Μεταναστευτικό και η Ελλάδα των άκρων
Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας.
Ως συνήθως στην Ελλάδα των υπερβολών επικρατεί πάντα η θέση των άκρων. Ή είσαι ανθρωπιστής μέχρι εσχάτων και που θα σκοτωθείς για να ζήσουν άλλοι εις βάρος σου ή είσαι φασίστας που θέλει να σκοτώσει τον διπλανό του υπέρ του συμφέροντος του. Αυτή είναι η εικόνα στα κοινωνικά δίκτυα αλλά και στην πραγματικότητα όσον αφορά τον μέσο Έλληνα. Δύο αντίπαλα στρατόπεδα με παρωπίδες που χαρακτηρίζουν αλλήλους διότι ο εγωισμός και η ημιμάθεια δεν αφήνουν την κοινή λογική να επικρατήσει.
Ποια είναι η κοινή λογική όσον αφορά το θέμα του μεταναστευτικού; Πώς όλα έχουν όρια και περιορισμούς που βασίζονται σε διεθνείς νομοθεσίες και διαδικασίες. Αυτές λένε τι και πώς μπορείς να δώσεις σαν πράξεις μέσα στα διεθνή τεκταινόμενα.
Δυστυχώς στην χώρα μας επικρατεί ο νόμος του προσωπικού συναισθήματος (αρνητικού ή θετικού) και όχι η συμμόρφωση σε ένα πλαίσιο. Με αυτό στο μυαλό, λοιπόν, θα προσπαθήσω να δώσω, όσο μπορώ να κρίνω και με βάση την άποψη μου, μια εικόνα με όσα συμβαίνουν.
1) Στην έλευση των παράνομων μεταναστών έχουμε αρχικά δεδομένα. Τα δεδομένα λένε εξαρχής πώς βάσει διεθνών νόμων και συνθηκών η Ελλάδα υποχρεούται να δώσει δικαίωμα ασύλου (ΟΧΙ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ αλλά δικαίωμα αίτησης προς εξέταση ασύλου) σε ανθρώπους που κινδυνεύει η ζωή τους λόγω εμπόλεμης κατάστασης ή άλλης πολιτικής και θρησκευτικής δίωξης που μπορεί όμως να αποδειχτεί (π.χ. στρατιωτικό καθεστώς στη χώρα προέλευσης ή δίωξη από μια θρησκευτική κάστα.) Η απόδειξη γίνεται με απόφαση από τον ΟΗΕ που ορίζει το status κάθε χώρας. Με αυτό λοιπόν στο μυαλό, ΕΠΙΣΗΜΑ οι χώρες που οι κάτοικοι τους κινδυνεύουν από πόλεμο είναι μόνο το Ιράκ και η Συρία.Το Αφγανιστάν ΔΕΝ ΤΕΛΕΙ ΣΕ ΕΜΠΟΛΕΜΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. Έχει σαφέστατα προβλήματα, αλλά έχει και επίσημη κυβέρνηση και έχει συνάψει συμφωνία ασφαλείας με ΗΠΑ. Οι Ταλιμπάν θεωρούνται εγκληματική οργάνωση και όχι πολιτικός θεσμός που διώκει.
Οι αιτήσεις ασύλου ΒΑΣΕΙ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑΣ , κανονικά γίνονται σε πύλες εισόδου (βλ. σύνορα) ή σε πρεσβείες στις χώρες καταγωγής. Η παράνομη είσοδος σε ξένη χώρα θεωρείται εν δυνάμει απειλή (αδιάφορο αν φέρεις όπλο ή όχι) και κανονικά πάντα διώκεται διεθνώς. Τώρα, λαμβάνοντας υπόψιν τον ανθρωπιστικό παράγοντα, κάποιες χώρες αλλά και ο ΟΗΕ, για τους ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ και μόνον για αυτούς, δέχονται την είσοδο τους, αλλά αυτό δεν συνιστά νομικό προηγούμενο ή δεδομένο. Εκεί υποχρεούται η χώρα υποδοχής να εξετάσει την αίτηση ασύλου και να παρέχει πρώτες βοήθειες. Οι εισερχόμενοι στην χώρα αυτήν ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ όπως οι ιθαγενείς. Καλύπτονται μόνο από την χάρτα του ΟΗΕ για τα ανθρωπιστικά δικαιώματα. Οπότε κάθε αίτηση για διάφορες υπηρεσίες που βλέπουμε να ζητούν, είναι αποκλειστικά στην διακριτική ευχέρεια του κράτους αν θα τη δώσει και όχι ευθύνη και υποχρέωση του.
3) Οι εισερχόμενοι στην χώρα, κάνοντας παράνομα χρήση του παραπάνω θεωρούνται ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ, αφού καταπατούν κάθε έννοια του διεθνούς δικαίου αλλά και των εθνικών νομοθεσιών. Δεν είναι παράτυποι (ο όρος είναι τουλάχιστον αφελής) καθώς δεν μιλάμε για διαδικασίες ή καταστάσεις συμμόρφωσης προς πρότυπα ενεργειών αλλά για νομοθεσίες.
Σε αυτή την περίπτωση, εφόσον δεν δικαιούνται ούτε καν να αιτηθούν ασύλου, ο νόμος λέει ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΑΣΗ. Επειδή όμως όπως ειπώθηκε το θέμα είναι και ανθρωπιστικό, πριν να γίνει αυτό, προφανώς τους παρέχονται πρώτες βοήθειες (και σίτιση μέχρι να φύγουν). Αυτό όμως δεν συνιστά ούτε αποτελεί νομικό επιχείρημα για επ΄ αόριστο διαμονής τους.
Ρεαλιστικά τώρα μιλώντας και αφού οι κυβερνώντες απέτυχαν παταγωδώς να συμμορφωθούν με τα παραπάνω έχει δημιουργηθεί η ακόλουθη κατάσταση.
1. Έχουμε δεκάδες χιλιάδες παράνομους μετανάστες αναμεμειγμένος με πρόσφυγες που όλοι μαζί θέλουν να περάσουν “σουβλάκι” τα σύνορα της Ε.Ε. Αυτό οδήγησε τις άλλες χώρες μέλη να κλείσουν σύνορα σε παράνομους μετανάστες, όπως και έπρεπε εμείς να κάνουμε αρχικά ως μέλη της Ε.Ε με συγκεκριμένες νομοθεσίες και διαδικασίες. Επειδή τώρα δεν μπορούν και αυτοί να τους διαχωρίσουν, περνάνε ελεγχόμενα έναν-έναν τους πρόσφυγες. Που φαίνεται ήδη πώς είναι ένα μόνο ελάχιστο ποσοστό όλων όσων βρίσκονται στην Ελλάδα.
2. Οι παράνομοι μετανάστες από την πλευρά τους έχοντας ήδη φτάσει ένα κρίσιμο όγκο πληθυσμού, έχουν αρχίσει να απαιτούν να συνεχιστεί η παράνομη “κάθοδος Μυρίων” μέσα από σύνορα όλης της ηπείρου, κάτι φυσικά που οι άλλοι δεν δέχονται. Η σημερινή κυβέρνηση αφού με διαταγές και ΜΕΜΟ έδωσαν το ΟΚ να περνάνε όλοι, χωρίς καμία συνεννόηση και επικοινωνία με την Ε.Ε. και τους γείτονες της, βρίσκεται μεταξύ σφυριού και αμονιού αλλά και χωρίς ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΜΙΚΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ. Παίζει, λοιπόν, το ανθρωπιστικό χαρτί όπου αφήνει ασυγκίνητους τους υπόλοιπους.
3. Ασυγκίνητους διότι για κάθε συγκροτημένο έθνος-κράτος , πρώτη αποστολή του είναι να διατηρήσει την Τάξη και την Ασφάλεια μαζί με το ευ ζείν των πολιτών του. Αν αυτό δεν διαταράσσεται, τότε και μόνο τότε, αποδέχονται είσοδο από μετανάστες και πάντα με νόμιμες διαδικασίες. Εφόσον όμως αυτό είναι αδύνατον να τηρηθεί με “ανοιχτά σύνορα” τότε και αυτοί απέκλεισαν προσβάσεις σε μετανάστες και ελέγχουν πρόσφυγες για εγκυρότητα εγγράφων.
Και κάπου εδώ μπαίνει τώρα ο ανθρωπιστικός παράγοντας.
Σε μια Ευρώπη όπου καλώς ή κακώς υπάρχει συνολικά περίπου ένα πλήθος 5.000.000 ατόμων από τρίτες χώρες με ξένη κουλτούρα είναι δεδομένο πώς θα προκύψουν προβλήματα ενσωμάτωσης και κοινωνικής υποστήριξης. Ειδικότερα δε σε μια ήπειρο που έχει σοβαρά προβλήματα επιβίωσης και συντήρησης των ιθαγενών της.
Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνεται εσαεί και φυσικά δεν μπορεί να γίνεται εις βάρος των νομίμων κάτοικων που είναι λογικό πώς θα αντιδράσουν, ανά περιπτώσεις και βίαια κατά κάθε “ξένου σώματος”. Σε αυτό το σημείο η δράση πάντα φέρνει αντίδραση και θα προκαλέσει έναν ελλειψοειδή κύκλο με κατάληξη την σύγκρουση.
Αντίστοιχα, όμως, δεν είναι δυνατόν και οι νόμιμοι ιθαγενείς να αδιαφορούν για ανθρωπιστικά προβλήματα που είναι εμφανέστατα σε αυτό το σημείο που έχουμε φτάσει.
Ποιά η λύση; Θα ανατρέξουμε και πάλι στους προγόνους μας που παρέχουν ακόμη αστείρευτη γνώση, αφού ουδείς σημερινός πολιτισμός τους έχει ρίξει έστω και μερική σκιά επάνω τους.
Δύο φράσεις: “χωρίζω την ήρα από το στάρι” και “παν μέτρον άριστον”.
Αυτό στην δική μου αντίληψη σημαίνει πώς διαχωρίζω εκείνους που πραγματικά έχουν ανάγκη να επιβιώσουν και να προστατεύσουν την ζωή τους,από εκείνους που με παράνομο τρόπο προσπαθούν να βρουν το όνειρο τους. Όλοι σε αυτό τον πλανήτη έχουμε το δικό μας όνειρο για μια καλύτερη ζωή και για ένα καλύτερο μέλλον. Όμως, αυτό δεν μπορεί να γίνει εις βάρος άλλων και φυσικά καταπατώντας κάθε έννοια νόμου και διαδικασίας.
Όσον αφορά την αποφυγή υπερβολών και την χρήση ικανού μέτρου, αυτό αφορά τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα του προβλήματος, που λέει ότι πρέπει και επιβάλλεται να βοηθήσουμε όποιον έχει ανάγκη ΑΛΛΑ μόνο εφόσον υπάρχει η δυνατότητα να το κάνουμε και χωρίς αυτό να φτάνει σε σημεία που ξεπερνούν εσκαμμένα και μάλιστα απαιτώντας να συνεχιστεί κάτι, έστω και αν αυτό μετατρέπεται σε βάρος των συμπολιτών μας (π.χ. κόστος υποστήριξης, ανοχή και αντοχή κοινωνίας κτλ. ).
Η ισορροπία σε όλο το παραπάνω είναι σαφώς δύσκολη, καθώς δεν μιλάμε για αντικείμενα αλλά για ανθρώπους. Όμως, θα πρέπει να κατανοήσουμε κάποια στιγμή πώς μια κατάσταση για να είναι λειτουργική, υπάρχουν κάποια πλαίσια λειτουργίας που πρέπει να τηρηθούν και αυτά δεν θα πρέπει να έχουν ως πρώτο γνώμονα τον άνθρωπο per se, για να μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει βοήθεια αλλιώς εύκολα η βοήθεια θα γίνει βίαιη σύγκρουση.
