H αλληλεγγύη των γενεών στο απόσπασμα!
Στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρωζώνη, οι νέοι έχουν γίνει αρκετά φτωχότεροι κατά μέσο όρο ενώ η φτώχεια ανάμεσα στους συνταξιούχους έχει μειωθεί. Το σχέδιο νόμου για το ασφαλιστικό υπονομεύει περαιτέρω την αλληλεγγύη των γενεών.
Τα χρόνια της κρίσης, η οικονομική κατάσταση των νέων επιδεινώθηκε πολύ περισσότερο σε σύγκριση με εκείνη των ηλικιωμένων και ειδικότερα των συνταξιούχων.
Η ανεργία στις νεότερες ηλικίες έχει αυξηθεί και είναι πολύ υψηλότερη σε σύγκριση με τις μεγαλύτερες ηλικίες, όπου η ανεργία αυξήθηκε μεν αλλά συγκριτικά σε χαμηλότερο βαθμό.
Επίσης, πολλοί από αυτούς που δουλεύουν έχουν προσωρινή απασχόληση ή μερική απασχόληση.
Επίσης, το ποσοστό των νέων που ούτε απασχολούνται, ούτε πάνε στο πανεπιστήμιο ή άλλο εκπαιδευτικό ίδρυμα, ούτε συμμετέχουν σε προγράμματα κατάρτισης έχει αυξηθεί.
Επίσης, το ποσοστό των νέων που ήταν κάτω από το όριο της φτώχειας είναι μεγαλύτερο σε σχέση με εκείνο των ηλικιωμένων, εμφανίζοντας σαφή επιδείνωση τα χρόνια της κρίσης.
Δεν είναι αμιγώς ελληνικό φαινόμενο αφού παρατηρείται και σ’ άλλες χώρες της ευρωπεριφέρειας της ΕΕ αλλά είναι μια πραγματικότητα.
Εξυπακούεται ότι η μεγάλη και παρατεταμένη ανεργία και τα υψηλά ποσοστά φτώχειας μπορεί να έχει αρνητική επίπτωση στη παραγωγικότητά τους τόσο σε βραχυπρόθεσμο, όσο και σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.
Επίσης, επηρεάζει την απόφασή τους να κάνουν οικογένειες και παιδιά, επιδεινώνοντας το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, που βρίσκεται στην καρδιά του ασφαλιστικού.
Αναμφίβολα, τα εισοδήματα των συνταξιούχων έχουν μειωθεί επίσης. Όμως, το ποσοστό των συνταξιούχων που βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας έχει μειωθεί.
Αυτό συμβαίνει επειδή το κατώφλι της φτώχειας συνδέεται με το μέσο εισόδημα, που έχει μειωθεί περισσότερο από τις συντάξεις κάτω των 1.000 ευρώ.
Η πλειοψηφία των συνταξιούχων παίρνει συντάξεις κάτω των 1.000 ευρώ. Οι τελευταίες μειώθηκαν λόγω της κατάργησης των δώρων και της αύξησης των κρατήσεων για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Το γενεαλογικό χάσμα ήρθαν να επιδεινώσουν οι αυστηρότερες δημοσιονομικές πολιτικές, που συνέβαλαν στο βάθεμα της ύφεσης αλλά και η σύνθεση των κρατικών δαπανών.
Οι δαπάνες για την υγεία και τα προνοιακά επιδόματα για οικογένειες και παιδιά μειώθηκαν ως ποσοστό των συνολικών κυβερνητικών δαπανών. Όμως, οι δαπάνες για συντάξεις ως προς το σύνολο ενισχύθηκαν.
Η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος ήταν απαραίτητη. Όμως, το εισόδημα των συνταξιούχων προς το εισόδημα του ενεργού πληθυσμού αυξήθηκε από το 2007 μέχρι σήμερα, ενισχύοντας τη θέση των σημερινών συνταξιούχων έναντι των μελλοντικών.
Το αποτέλεσμα είναι η διεύρυνση του γενεαλογικού χάσματος.
Η πολιτεία επέτρεψε και επιτρέπει με το νέο ασφαλιστικό να επιβαρυνθούν περισσότερο οι μελλοντικές γενεές έναντι των σημερινών συνταξιούχων.
Οι τελευταίοι προστατεύονται περισσότερο.
Ομως, για όλα υπάρχει κάποτε ένα τέλος.
Δεν μπορεί οι νέοι να πληρώνουν μέσω αυξημένων φόρων για την εξυπηρέτηση του τεράστιου δημόσιου χρέους που συσσώρευσαν οι προηγούμενες γενιές και ταυτόχρονα να τους ρίχνουν στο ασφαλιστικό.
Είναι πιθανό να έλθει μια στιγμή που τα δημογραφικά της χώρας θα είναι τόσο άσχημα, που δεν θα συμφέρει καθόλου τους εργαζομένους να πληρώνουν τις συντάξεις των υπολοίπων.
Σ’ εκείνο το σημείο, το αναδιανεμητικό σύστημα των συντάξεων θα καταρρεύσει.
Οι αυξήσεις στις εισφορές και οι μειώσεις στις συντάξεις των μελλοντικών συνταξιούχων δεν βοηθούν να γεφυρωθεί το γενεαλογικό χάσμα.
