Καλές οι παροχές, αλλά…
Το κακό, το καλό και το καλύτερο
Γράφει ο Βαγγέλης Δεληπέτρος
Αν η μισή αλήθεια είναι ότι ακόμα και οι μικρές παροχές (μπορεί να) δείχνουν κάλπες, η άλλη μισή είναι ότι ότι μεταξύ Σόιμπλε, ΔΝΤ, και του λογαριασμού που όλο βαραίνει, οι κάλπες μπορεί να είναι μία διέξοδος
Δεν είναι κακό οι χαμηλοσυνταξιούχοι να παίρνουν μια ακόμη σύνταξη, αφού είδαν κι έπαθαν να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ και ακόμη ψάχνουν πώς θα πληρώσουν τους λογαριασμούς. Όπως δεν είναι κακό οι κάτοικοι των ακριτικών νησιών να πάρουν μια ανάσα από τον ΦΠΑ, αφού τόσο καιρό παραμυθιάστηκαν με τα κονδύλια που στέλνει η ΕΕ για το Προσφυγικό αλλά αυτοί δεν τα πήραν ούτε μυρωδιά.
Κακό είναι η αντιπολίτευση να μην ξέρει τι να πει ακούγοντας τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες και να μηρυκάζει τις ανακοινώσεις που έβγαλε την προηγούμενη εβδομάδα και τον προηγούμενο μήνα, περιγράφοντας τα κακά που μας έρχονται χωρίς να εξηγεί πώς μπορούμε να τα αποφύγουμε και τι θα έκανε αυτή εάν ήταν στην κυβέρνηση.
Καλό θα ήταν εάν η συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή δεν ήταν άλλη μια φορά ανούσια, αν οι βουλευτές δεν περιορίζονταν στα αναμενόμενα, εάν ακουγόταν επιτέλους ένα άλλο πλάνο για την επόμενη ημέρα. Όπως καλό θα ήταν να υπάρχουν σαφείς προτάσεις, με συγκεκριμένα “ναι” και με συγκεκριμένα “όχι”, που θα όριζαν συγκεκριμένους στόχους και θα έδειχναν ότι υπάρχουν ακόμη πολιτικά διακυβεύματα στη διαπραγμάτευση και δεν είναι όλα από τα πριν καθορισμένα.
Καλό λοιπόν θα ήταν να άνοιγαν στη Βουλή και γενικότερα στη δημόσια συζήτηση όλα τα ζητήματα. Η στάση των “εταίρων” μας όπως ξεδιπλώνεται στα Eurogroup, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τις Συνόδους Κορυφής, η τακτική και η στρατηγική τους. Αυτά που φαίνονται και αυτά που επιτηδείως αποκρύπτονται, αυτά που διαπιστώνουμε και αυτά που ψυχανεμιζόμαστε, τα σχέδιά τους που δηλώνονται και τα πλάνα τους που υπονοούνται. Και για αυτά, πάνω σε αυτά και πέρα από αυτά, να γίνουν οι κομματικοί διαξιφισμοί και να ξεδιπλωθούν οι διαφορετικές απόψεις, εάν υπάρχουν και για όσα υπάρχουν.
Κακό είναι ότι αυτό δεν γίνεται. Ότι μένουμε στα επιφαινόμενα και κουνάει ο ένας το χέρι στον άλλον, για να μην το κουνήσουν στους “θεσμούς”. Ότι πασχίζουμε να αποφύγουμε το Plan B του Σόιμπλε υλοποιώντας μέχρι κεραίας το Plan A του το οποίο δεν βγαίνει, με αποτέλεσμα μήνα το μήνα να έρχεται πιο κοντά αυτό που ξορκίζουμε.
Καλή είναι η 13η σύνταξη και το πάγωμα της αύξησης του ΦΠΑ στα ακριτικά νησιά. Αλλά θα ήταν καλύτερο να μην υπάρξουν περικοπές συντάξεων και νέοι φόροι την χρονιά που μας έρχεται. Και ένα στοιχειώδες σχέδιο αντιμετώπισης της ανεργίας. Και ένα εθνικό πλάνο για την αλληλεγγύη. Και ένα σχέδιο για την ανασυγκρότηση.
Κι ακόμα πιο καλό, και προαπαιτούμενο των υπολοίπων, θα ήταν να μην συμφωνήσουμε ούτε σε νέα μέτρα, ούτε στην διατήρηση της υποχρέωσης για πλεόνασμα 3,5% και μετά από το 2018. Αλλά αυτό δεν το βλέπω να γίνεται, όπως δεν το βλέπουν και τα κόμματα και για αυτό το ανούσιο κυριαρχεί και το προσχηματικό θριαμβεύει.
Αλλά επειδή η διαπραγμάτευση τρέχει, ο λογαριασμός βαραίνει και τα “δια ταύτα” δεν μας περισσεύουν, καμιά φορά είναι σκόπιμο να βγάζεις τις κάλπες από το υπόγειο και να τις βάζεις σε κοινή θέα, για να τις βλέπουν και οι εντός και οι εκτός και οι… γύρω σου. Και μετά βλέποντας και κάνοντας. Όπως πέρυσι.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος.
