Μεταναστευτικό/προσφυγικό: Ένα παιχνίδι για μεγάλους
Του Λευτέρη Βασιλόπουλου
Μιλούσα τις προάλλες με ανώτερη κυβερνητική πηγή, που δεν επιθυμεί να κατονομαστεί, για το προσφυγικό/μεταναστευτικό. Επανέλαβα τα λόγια της Σίας Αναγνωστοπούλου (από τη συνέντευξή της στο h&r) ότι αν δεν στρατευτεί κόσμος σε αυτήν την υπόθεση είμαστε χαμένοι όλοι. Ότι είναι η τελευταία ευκαιρία της Ευρώπης, να ξυπνήσουνε κάποιες χώρες. Και αυτός γέλασε, κάγχασε για την ακρίβεια.
Μου λέει: «καλά, ακόμη να αντιληφθείς ότι έχετε χάσει ήδη; Τι περιμένεις, την επόμενη Σύνοδο Κορυφής για να το αντιληφθείς; Τα πράγματα έχουν δρομολογηθεί: ΝΑΤΟ, Frontex, hot spots, επιπλέον χρηματοδότηση του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος. Στρατιωτικοποίηση των συνόρων και περισσότερος έλεγχος στις κοινωνίες μας. Αυτό που αποκαλείτε τελευταία ευκαιρία για να ξαναβρεί η Ευρώπη των εαυτό της (λες και τον έχασε ποτέ), για μας είναι ακόμη μια ευκαιρία να βγάλουμε φράγκα. Τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσουν όσοι παίζουνε τα παιχνίδια των μεγάλων, όχι όσοι και όσες πλατσουρίζετε στα ήσυχα νερά του ανθρωπισμού.»
Μα, του απαντάω, σε αυτά τα νερά πνίγονται άνθρωποι, βρέφη – τι ήσυχα μου λες; Δεν είναι η φρίκη που νιώθει κανείς μια κάποια αιτία για να το παλέψει;
Παλέψτε το όσο θέλετε. Απλώς να έχεις πάντα στο νου σου ότι έχουμε στη διάθεσή μας το πιο βασικό: το χρήμα. Χρηματοδοτούμε τις ΜΚΟ που θέλουμε, τον στρατό που υπακούει στις διαταγές μας, τους δημοσιογράφους ακόμα-ακόμα που όποτε θελήσουμε θα αρχίσουν να γράφουν και να λένε δεξιά κι αριστερά ότι οι ξένοι βιάζουνε και κλέβουνε κοκ. Να δούμε τότε τι θα κάνετε χωρίς την υποστήριξη της κοινωνίας που επικαλείσαι, ενώ το ξέρεις καλά ότι ούτε καν υπάρχει.
Όχι πια, τουλάχιστον από όταν το είπε η θεία Μάργκαρετ (Θάτσερ).
Ακριβώς. Για αυτό σου λέω, κοίτα τη δουλειά σου, προσπάθησε από αυτά τα ρούχα, τις σκηνές και τα φάρμακα που μαζεύεις να βγάλεις και κάνα φράγκο. Χαλάτε την πιάτσα ρε συ. Δεν λειτουργεί ούτε καν η στοιχειώδης αγορά στους χύμα χώρους που συνωστίζονται οι πρόσφυγες. Ούτε στην Ειδομένη ούτε στον Πειραιά ούτε πουθενά, η αγορά λείπει και μόνο κάτι διακινητές σώζουν την τιμή μας.
Την τιμή, καλά το είπες. Αλλά κοστίζει μηδέν ευρώ να είσαι καλός άνθρωπος. Έτσι τουλάχιστον διάβασα σε έναν τοίχο στην Ομόνοια, από εκείνον τον γνωστό-άγνωστο χριστιανό που γράφει με μαρκαδόρο σε κοινή θέα τους προβληματισμούς του.
Ναι, να τον κάνετε άγιο σε λίγα χρόνια. Ο Άη-Μαρκαδόρος. Ρε με τι άτομα κάθομαι και ασχολούμαι.
Είπε και έφυγε ελαφρώς τσαντισμένος. Με θεωρούσε μάλλον πιο έξυπνο απ’ ότι είμαι. Εμένα μου ξανάρθανε τα λόγια του Πάπα Φραγκίσκου που διάβασα στο υπέροχο κείμενο του Ζύγκμουντ Μπάουμαν: «Πόσοι εξ ημών, εμού περιλαμβανομένου, έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας… Δεν προσέχουμε πια τον κόσμο που ζούμε, δεν μας νοιάζει· δεν προστατεύουμε αυτό που ο Θεός δημιούργησε για όλους, και καταλήγουμε να μη νοιαζόμαστε ούτε ο ένας για τον άλλο! Και όταν η ανθρωπότητα συνολικά χάνει τον προσανατολισμό της, καταλήγει σε τραγωδίες όπως αυτή που εκτυλίχθηκε εδώ… Πρέπει να θέσουμε το ερώτημα: ποιος είναι υπεύθυνος για το αίμα αυτών εδώ των αδελφών μας, αντρών και γυναικών; Κανείς! Αυτή είναι η απάντησή μας: δεν είμαι εγώ· εγώ δεν έχω καμία ευθύνη γι’ αυτό που συνέβη˙ πρέπει να είναι κάποιος άλλος, αλλά σίγουρα δεν είμαι εγώ… Σήμερα κανείς στον κόσμο δεν αισθάνεται υπεύθυνος· έχουμε χάσει κάθε αίσθημα ευθύνης για τους αδελφούς και τις αδελφές μας… Η κουλτούρα της άνεσης, που μας κάνει να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας, μας κάνει αναίσθητους στις οιμωγές των άλλων ανθρώπων, μας κάνει να ζούμε σε σαπουνόφουσκες που, αν και όμορφες, είναι ανούσιες· μας προσφέρουν μια φευγαλέα και άδεια ψευδαίσθηση που έχει ως αποτέλεσμα την αδιαφορία μας για τους άλλους· στην πραγματικότητα, οδηγούν στην παγκοσμιοποίηση της αδιαφορίας. Στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας, καταπέσαμε στην παγκοσμιοποιημένη αδιαφορία. Συνηθίσαμε τις συμφορές των άλλων: δεν με επηρεάζει, δεν με αφορά, δεν είναι δική μου δουλειά!».
