει πέρασε…τώρα είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Το βράδυ, όταν πηγαίνω σινεμά, δεν με νοιάζει και πολύ ποια ταινία θα δω. Αρκεί να αρχίζει στις 12 ή και αργότερα. Να έχει επίσης έντονες εικόνες και δυνατό ήχο. Μου αρέσει ακόμη το σινεμά και προτιμώ να πηγαίνω μόνος. Ούτε σχόλια, ούτε κάποιο χέρι να κρατάω, ούτε τίποτα. Είναι το μόνο  που ξεκουράζει έτσι το μυαλό μου. Είναι ένα είδος σάουνας για το μυαλό. Ούτε και θυμάμαι τι είδα εκείνο το βράδυ. Αλλά ήταν ότι έπρεπε. Στο τέλος ο καλός τους σκότωσε όλους. Όταν κατέβηκα στο πάρκινγκ του Mall, η ώρα ήταν περασμένες δυο. Σε όλον αυτόν τον τεράστιο χώρο, που τώρα έμοιαζε με σκηνικό για θρίλερ, δεν υπήρχαν παρά μόνο δυο τρία αυτοκίνητα. Έχουν κάτι οι χώροι που έχεις συνηθίσει να τους βλέπεις γεμάτους, όταν τους βλέπεις άδειους. Όχι άδειοι, όποια ώρα να ’ναι. Όταν έχουν μόλις αδειάσει. Όπως τα γήπεδα που μόλις άδειασαν. Είναι σαν να κουβαλάνε κάτι από τις ζωές των ανθρώπων που μόλις έφυγαν. Λες και η ύπαρξή μας, αφήνει ίχνος, όταν αποχωρεί από κάπου…

Βγήκα στον δρόμο και άρχισα να ανηφορίζω την λεωφόρο Κηφισίας. Ήταν ώρα να πάω σπίτι, αλλά δεν νύσταζα καθόλου. Πέρασα το μέρος που έπρεπε να στρίψω για το σπίτι και συνέχισα. Σε λίγο είχα βγει στην Εθνική Οδό. Άναψα ένα τσιγάρο και πάτησα το γκάζι.

Φεύγω πολλές φορές έτσι μόνος μου τα βράδια. Δεν με περιμένει κανείς. Δεν έχω να πάω πουθενά συγκεκριμένα. Είμαι μόνος. Είμαι μόνος;… Ναι είμαι μόνος με Όλα.

Φεύγω συχνά έτσι. Συνήθως για μερικές ώρες μέσα στο βράδυ. Έχει τύχει συχνά να κατευθυνθώ προς τους Δελφούς. Δεν έχω σκοπό. Δεν έχω προορισμό. Δεν έχω ώρα επιστροφής. Δεν θα με αναζητήσει κανείς πριν περάσουν μερικές ώρες. Και αν με αναζητήσουν και δεν απαντήσω, δεν θα ανησυχήσει κανείς. Κάποια στιγμή θα εμφανιστώ. Έχω πολλά αγαπημένα πρόσωπα, αλλά είμαι μόνος. Δεν είναι η επιλογή μου. Δεν μπορώ να επιλέξω, ούτε εγώ, ούτε κανείς. Είναι η μοίρα μου.

Πάντα έφευγα. Από μικρός. Το να είμαι μόνος δεν μου ήταν πρόβλημα. Είχα πάντα την απροσδιόριστη αίσθηση, ότι αν και μόνος δεν ήμουν μόνος. Δεν είναι ότι δεν είχα παρέες, ότι δεν έβγαινα, αλλά εκείνο που καθορίζει κάθε φορά τη φάση που περνάμε, είναι το πώς κοιμόμαστε το βράδυ. Το κρεβάτι μας, είναι το έσχατο καταφύγιο της ζωής μας στον φυσικό κόσμο. Γιατί υπάρχει και ένας άλλος κόσμος, πέρα από αυτά που αντιλαμβάνονται οι ατελείς αισθήσεις μας. Είμαστε όντα «περιορισμένης ευθύνης» και αντίληψης. Το σπίτι μας ολόκληρο, είναι μια γενική καταγραφή του ασυνείδητού μας. Παρ’ όλο που πολλά στοιχεία στα σπίτια μας, είναι συμπτωματικά, εντούτοις σε κάποιο βάθος χρόνου, το σπίτι μας είναι μια άλλη «φωτογραφία» του ασυνείδητου μας. Αν θέλεις να καταλάβεις τι σου συμβαίνει, σε κάθε φάση της ζωής σου, ρίξε μια ματιά στο σπίτι σου. Και όπως και το ασυνείδητο μας έχει κι αυτό τις έσχατες «κρυψώνες» του, η δική μας έσχατη «κρυψώνα» είναι το κρεβάτι μας. Εκεί το βράδυ, όταν σβύσεις το φως, ξέρεις τι συμβαίνει στη ζωή σου.

Είχα περάσει και άλλες μοναχικές περιόδους στην ζωή μου. Αλλά όταν είσαι νεότερος, τα πράγματα της ζωής, έρχονται με ανέμους ισχυρούς, που παρασύρουν και την μοναχικότητα μας κι εμάς τους ίδιους στο πέρασμά τους. Και αν δεν ζήσουμε, τότε που πρέπει, τους έρωτες που μας αναλογούν, ίσως δεν καταφέρουμε ν’ απαλλαγούμε ποτέ από την ανάγκη τους. Κι αν τότε μετάνιωνα συχνά γι αυτά που ζούσα, την ώρα που τα ζούσα και συχνά κατέκρινα τον εαυτό που, γιατί σχεδόν πάντα, στο τέλος, το ισοζύγιο του έρωτα είναι αρνητικό, δεν μετανιώνω τώρα γι αυτά που έζησα, ακόμη κι αν η οδύνη που εισέπραξα, ήταν μεγαλύτερη από την ηδονή τους. Γιατί μόνο έτσι κατάφερα να ξεχωρίσω την επιθυμία από την ανάγκη της.

Άλλες φορές δεν φεύγω βράδυ. Φεύγω πρωί. Με το αυτοκίνητο. Για άγνωστο προορισμό. Δεν ξέρω που θα πάω, που θα μείνω, πόσες μέρες θα μείνω, πότε θα γυρίσω. Φεύγω μόνος. Αλλά μόνος με Όλα. Για να μπορώ να το κάνω, έπρεπε πρώτα να σκοτώσω, τα περισσότερα από αυτά που αγαπούσα.

Όλα είναι περίοδοι στη ζωή μας. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτή. Αλλά δεν έχω σκοπό να την αλλάξω. Δεν έχω όμως και επιλογή. Η επιλογή ανήκει στο πέρα από εμένα. Σ’ αυτό που καθορίζει κι εμένα και τη ζωή μου. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή της ζωής μας, ολοκληρώνει την εκπαίδευσή μας για το επόμενο βήμα. Δεν είχα ποτέ πολλές ανάγκες, αλλά τώρα έχουν περιοριστεί στα απολύτως απαραίτητα. Δεν γίνεται αν έχεις μεγάλες ανάγκες. Σε εμποδίζει να δεις πέρα από αυτό που βλέπουν τα μάτια σου. Δεν έχει πολλούς ήχους εδώ που είμαι, αλλά ούτε και πολλά αισθήματα. Συνήθως δεν αισθάνομαι τίποτα. Το μόνο που υπάρχει είναι κάτι σαν Δόνηση. Δεν μπορώ να το καταλάβω καλά. Μόλις τώρα το γνωρίζω. Αλλά είναι μεγάλο και ενδιαφέρον. Δεν έχει αρχή, ούτε τέλος, ούτε σχήμα, ούτε κάτι που μπορώ να αντιληφθώ με τις αισθήσεις μου. Είναι μόνο πέντε οι αισθήσεις μου και μάλλον είναι πολύ λίγες και ατελείς. Μπορεί και να το φαντάζομαι, αλλά επαληθεύεται κάθε τόσο και τόσο εντυπωσιακά, που δεν μπορώ να το αγνοήσω. Είναι κάτι που βιώνω. Δεν έχω πια ανάγκη από το είδος των συναισθημάτων που είχα. Μάλλον δεν έχω πολλά να δώσω, ούτε και πολλά να πάρω, από το είδος των συναισθημάτων που κάποτε ήταν η ζωή μου. Είμαι μόνος. Αλλά είμαι μόνος με Όλα.

 Είναι μάλλον καλύτερα έτσι. Έχουν μάλλον κάποιο σκοπό όλα αυτά. Δεν γίνεται τίποτα να είναι χωρίς νόημα. Είναι θέμα Μαθηματικών και Φυσικής. Ένα κι ένα, κάνουν δύο και επίσης η συνολική ποσότητα της Ενέργειας, παραμένει αμετάβλητη. Είναι αυτό το Όλον , με το οποίο συναναστρέφομαι τον τελευταίο καιρό. Είναι καλό, καλύτερο απ’ οτιδήποτε άλλο έχω συναντήσει, αλλά αυτή η καινούργια παρέα μου, δεν μπορεί να γίνεται σε συνεχή βάση. Πιθανόν να είναι και ζήτημα εξάσκησης στο συγκεκριμένο θέμα. Γι αυτό και κάθε τόσο φοράω τα υπολείμματα του παλιού μου εαυτού, ολίγον τροποποιημένα, ώστε να ταιριάζουν με το σήμερα. Κατά κάποιο τρόπο υποδύομαι τον εαυτό μου, κατά προσέγγιση. Δεν είναι τίποτα το εξαιρετικό αυτό. Όλοι υποδυόμαστε τον εαυτό, που ήμασταν, αλλά ώσπου να αντιληφθούμε τι συμβαίνει, έχουμε προχωρήσει ήδη στο επόμενο στάδιο. Φορώντας τον παλιό μου εαυτό, αισθάνομαι όπως και παλιότερα. Πάνω κάτω δηλαδή, όχι ακριβώς το ίδιο. Μόνο που τώρα κάνω γκελ. Όταν κάποια ελκτική οντότης με τραβήξει κοντά της, όταν πλησιάσω περισσότερο κάνω γκελ. Εν πάση περιπτώσει, έστω κι έτσι, προλαβαίνω να εισπράξω την απαραίτητη ενέργεια που χρειάζεται το σύστημα μου, για να συνεχίσει την πορεία του σ’ αυτό το περίεργο σύμπαν.

Και έτσι επιστρέφω σ’ αυτό το διαφοροποιημένο τώρα, που είναι συγχρόνως και τότε και πάντα και αφαιρώ το παλιό μου εαυτό και ξανασυναναστρέφομαι αυτό το περίεργο Όλον, εντός του οποίου δεν υπάρχουν, ούτε ήχοι, ούτε αισθήματα, παρά μόνο κάποια δόνηση. Είμαι Μόνος. Αλλά είμαι Μόνος με Όλα.