Τι διδάσκει η ήττα του επιχερηματία από το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της Κύπρου
Πάρτι πολιτικών στην Κύπρο κι ο μακαρίτης Ανδρέας Βγενόπουλος
Του Γιώργου Αναγνωστόπουλου
Πολλοί αναφέρονται στον θανόντα Ανδρέα Βγενόπουλου με όρους οικονομικού γκάγκστερ, ή τουλάχιστον λένε πως ήταν ένας επιχειρηματίας που δρούσε με αδίστακτους και σκοτεινούς τρόπους. Δεν έτυχε να τον γνωρίσω τον άνθρωπο, παρακολουθούσα με ενδιαφέρον την πορεία του μέσα από δημοσιεύματα του τύπου.
Ήταν ένας επιχειρηματίας με τελείως αντισυμβατικό στιλ που εκινείτο γρήγορα, που δεν φοβόταν την σύγκρουση και δεν ήταν παιδί του πολιτικού συστήματος, άρα ενδιαφέρουσα περίπτωση. Τα τελευταία χρόνια είχε εμπλακεί σε νομικές περιπέτειες που αφορούσαν τις εν Κύπρο δραστηριότητες του.
Κανείς δεν ξέρει την αλήθεια για το τι πράγματι συνέβη εκεί και είναι αμφίβολο εάν θα μαθευτεί η αλήθεια ποτέ. Βλέπετε, το πρόβλημα με την αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλές αλήθειες για κάθε γεγονός. Ο κάθε εμπλεκόμενος έχει την δική του αλήθεια.
Όταν όμως διάβασα το άρθρο του κ. Μιχάλη Ιγνατίου στον προσωπικό του ιστοχώρο (http://mignatiou.com) για τη δική του γνωριμία με τον Ανδρέα Βγενόπουλο*, στάθηκα σε ένα σχόλιο: Ότι ο Βγενόπουλος, πιθανώς «να βρήκε τον δάσκαλο του» από το κυπριακό πολιτικό σύστημα.
Αυτή η παρατήρηση του κ. Ιγνατίου με προβλημάτισε πολύ, πρώτον γιατί ο εν λόγω γνωρίζει καλύτερα από όλους μας το τι συμβαίνει στην Κύπρο, άρα αυτά που λέει έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα, δεύτερον γιατί ο Βγενόπουλος ήταν επιχειρηματίας! Επομένως, πώς είναι δυνατόν να εξομοιώνονται οι επιχειρηματίες με τους πολιτικούς;
Διότι αν ο Βγενόπουλος βρήκε τον δάσκαλό του από τους Κύπριους πολιτικούς, αυτό δεν μπορεί να έγινε στην πολιτική αρένα, μιας και ο Βγενόπουλος δεν πολιτευόταν. Άρα σε ποιόν τομέα πέραν του επιχειρείν μπορεί να βρήκε τον δάσκαλό του ο Βγενόπουλος από τους Κύπριους πολιτικούς; Ομολογώ πως δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν άλλον πέραν αυτού.
Μήπως τότε οι Κύπριοι πολιτικοί έχουν και άλλη δραστηριότητα πέραν της πολιτικής; Μήπως δραστηριοποιούνται και επιχειρηματικά; Εάν τα πράγματα είναι έτσι, τότε η κατάσταση στην Κύπρο είναι πολύ χειρότερη από την Ελλάδα.
Διότι και στην Ελλάδα το πολιτικό σύστημα είναι διεφθαρμένο, είναι διαβρωμένο, προς πώληση ή ενοικίαση, αλλά μέχρι εκεί. Οι πολιτικοί στην Ελλάδα δεν έχουν άμεση επιχειρηματική εμπλοκή, τουλάχιστον όχι τόση και όχι τέτοια που να δημιουργεί μείζονα επιχειρηματικά σκάνδαλα.
Οι επιχειρηματίες σίγουρα δεν είναι άγγελοι, αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο, αλλά δεν είναι αυτοί που νομοθετούν, ούτε αυτοί που δημιουργούν και εφαρμόζουν τους κανόνες της επιχειρηματικής δραστηριότητας σε μια χώρα. Αυτό το κάνουν οι πολιτικοί.
Οι πολιτικοί λοιπόν δεν θα έπρεπε να έχουν σχέση με επιχειρηματίες, αλλά δυστυχώς η πλειοψηφία τους, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, έχουν σχέσεις εξάρτησης από επιχειρηματίες, αλλά και οι επιχειρηματίες αντιστοίχως από διεφθαρμένους πολιτικούς.
Και πάλι αυτό είναι ένα σχεδόν παγκόσμιο φαινόμενο (με ελάχιστες δυστυχώς εξαιρέσεις). Όταν όμως λέμε ότι ένας μεγαλοεπιχειρηματίας βρήκε τον δάσκαλό του από τους πολιτικούς, τότε η διαφθορά των πολιτικών πηγαίνει σε ένα άλλο ποιοτικό επίπεδο, ένα επίπεδο που εμένα με τρομάζει πολύ και θα έπρεπε υπό φυσιολογικές συνθήκες να τρομάζει και τον κυπριακό λαό.
Διαβάστε το άρθο εδω
