Περιορισμός της Ελευθερίας εν ονόματι της Ελευθερίας.
Γράφει ο Μακεδών
Για να νιώσουμε ασφαλείς, πρέπει να πάει πίσω η προστασία των προσωπικών δεδομένων. Και πού είναι η ελευθερία; Υποκύπτει στην ασφάλεια…
Φαίνεται παράδοξο εκ πρώτης όψεως να δέχεται κάποιος περιορισμό των ελευθεριών του, αδιαμαρτύρητα, προκειμένου να παραμείνει ελεύθερος. Στην πραγματικότητα, δεν είναι αυτό δίλημμα, αλλά είναι η επιλογή μεταξύ της Τάξης και της Ελευθερίας. Μια πολιτική διαφοροποίηση στην οποία στηρίζεται άλλωστε και η διαφορά μεταξύ συντηρητικών κομμάτων και φιλελευθέρων.
Το μέγα θαύμα του ελληνικού πνεύματος, πλην των άλλων, είναι ότι χιλιάδες χρόνια πριν θεσπίστηκε από τις τότε ελληνικές πολιτείες η ελευθερία βούλησης και δράσης των πολιτών, μέχρι του σημείου να μη βλάπτεται η ελευθερία του άλλου, ορισμός που παρέμεινε αναλλοίωτος στις μέρες μας. Η γιγάντωση όμως των κοινωνιών οδήγησε στην ανάγκη περιορισμού μέρους των ελευθεριών, προκειμένου να υπερασπιστεί η ασφάλεια.
Όλες οι πολιτικο-ιδεολογικές συζητήσεις μεταξύ των αστών διανοουμένων κατά τους προηγούμενους αιώνες είχαν ως αποτέλεσμα την εύρεση των ορίων όπου η ασφάλεια (Νόμος και Τάξη) θα περιόριζαν την Ελευθερία, με τους φιλελευθέρους να αρνούνται περιορισμούς με το επιχείρημα ότι οι πολίτες (άρα, υπευθύνως δρώντες) ήσαν ώριμοι να αυτοπεριοριστούν προκειμένου να απολαύσουν και των δύο αγαθών.
Ο αυταρχικός εκ μέρους του κράτους περιορισμός των ελευθεριών των πολιτών, προφανώς και δεν αρμόζει σε μια σύγχρονη κοινωνία, όπως θέλουμε να είναι, αλλά δεν είναι, λόγω του ότι τα γεγονότα οδήγησαν σε παραμερισμό του διλήμματος, αφού κανείς πλέον στις μέρες δεν διαμαρτύρεται για τον περιορισμό των ελευθεριών, μέχρι σημείου πλήρους κοινοποίησης της προσωπικής ζωής, και μόνον τύποις προστασίας των προσωπικών δεδομένων.
Το γεγονός, ότι χωρίς την αυταρχική επέμβαση του κράτους ο πολίτης αυτοβούλως δέχεται πλέον τον περιορισμό της ελευθερίας του, προήλθε από την αξιοποίηση, ή κατ’ άλλους εκμετάλλευση, του πανικού που προκαλείται μετά από μία τρομοκρατική ενέργεια. Γι’ αυτό άλλωστε, μετά από κάθε κτύπημα, που αυτομάτως φέρει τον περιορισμό, υπάρχουν πολλοί που προβληματίζονται κατά πόσο δεν «έχει βάλει το χεράκι του το ίδιο το σύστημα» προκειμένου να υπάρξει η αφορμή επιβολής και άλλων περιοριστικών μέτρων.
Ο Σερζ Στρούμπαντς, αναλυτής Άμυνας στο Ινστιτούτο για την Οικονομία και την Ειρήνη, μίλησε στο euronews για το πώς μπορεί να υπάρξει ισορροπία ανάμεσα στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και την προστασία των πολιτικών ελευθεριών στην Ευρώπη. Θεωρεί ότι είναι ουτοπικό να πιστεύεις ότι μπορείς να έχεις 100% ασφαλείς κοινωνίες. Μένουμε στη Δύση γενικά σε πολύ ειρηνικές κοινωνίες. Πολλές επιθέσεις αποτράπηκαν. Αλλά υπάρχει πάντα η πιθανότητα, πολύ μικρή να πετύχουν. Και δυστυχώς αυτό έγινε χθες.
Ο Στρούμπαντς, κάνει κι αυτός λόγο για την επιλογή την οποία ανέφερα ανωτέρω: Πρόκειται «για μία επιλογή. ή θες να ζεις σε μία ασφαλή κοινωνία, μία κοινωνία με πολλές δυνάμεις ασφαλείας ή θες να διατηρήσεις τον τρόπο ζωής σου και τις ελευθερίες που αυτός συνοδεύει». Είναι προφανές, ότι μέρα με την ημέρα ο πολίτης πείθεται -μετά από κάθε τρομοκρατικό κτύπημα- να δεχθεί περιορισμό των ελευθεριών του.
Να μη λησμονηθούν οι απόψεις του Γερμανού καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Κιέλου, Γιόαχιμ Κράουζε, αναφορά στον οποίον έκανα στο χθεσινό σημείωμα, ο οποίος παραδέχεται ότι σαφώς και υπάρχουν ελλείψεις στις αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες, ωστόσο εκτιμά πως «εν μέρει αυτές οι ελλείψεις είναι πολιτικά επιθυμητές. Η προστασία των προσωπικών δεδομένων είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας. Και όταν μιλάμε για σύνδεση διαφόρων δεξαμενών δεδομένων πρόκειται ουσιαστικά για άρση των μέτρων προστασίας δεδομένων». Για να προστατευθούν δηλαδή αυτά τα δεδομένα, έχει ελλείψεις η ασφάλεια.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι για να νιώσουμε ασφαλείς, πρέπει να πάει πίσω η προστασία των προσωπικών δεδομένων. Και πού είναι η ελευθερία; Υποκύπτει στην ασφάλεια. Ενώ δηλαδή γίνεται λόγος για φιλελεύθερες κοινωνίες, στην ουσία οδεύουμε προς συντηρητικές. Δεν κρίνω εδώ ποιο σύστημα είναι καλύτερο από το άλλο. Απλώς σημειώνω, πως προϊόντος του χρόνου ολονένα και περισσότερο, οι κοινωνίες θα διοικούνται με περισσότερο αυταρχισμό. Έως πού; Αυτό θα απαντήσει μάλλον η επόμενη γενιά.
