Του Νίκου Σταματάκη*
Η σημερινή επίσημη επίσκεψη του Προέδρου Ομπάμα στην Ελλάδα έχει σαφώς απωλέσει μεγάλο μέρος της ουσίας της μετά το εκλογικό αποτέλεσμα καθώς η αλλαγή «κομματικής φρουράς» στην Ουάσιγκτον θα επιφέρει αναδιατάξεις – περισσότερο σε επίπεδο προσώπων αλλά και πολιτικής.
Ο πρόεδρος Ομπάμα, χωρίς την προοπτική της συνέχειας από την Χίλαρι Κλίντον δεν έχει πλέον την ισχύ να επιβάλλει τις απόψεις του διεθνώς. Και εάν υπήρχε έστω κάποια ελπίδα ότι θα ασκούσε ουσιαστική πίεση για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, αυτή πλέον δείχνει απόμακρη.
Ωστόσο η επίσκεψη δεν στερείται σημασίας επειδή – όσον αφορά την Ελλάδα – τόσο η οικονομική όσο και η εξωτερική/αμυντική πολιτική των ΗΠΑ έχουν ορισμένα σαφή διαχρονικά χαρακτηριστικά. Τα πρόσωπα και τα κόμματα αλλάζουν αλλά οι στενές σχέσεις θα συνεχιστούν, λόγω της ταύτισης των συμφερόντων των δύο χωρών. Στην οικονομική πολιτική ο νεοεκλεγείς πρόεδρος κ.Τραμπ αναμένεται να ασκήσει ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις επί της γερμανικής αλαζονείας (εξ ου και οι έντονες γερμανικές αντιδράσεις στην εκλογή του), και να απαιτήσει αλλαγή της οικονομικής πολιτικής της λιτότητας (που συνεχίζει να υπονομεύει την παγκόσμια οικονομία προς όφελος της Γερμανίας), αλλά και αναμόρφωση του ΝΑΤΟ με μεγαλύτερη οικονομική συμμετοχή των Ευρωπαίων. Επειτα η Ελλάδα έχει αποκτήσει μεγαλύτερη αξία ως σύμμαχος των ΗΠΑ μετά την απόλυτη επικράτηση του ισλαμιστή Ερντογάν στην γείτονα και έχει καταστεί το ανατολικό σύνορο της Δύσης. Τέλος η αναμενόμενη προσέγγιση ΗΠΑ-Ρωσίας, η εξαιρετική συνάντηση που ο κ.Τραμπ ήδη είχε με τον πρόεδρο Σίσι της Αιγύπτου στα Ηνωμένα Εθνη και κυρίως η αντι-ισλαμική του προδιάθεση, προοιωνίζονται θετικές εξελίξεις στα ελληνικά θέματα.
Παρά τις διαφωτιστικές (αλλά μάλλον ελαφρές) αναλύσεις που γράφονται τελευταία (περί του φιλότουρκου στρατηγού Φλύν, της «φιλικής» σχέσης της Ιβάνκα Τραμπ με την Τουρκία κλπ.) είναι απολύτως αναμενόμενη μια μετωπική σύγκρουση του «ισλαμοφάγου» Τραμπ με τον παθιασμένο ισλαμιστή Ερντογάν, όχι μόνο για λόγους πολιτικής αλλά λόγω των εγωκεντρικών τους προσωπικοτήτων. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ψυχολόγος για να δεί το εκρηκτικό μίγμα σε μια τυχόν συνάντηση των δύο… Τη στιγμή που ο Ερντογάν κατάφερε να κάνει τον «ισλαμόφιλο» πρόεδρο Ομπάμα εχθρό του, φτάνοντας στο σημείο να δίνει στη Μισέλ Ομπάμα συστάσεις (εντός του Λευκού Οίκου!) για το πώς να αναθρέψει σωστά τις κόρες της (!!), δεν είναι δύσκολο να δει κανείς την επικείμενη σύγκρουση των δύο «κριών», Ερντογάν και Τραμπ…
Οι συριζαίοι κυβερνώντες, υπνωτισμένοι από τις (απαράδεκτα και αντιδεοντολογικά) μονόπλευρες προβλέψεις των ελληνόφωνων «παπαγάλων» του CNNκαι της ΝΥ Τάιμς, βραχυκυκλώθηκαν και πλέουν σε ένα πέλαγος ιδεοληψίας, τη φορά αυτή στο διεθνή χώρο. Εχοντας επενδύσει όλα τους τα «κουκιά» στη νίκη της Χίλαρι, βρίσκονται τώρα αντιμέτωποι με πλήρη έλλειψη συνδέσμων στο περιβάλλον Τραμπ και αντιδρούν ως γυμνασιόπαιδες. Λόγω και της αταβιστικής τους κλίσης προς τη διαδήλωση, ετοιμάζονται να συμμετάσχουν σε «πανευρωπαϊκά πανηγύρια» κατά της εκλογής του Τραμπ. Ταυτόσημη σχεδόν η εικόνα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία δια της οικογένειας Μητσοτάκη (έστω και εάν ο Κυριάκος δεν εκφράστηκε δημόσια) έλαβε γραμμή υπέρ της Χίλαρι κατευθείαν από τους Μπους, οι οποίοι μετά την συντριπτική ήττα βυθίζονται τώρα στην πολιτική ανυπαρξία… Κυβέρνηση, αντιπολίτευση και διπλωματικές υπηρεσίες τρέχουν τώρα και δεν φτάνουν. Αφησαν τη χώρα έκθετη – ούτε καν το τηλεγράφημα συγχαρητηρίων προς τον κ.Τραμπ δεν ήταν σε θέση να προωθήσουν έγκαιρα….
Η δύσκολη αυτή κατάσταση θα μπορούσε να είναι σαφώς ευκολότερη εάν η ελληνική Ομογένεια των ΗΠΑ και το απαράδεκτα αφανές και ανοργάνωτο «ελληνικό λόμπι» είχαν προετοιμαστεί για κάθε ενδεχόμενο. Δεν ήταν άραγε αυτονόητο καθήκον τόσο της επίσημης Ομογένειας (περιλαμβανομένης και της Εκκλησίας) όσο και των λομπιστών, αλλά και κυρίως των ομογενειακών ΜΜΕ (λόγω της δημοσιογραφικής δεοντολογίας) να έχουν ανοίγματα και προς τα δύο κόμματα μέσω των ομογενών που αναδείχτηκαν σε θέσεις-κλειδιά; Και όμως, τυφλωμένοι όλοι στην μονόπλευρη κομματική τους στήριξη προς την Χίλαρι και την πάγια προσκόλλησή τους στο δημοκρατικό κόμμα, απέτυχαν. Και ενώ οι απλοί ομογενείς ψήφιζαν σε συντριπτική πλειοψηφία Τραμπ, η ηγεσία και τα ΜΜΕ βαυκαλίζονταν με την Χίλαρι…
Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ανακοινώθηκε ότι ο ομογενής Ράινς Πρίμπους επιλέχθηκε ως Chief of Staff του νέου προέδρου, θέση που αποτελεί την ισχυρότερη στην Ουάσιγκτον μετά τον Πρόεδρο. Επί έξι χρόνια ο κ.Πρίμπους, που μιλά καλά ελληνικά και είναι ορθόδοξος το θρήσκευμα (και μάλιστα τακτικά εκκλησιαζόμενος), κατείχε την θέση του προέδρου του Ρεπουμπλικανικού κόμματος και έδειξε επανειλημμένα την περηφάνεια για την ελληνική του καταγωγή ανταλλάσσοντας ελληνικούς χαιρετισμούς με τον Τζορτζ Στεφανόπουλο στο πρόγραμμα του τελευταίου. Επί έξι χρόνια αναδείχτηκε σε κορυφαίο πολιτικό πρόσωπο οδηγώντας τους ρεπουμπλικανούς από τη μια νίκη στην άλλη. Και επί έξι ολόκληρα χρόνια η επίσημη Ομογένεια – παρά τις κάποιες μεμονωμένες προσπάθειες – απέτυχε να τον φέρει κοντά της.
Ανάλογα και με τον Τζόρτζ Παπαδόπουλο, σύμβουλο Εξ.πολιτικής του κ.Τραμπ από το Μάρτιο. Στην περίπτωση Παπαδόπουλου η αποτυχία είναι ακόμα πιο χτυπητή, γιατί ο Τζόρτζ όχι μόνο μιλά πολύ καλά ελληνικά αλλά είναι κυριολεκτικά «σπλάχνο από τα σπλάχνα μας», γιός του γιατρού Αντώνη Παπαδόπουλου, πρώην προέδρου της Παμμακεδονικής Ενωσης. Τι να αναλογιστεί κανείς; Ότι τα ομογενειακά ΜΜΕ απέτυχαν να πάρουν τόσο από τον Πρίμπους όσο και από τον Παπαδόπουλο ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ προεκλογικά; OYTEMIA… Τα λόγια περισσεύουν για τους απαράδεκτους δήθεν «ηγέτες», της Ομογένειας, της Εκκλησίας, των ΜΜΕ… Που βρήκαν ασφαλώς αρκετό χρόνο και χρήμα να στηρίξουν τη Χίλαρι και να της δίνουν επίσημες μεγαλόφωνες υποστηρίξεις… Και είτε για λόγους πολιτικούς και ιδεολογικούς, είτε για το προσωπικό τους συμφέρον, αγνόησαν κυριολεκτικά την άλλη πλευρά, που είχε δικούς μας ανθρώπους-διαμάντια. Αλλά για τους λόγους της θλιβερής κατάντιας της επίσημης ομογένειας θα επανέλθουμε προσεχώς.
Δημοσιεύθηκε στην Δημοκρατία
*Ο Νίκος Σταματάκης είναι διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών, διεθνολόγος και επιχειρηματίας που ζει και εργάζεται στη Ν.Υόρκη.
