EΙΡΗΣΘΩ

TOY ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥ

Ε Π Ε Τ Ε Ι Ο Σ ΠΑΤΡΙΔΟΣ σήμερα. Τα 48χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Του κράτους που προέκυψε μετά τον ένοπλο απελευθερωτικό, αντι-αποικιακό αγώνα της ΕΟΚΑ. Και τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου. Όταν, φευ, η Ελλάς ανέπνεε με δύο πνεύμονες, τον μεν αγγλικόν, το δε αμερικανικόν κι οι ηγέτες ένιωθαν ότι το Κυπριακό τής προκαλούσε ασφυξία. Του κράτους που οι Έλληνες Κύπριοι διέσωσαν, με το αίμα τους, από την Τουρκανταρσία του 1963-64. Του κράτους που, έστω και φρικτά ακρωτηριασμένο, διέσωσαν οι Έλληνες, απέναντι στο δίδυμο κακούργημα της αμερικανόπνευσης ανθελληνικής χούντας και της αμερικανοκίνητης τουρκικής εισβολής και κατοχής του Αττίλα το 1974. Και έκτοτε για 34 χρόνια. Του κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας, νόμιμου και διεθνώς αναγνωρισμένου, με τους Έλληνες Κυπρίους ως αφέντη λαό επί 44 χρόνια. Που, Έλληνες Κύπριοι, στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, διέσωσαν από το σχέδιο διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας του Γ.Γ. του ΟΗΕ Κόφι Ανάν.

Ε Π Ε Τ Ε Ι Ο Σ ΠΑΤΡΙΔΟΣ. Από πού ξεκινήσαμε και πού καταντήσαμε; Δωδεκάχρονος ο εξ ημών αείμνηστος Αντώνης Σαμαράκης, μετά την εξέγερσή μας του 1931 στιχουργούσε: «Κύπρος μου όμορφο νησί / έχεις ψυχή ελληνική / και μοσχοβολούν Ελλάδα / τα βουνά σου τα λαγκάδια / Κύπρος μου έρχεται η στιγμή / που ο καθένας λαχταρεί / να γιορτάσει πέρα ως πέρα / τη μεγάλη την ημέρα / με την Ελλάδα τη γλυκειά / θάσαι μαζί παντοτινά / θάσαι μεσ' την αγκαλιά της / σαν και τ' άλλα τα παιδιά της». Και φτάσαμε, 23η Μαΐου του 2008, ο εν μέσω ημών Μιχάλης Πασιαρδής να στιχουργεί: «Φεύγει κι ο Μάης / δίχως τα ρόδα τα παλιά που ξέραμε. / Δίχως τους ανθισμένους κήπους / Μονάχα κάποια σύννεφα στον ουρανό / για να κρατάνε τη βροχή πάν' απ' το ξεραμένο χώμα / Και τα πουλιά σαν όπως να μην ταιριάζει να λαλούν / Τέλος η λέξη -Συνιστώντα – σαν κεραυνός που έρχεται / σχιστός και κάθετος / πάνω στα τρεις χιλιάδες χρόνια».

Θ' Α Π Ο Τ Ι Ν Α Ξ Ε Ι, άραγε, η Κύπρος τη 2η Τουρκοκρατία, ηλικίας ήδη 34 ετών; Ή, μήπως, οδεύει συρόμενη στην 3η και οριστική, επέκτασης του τουρκικού ελέγχου σ' ολόκληρο το νησί; Η λέξη Απελευθέρωση δεν ακούγεται πάντως. Μοιάζει απαγορευμένη. Κι η έννοια της Δύναμης, για όσα η πατρίδα θα ήθελε ίσως πολιτικο-διπλωματικά να διεκδικήσει με αυτή δι' εαυτήν, χυδαιολογείται και διαπομπεύεται. Χειρότερο πάντων όλη αυτή, η ηγεμονεύουσα πια επιχείρηση, να εξαναγκαστούν οι Έλληνες Κύπριοι να αισθάνονται ένοχοι κι εγκληματίες γιατί διεκδίκησαν τη λευτεριά και γιατί με το αίμα, τις θυσίες και τους αγώνες τους διέσωσαν την Κυπριακή Δημοκρατία.