ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΑΚΗΡΥΧΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΕ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝ. ΜΕΣΟΓΕΙΟ
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΣΙΜΗ*
Σε συνθήκες ενός ιδιότυπου ακήρυχτου πολέμου φαίνεται να έχει περιέλθει η λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου αλλά και η Βαλκανική χερσόνησος. Με τη χώρα μας να βρίσκεται «στο μάτι του κυκλώνα».
Το καθεστώς Ερντογάν μετά την κίνηση-πρόκληση να προβεί στην άρση της βουλευτικής ασυλίας πέντε βουλευτών του αριστερού φιλοκουρδικού HDP, μεταξύ των οποίων και οι συμπρόεδροι του κόμματος Σελαχατίν Ντβεμιρτάς και Φιγκέν Γιουκσεκντάγ, συνεχίζει να εκμεταλλεύεται την έκρυθμη κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή με την προκλητική ανοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μάλιστα, εκμεταλλευόμενο και την επίθεση αυτοκτονίας (;) στην Άγκυρα, βομβαρδίζει κουρδικούς στόχους στο Βόρειο Ιράκ. Επιπλέον, οι τουρκικές αρχές επέβαλαν τη Δευτέρα (14/3) απαγόρευση της κυκλοφορίας όλο το 24ωρο στη νοτιοανατολική πόλη Σιρνάκ, προκειμένου ο στρατός να πραγματοποιήσει επιχειρήσεις εναντίον Κούρδων μαχητών στην περιοχή, όπως ανακοίνωσε και το γραφείο του κυβερνήτη της επαρχίας.
Την ίδια ώρα Γερμανοί ένστολοι της γερμανικής ακτοφυλακής βρίσκονται σε νησιά του Αιγαίου, η κυβέρνηση του φίλου της ελληνικής κυβέρνησης κ. Ρέντσι στέλνει καραμπινιέρους στα ελληνοαλβανικά σύνορα , ενώ στα σύνορα Ελλάδας-ΠΓΔΜ υπάρχουν Γερμανοί και Αυστριακοί παρατηρητές και στρατιώτες ορισμένων εκ των χωρών του Βίσεγκραντ.
Φυσικά, οι κυβερνήσεις Αλβανίας και ΠΓΔΜ δεν στήνουν φράχτες και αναχώματα για να αποτρέψουν τους πρόσφυγες να μείνουν στη χώρα τους. Είναι σαφές ότι πρόθεση των προσφύγων δεν είναι να μείνουν σε χώρες που βιώνουν τις επιπτώσεις μιας άλλης μορφής ιμπεριαλισμού, του οικονομικού ιμπεριαλισμού. Οι εθελόδουλες κυβερνήσεις της Βαλκανικής, εκτελούν κατά πάγια τακτική εντολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με σκοπό να παίξουν το ρόλο του «καλού μαθητή».
Εν τω μεταξύ, την Παρασκευή (11/3) «απελπιστική» χαρακτήρισε, ανερυθρίαστα η Αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ την κατάσταση που επικρατεί με τους πρόσφυγες στην Ειδομένη, επισκεπτόμενη την περιοχή. Λες και η αμερικανική κυβέρνηση είναι άμοιρη ευθυνών για το δράμα των προσφύγων.
Πάντως το ΝΑΤΟ συνεχίζει να βρίσκεται στο Αιγαίο μετά το καλωσόρισμα από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για την διευθέτηση , δήθεν, των «προσφυγικών ροών».
Είναι να αναρωτιέται κανείς τη στιγμή που έχει κλείσει με επίσημη απόφαση της ΕΕ ο Δυτικός Βαλκανικός διάδρομος και που όλες οι χώρες πέριξ της Ελλάδας έχουν κλειστά επί της ουσίας τα σύνορά τους, τι ρόλο εξυπηρετεί ακριβώς η παρουσία του στο Αιγαίο; Μήπως οι Νατοϊκές φρεγάτες βρίσκονται εκεί για να αναχαιτίσουν τα δουλεμπορικά φουσκωτά;
Ο ρόλος που εξυπηρετεί η παρουσία του ΝΑΤΟ είναι φυσικά η ενίσχυση της παρουσίας του στη Νοτιανατολική Μεσόγειο και η μείωση της ρωσικής επιρροής στην περιοχή, με το βλέμμα στο μέτωπο της Συρίας. Συγκεκριμένα, δε, οι Νατοϊκές φρεγάτες φαίνεται να παίζουν έναν ρόλο επιτηρητή της ρωσικής στρατιωτικής βάσης στη Λαττάκεια της Συρίας.
Επιπλέον η ελληνική κυβέρνηση έχει δεχθεί την παρουσία Τούρκων αστυνομικών και στρατιωτικών σε ελληνικά νησιά στα λεγόμενα «hot spots», με επίσημη εκδοχή ότι θα βοηθήσουν στην καταγραφή των προσφύγων.
Η κατάσταση στη χώρα μας δείχνει απείρως ζοφερότερη ακόμα και από τα πρώτα χρόνια των μνημονίων και αν μιλούσαμε τότε – και πολύ σωστά – για μια χώρα οικονομική αποικία, τώρα μπορούμε πολύ εύκολα να μιλήσουμε για μια χώρα-αποικία, αποθήκη ψυχών και γκέτο. Η Ελλάδα μετατρέπεται τάχιστα σε ένα μεγάλο στρατόπεδο προσφύγων για να μην έχει τόσο έντονο πολιτικό πρόβλημα η κ. Μέρκελ, η οποία υπέστη πρωτοφανή ήττα στις εκλογές στα κρατίδια της Ρηνανίας-Παλατινάτου, της Σαξονίας-Άνχαλτ και της Βάδης-Βυρτεμβέργης.
Τα πράγματα αναμένεται να γίνουν ακόμα χειρότερα εντός των επόμενων εβδομάδων όταν αναμένεται να επισημοποιηθεί και η νέα στρατιωτική επέμβαση της Δύσης στη Λιβύη. Οι συζητήσεις, μάλιστα, έχουν ήδη φουντώσει και η κυβέρνηση Ρέντσι αυτή τη φορά έχοντας βαθιά γνώση των συνθηκών στην πρώην αποικία της φαίνεται να αντικαθιστά στο μέτωπο αυτό τις κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Αγγλίας, έχοντας φυσικά και την συμπαράσταση της κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι οι συναντήσεις του κ. Τσίπρα με τους «προοδευτικούς της Ευρώπης» (sic!): Ρέντσι, Φάιμαν, Γκάμπριελ κλπ, δεν μπορούν, φυσικά, να έχουν κανένα φιλολαϊκό αποτέλεσμα. Άλλωστε οι λεγόμενοι «σοσιαλδημοκράτες» εκτός από πλήρως απαξιωμένοι στους ευρωπαϊκούς λαούς (βλέπε «Βατερλό» του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού SPD στις πρόσφατες τοπικές εκλογές σε Ρηνανία-Παλατινάτο, Σαξονία-Άνχαλτ και Βάδη-Βυρτεμβέργη), είναι σαφές ότι αποτελούν την άλλη πλευρά του ίδιου κάλπικου μονόευρου με την χριστιανοδημοκρατία. Αυτό άλλωστε το αποδεικνύουν σαφώς οι φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές που υπηρετούν αλλά και οι ιμπεριαλιστικές τους επιδιώξεις.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι βιώνουμε τις συνέπειες ενός πολέμου στη χώρα μας χωρίς αυτή να έχει εμπλακεί άμεσα σε πολεμική σύρραξη.
Παρ’ όλες πάντως τις ζοφερές συνθήκες η πλειοψηφία του ελληνικού λαού (σ.σ. με εξαιρέσεις φυσικά) δείχνει την αλληλεγγύη του στους πρόσφυγες. Δεν είναι τυχαίο πως η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή δεν σηκώνει όσο θα επιθυμούσε το θέμα βλέποντας να υπάρχει ένα σαφές κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους ξεριζωμένους, λόγω των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων ΗΠΑ και ΕΕ στη Μέση Ανατολή, πρόσφυγες.
Εύκολες συνταγές για να υπάρξει λύση υπέρ των καταπιεζόμενων σε αυτή την κατάσταση δεν υπάρχουν.
Η λύση , πάντως, βρίσκεται στην κατεύθυνση της καταπολέμησης της βαρβαρότητας και της φρίκης των αιτιών του «προσφυγικού», δηλαδή των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.
Το βέβαιο είναι ότι η Αριστερά δεν πρέπει να μείνει μόνο στη στείρα φιλανθρωπία. Θα πρέπει να παλέψει με την βοήθεια και της αλληλεγγύης ώστε να αφυπνίσει και να συμβάλει στη δημιουργία ενός μεγάλου αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού μετώπου με το βλέμμα και στην αφύπνιση συνειδήσεων στη μεγάλη επερχόμενη ιδεολογική, πολιτική και κοινωνική διαπάλη που θα υπάρξει στην ελληνική κοινωνία με αφορμή το «προσφυγικό».
Θα πρέπει να γίνει παράλληλα κατανοητό ότι η δημοκρατία θα συνεχίσει να υποχωρεί όσο κυριαρχούν οι υπερεθνικοί μηχανισμοί κατά πρώτο λόγο της ευρωζώνης αλλά και της ΕΕ. Το προσφυγικό ζήτημα άλλωστε αποτελεί μια σαφή απόδειξη για αυτό.
Η λαϊκή και εθνική κυριαρχία είναι απαραίτητη για τη δημοκρατία και αυτή πρέπει να διεκδικήσουμε. Η εθνική και λαϊκή κυριαρχία, μάλιστα, είναι απαραίτητη για έναν πραγματικό και όχι ψευδεπίγραφο και κάλπικο διεθνισμό. Εύκολοι δρόμοι δεν υπάρχουν και η μόνη ρεαλιστική διέξοδος έχει κατεύθυνση τη ρήξη.
