ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΕΚΔΟΤΗ
Του δημοσιογράφου ΗΛΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Ιδρυτή-Ιδιοκτήτη-Διευθυντή
Του ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟΥ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ
Αγαπητέ μου ΄Αλεξ,
Ασφαλώς η ΕΛΛΑΔΑ μας υφίσταται μια συγκλονιστική δοκιμασία, με τις πυρκαγιές, με τους, μέχρι σήμερα, 63 νεκρούς, καμένους ανθρώπους μας και τις απέραντες καταστροφές σε σπίτια, καλλιέργειες, ζωντανά. Τη λεγόμενη οικολογική καταστροφή εγώ προσωπικά δεν την συνυπολογίζω, γιατί τη θεωρώ δούρειο ίππο οικονομισιάς από τους πάντα σχεδιαστές ή ευκαιριακούς καιροσκόπους.
Θλίβομαι και στη σκέψη των συναισθημάτων που νοιώθουν αυτοί που έχασαν δικούς τους ανθρώπους, τόσο άδικα, τόσο ξαφνικά, τόσο απάνθρωπα, τόσο αδικαιολόγητα. Αλλά κι εκείνους που έχασαν περιουσίες, σπίτια, βιος τους. Θλίβομαι που η Πατρίδα μας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο διοικητικής αποσύνθεσης, σαν να έχει κατακτηθεί από τον χειρότερο εχθρό της, χωρίς να το καταλαβαίνει για να προετοιμάζεται να τον αποτινάξει. Ο λαός μας τόσο αποπροσανατολισμένος προς την εποχή που βρίσκεται, αποδιοργανωμένος και χαμένος, απογοητευμένος και απελπισμένος, ανίκανος πια να σηκώσει το κεφάλι του και να πει « ως εδώ κύριοι, τώρα είμαι εγώ που διατάζω, που διοικώ, που εργάζομαι».
Αλλά πιο πολύ θλίβομαι, που βλέπω τα ερπετά λαμόγια, να ξυπνάνε και να αρχίζουν να κινούν τα πλοκάμια τους, για να σφίξουν τα κονδύλια που θα χορηγηθούν προς τους άτυχους πυροπαθείς. Κι έχουν πολλούς, γνωστούς, από το παρελθόν τρόπους. Πρώτον, για να πάρουν τα χρήματα που θα τους χορηγηθούν απευθείας, θα τους προβάλλουν χίλια γραφειοκρατικά εμπόδια. Ρε δεν πάει να λέει ο Καραμανλής καταργούμε τα γραφειοκρατικά, ρε δεν πάει να φωνάζει ο δυστυχής δεν έχω ρε παιδιά που να κοιμηθώ, που να πιω μια στάλα νερό, ρε που να καθίσω να φάω μια ψίχα πικρό ψωμί… αν μπάρμπα δεν καταλάβεις πως πρέπει να δώσεις τη μίζα σου, εκεί θα περιμένεις στημένος κάθε μέρα στις Υπηρεσίες μέχρι να καταλάβεις ότι η Τουρκιά δεν ήταν τίποτα μπροστά σε μας.
Γιαγιά θα τα πάρεις, με τη σειρά σου. Δεύτερον το φιλάνθρωπο Κράτος, που το εκπροσωπούν απάνθρωποι κακούργοι, θα σας φτιάξει όλο το χωριό. Θα ξαναχτίσει τα σπίτια σας όπως ήσαν και καλλίτερα. Θα σας δώσει και δάνειο και χρήματα δωρεάν από πάνω. Και θα εξοφλήσετε το δάνειο άτοκο, σε δέκα και δεκαπέντε χρόνια. Μόνο που θα το έχουν χρεώσει στο ελληνικό δημόσιο μια και δυο και τρεις φορές παραπάνω. Άκουσα τον γνωστό, τολμηρό δημοσιογράφο, Γιάννη Καλαμίτση, τη Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007, ώρα 0715,΄στη ΝΕΤ, κρατική Ραδιοφωνία, να διηγείται πως με τους σεισμούς στα Γρεβενά τα σπίτια των σεισμοπαθών τα χρέωναν δυο φορές πάνω. Δηλαδή διπλάσια τιμή από όσο θα το έδινε σε ένα απλό πελάτη της η κατασκευαστική εταιρεία που πήρε τη δουλειά. Διότι «για να πάρουμε τη δουλειά δώσαμε μίζα», του είπαν. Και θυμήθηκα το 1981 στην Κορινθία και το 1986 στην Καλαμάτα και το 1999 στην Αθήνα και κάθε φορά που μια κατάρα χτυπάει μια περιοχή. Τα ίδια και χειρότερα.
Ο κάθε εμπλεκόμενος σωτήρας, έσωζε τον εαυτό του και χρέωνε το δημόσιο και τον καταραμένο. Τώρα τα λεπτά είναι πάρα πολλά, είναι απείρως περισσότερα από κάθε άλλη φορά. Θα έρθουν από Ενωμένη Ευρώπη. Θα δώσουμε όλοι τον οβολό μας- έχουν ήδη λέει μαζευτεί 100 εκατομμύρια Ευρώ, Θα στείλουν χρήματα με πόνο καρδιάς οι ομογενείς. Μα που θα εξαφανισθούν με το που θα περάσουν τα σύνορα της πατρίδος μας, όπως τόσες και τόσες άλλες φορές. Κανείς δεν θα μπορέσει, ποτέ να φαντασθεί, να πιστέψει, μωρέ και να το δει με τα ίδια του τα μάτια, σε ποιες τσέπες πήγαν. Ποτέ. Το ίδιο με το Κυπριακό, το ίδιο σε κάθε εθνική συμφορά. Τέτοιες συμφορές είναι οι μεγάλες ευκαιρίες για κάποιους. Χαράς ευαγγέλια οι πρόσφατες πυρκαγιές στην Ελλάδα. Εγώ λέω: Θέλετε να φτάσουν τα χρήματά σας στον προορισμό τους; Ζητήστε ένα όνομα. Κυρά Μαρία, σου στέλνω από το υστέρημα μου 100 δολάρια,. Να φτιάξεις ένα τζαμιλίκι να μη μπαίνει η βροχή μέσα. Κυρ' Αντώνη σου στέλνω 30 δολάρια. Θα πάρεις οπωσδήποτε ένα από καρδιάς θερμό ευγνώμον ευχαριστώ.
Αν τα δώσεις στον φιλάνθρωπο μεσίτη κι αν πάρεις ευχαριστώ θα είναι χαλκευμένο, ψυχρό και ανώνυμο. Έχω ζήσει τόσες απάνθρωπες τέτοιες ανθρωπιστικές ενέργειες, που θα έγραφα, αν τολμούσα, δέκα βιβλία με ονόματα και αριθμούς. Κι αν τα καταγγείλεις οπουδήποτε, απάντηση δεν θα πάρεις. Το βαθύ κράτος της κομπίνας και της ληστείας, την απάτης και της κλοπής είναι άβυσσος. Π. χ. έχουν περάσει εφτά χρόνια όταν έγραφα και στον τότε πρωθυπουργό, στον τότε Διοικητή του ΟΓΑ με ποιο απάνθρωπο τρόπο χρηματιζόντουσαν υπάλληλοι και στελέχη του ΟΓΑ για να δίνουν ως παράνομες δήθεν τις νόμιμες συντάξεις σε δικαιούχους ομογενείς. Που ερχόμενοι στην Ελλάδα είχαν τον φόβο μήπως αρρωστήσουν και πληρώνουν εκατομμύρια δραχμών στα νοσοκομεία. Ενώ με το πολυπόθητο βιβλιάριο υγείας του ΟΓΑ έμπαιναν δωρεάν. Τους έπαιρναν εκβιαστικά, ενάμισυ εκατομμύριο δραχμές μίζα, τους βγάζανε τη σύνταξη, που όμως εδικαιούντο και τους έδιναν το βιλιάριο. Και οι φοβισμένοι οι ομογενείς δεν έλεγαν τίποτα σε κανένα μήπως γίνει γνωστό και τους την κόψουν, άρα θα χάσουν και το βιβλιάριο Υγείας. Όσο για το πότε τους χορηγούσαν τη σύνταξη όταν έκαναν την νόμιμη αίτηση και έξι χρόνια περνούσαν και τηλέφωνο δεν σήκωνα ν ποτέ. Στους εδώ….επαρχιώτες και νησιώτες, εφήρμοζαν την ίδια περίπου μέθοδο της καθυστέρησης με άλλο σκοπό. Κρατάγανε τις αιτήσεις στα συρτάρια τους, τέσσερα και πέντε χρόνια και μαζευόντουσαν πολλά τα αναδρομικά.
Πήγαινε λοιπόν στη Σαντορίνη π.χ. ο ανώτερος υπάλληλος του ΟΓΑ, ο υπεράνω πάσης υποψίας λαμογιάς έπαιρνε μαζί του και τα χρήματα της κυρά Μαριώς, της κυρά Ρηνιώς, καμμιά δεκαριά ονόματα, πήγαινε στο σπίτι: «Κυρά Μαριώ, νάξερες τί σούφερα. Εγώ που αγωνιζόμουνα πέντε χρόνια να σου βγάλω τη σύνταξη στον ΟΓΑ. Τόσα σου έφερα, νάτα, ε, να μην πάρω και εγώ τα μισά που έκανα τόσο αγώνα να σου τα εξασφαλίσω και που νάχεις και το μηνιάτικό του τώρα»: Απελπισμένη η γιαγιά, εξ' αιτίας του βεβαίως, που κρατούσε στο συρτάρι την αίτησή της για χρόνια, ότι δεν θα την έβλεπε ποτέ εν ζωή τη σύνταξή της, . τί νάλεγε, μην κρατάς; Άντε και στην άλλη γιαγιά άντε και στον άλλο παππού. Δέκα γιαγιές και παππούδες τη βδομάδα και βγάλαμε το διαμέρισμα για την κόρη σε ένα χρόνο. Μάλιστα θυμάμαι μου διηγείτο ένας Σαντορινιός ότι του κακοφάνηκε του κυρίου έντιμου αγωνιστή, όταν του είπε «ο παππούς που ζητάς, είναι συγγενής μου, μην του κρατάς μίζα αυτού». Κι αν τάγραψα και τα είπα και στα Ραδιόφωνα, τί έγινε κύριε πρωθυπουργέ, κύριε διοικητά του ΟΓΑ; Μόνον μια απειλή πήρα τηλεφωνικώς ότι θα με σκοτώσουν ή θα βρουν ένα τρόπο να με κλείσουν φυλακή. Τους διαβεβαίωσα ότι ούτε το ένα ούτε το άλλο θα γίνει. Το αν εφαρμόζεται ακόμη αυτή η μέθοδος δεν το ξέρω, νομίζω όμως ότι σαν να είχα ακούσει πως ο διάδοχος διοικητής του ΟΓΑ είχε πει πως το 40% των συντάξεων είναι παράνομες. Και τι έκανε;
Ό,τι φοβάμαι θα έκανε όταν θα μάθαινε τι θα γίνει με τα κονδύλια που θα προορίζονται για τους πυροπαθείς. Βρωμά, αηδία, διαφθορά, εκμετάλλευση, παλιανθρωπιά, απανθρωπιά. Δεν έχω χώρο να αναφέρω όλο το κύκλωμα πως λειτουργεί. Μόνον αφελείς και επίμονα ανόητοι νομίζουν ότι θα γίνουν αυτά που υπόσχονται. Θα ήταν ευχής έργον όμως να ήταν έτσι ακριβώς όπως τα υπόσχεται η κυβέρνηση. Αν γίνουν έτσι, τότε πράγματι θα έχουμε χαράς ευαγγέλια που τουλάχιστον για πρώτη φορά θα εφαρμοστούν τίμια μέτρα.
ΗΛΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
