ΣΥΝΕΧΗΣ ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
Κατὰ τὴν ἐξόδιον ἀκολουθίαν τοῦ ἀοιδίμου
Πατριάρχου Μόσχας κυροῦ Ἀλεξίου
(9 Δεκεμβρίου 2008)
«Ἐγὼ γὰρ ἤδη σπένδομαι καὶ ὁ καιρὸς τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως ἐφέστηκε· τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα…» (Β’ Τιμ. 4, 6-8). Ὀξυβελὲς ἄγγελμα διέτρησε κατ’ αὐτὰς τὴν καρδίαν τῆς ὑπ’ οὐρανὸν Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἐπὶ τῇ ἀδοκήτῳ ἐκδημίᾳ τοῦ γεραροῦ Προκαθημένου τῆς ἀδελφῆς ἐν Ρωσίᾳ Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας, ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ καὶ συλλειτουργοῦ ἡμῶν κυροῦ Ἀλεξίου. Προτάσσομεν εἰς τὸν κατὰ τὴν περίστασιν ἀποχαιρετιστήριον λόγον ἡμῶν τοὺς ὡς ἄνω ἐπικαίρους λόγους τοῦ Οὐρανοβάμονος Ἀποστόλου, καθ’ ὅτι φρονοῦμεν ἀπολύτως ὅτι ἔχει ἀδιατάρακτον συνέχειαν ἡ μαρτυρικὴ ὁμολογία καὶ ἀένναον ἐκφορὰν καὶ δυναμικὴν τῆς ὑγιαινούσης πίστεως, ὡς καταδεικνύουσι περιτράνως τὰ κατὰ καιροὺς χριστοτερπῆ πρόσωπα τὰ ἀκολουθοῦντα ἐμπράκτως τὸ σωτήριον παράδειγμα αὐτοῦ. Βεβαίως δὲν ὑπάρχει ἀπόλυτος ταύτισις μεταξὺ Παύλου καὶ τούτων, ἀλλὰ δυνάμεθα νὰ ποιήσωμεν τὴν προσέγγισιν ταύτην, δεδομένου ὅτι πανταχοῦ ἀκατάβλητοι μαχηταὶ αἴρουν ἀνυποστόλως τὸν σταυρὸν τοῦ καλοῦ ἀγῶνος καὶ συνεχίζουν οἱονεὶ τὴν αὐτὴν ἀποστολὴν διὰ μέσου τῶν αἰώνων.
Ὡς ἀγωνιστὴς ὁ ἀποιχόμενος ἀδελφὸς τυγχάνει ἄξιος ἀποδέκτης τῶν λόγων τούτων καὶ τῆς ἀναμονῆς τοῦ στεφάνου. Ὁ ἴδιος μετὰ σεμνότητος καὶ μετριοπαθείας ἐβημάτισεν εἰς τὴν πολυστένακτον ἀτραπὸν τῆς ὑψηλῆς καὶ λίαν εὐθυνοφόρου πρωθιεραρχικῆς αὐτοῦ διακονίας. Ἀλλ’ ἡμεῖς, καλῶς γινώσκοντες τὴν πρωτοστατικὴν συμβολήν του εἰς τὴν ἀναζωογόνησιν καὶ στερέωσιν τῆς διατρήτου ἐκ τῶν πληγῶν ἐκλογάδος, εἰς ἣν ἐμπνευσμένον ἡγήτορα ἔθεσεν αὐτὸν ἡ προνοιακὴ μέριμνα τοῦ Ἀρχιποίμενος Κυρίου, δυνάμεθα νὰ θέσωμεν εἰς τὴν ἐκφορὰν τῶν χειλέων του τοὺς λόγους τούτους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὡς εὐχαριστίαν τῷ Θεῷ, διότι ἔδωκεν ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ κατηξιωμένου τούτου Πρωθιεράρχου ἀξιομίμητον παράδειγμα εἰς τὸν ἀγωνιζόμενον λαόν Του.
Ὁ ἀείμνηστος Πατριάρχης Ἀλέξιος ἐπηδαλιούχησε δεξιῶς τὴν Ἐκκλησίαν του καὶ ἠδυνήθη νὰ ἐξαγάγῃ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας ἐκ τοῦ περιωρισμένου κύκλου τῶν ἐσωτερικῶν αὐτῆς ἀγκυλώσεων. Ὡς ἁπλοῦς Ἱεράρχης, προτοῦ νὰ ἀνυψωθῇ εἰς τὴν προκεχωρημένην ταύτην ἔπαλξιν τῆς Πατριαρχικῆς καθέδρας, συνήντησε τὴν πείσμονα καὶ φανατικὴν ἀντιπαλότητα τῆς ἐχθρικῆς ἐξουσίας. Τὸ γεγονὸς τοῦτο ἐμπέδωσεν εἰς τὴν καρδίαν του τὴν πεποίθησιν τοῦ ἰσοβίου ἀνυποχωρήτου ἀγῶνος καὶ τὴν προσμονὴν τῆς σταυροδυνάμου ἀπορροῆς τῶν τεκμηρίων τῆς ἀναστάσεως. Καὶ ἡ μακαρία ἐλπὶς τῆς μαρτυρικῆς ταύτης ἀποκαραδοκίας καὶ προσμονῆς, ἐπετεύχθη ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς πεπνυμένης Πατριαρχείας αὐτοῦ, ὅτε ἐξέλιπε πλέον τὸ ἐλεεινὸν θέαμα, ὃ ἔβλεπον ἐπὶ μακρὰν σειρὰν ἐτῶν οἱ μαρτυρικοὶ προκάτοχοί του, ἤτοι «τὴν Ἱερουσαλὴμ ἠδαφισμένην καὶ τοὺς υἱοὺς Σιών, τοὺς τιμίους καὶ ἰσοστασίους χρυσίῳ, πορευομένους ἐν αἰχμαλωσίᾳ καὶ μυριάδας πίπτοντας, καὶ κάμνουσαν τὴν γῆν τοῖς αἵμασι καὶ τοῖς πτώμασι», ἵνα κατὰ τὸν μέγιστον προκάτοχον ἡμῶν, ἅγιον Γρηγόριον τὸν Θεολόγον καὶ ἡμεῖς εἴπωμεν.
Κυκλοῦντες σήμερον τὸ σεπτὸν σκήνωμα αὐτοῦ, ἐν μέσῳ πενθηφόρου Ἐκκλησίας, ὁμολογοῦμεν καὶ λέγομεν· ὡς φοβερὰ τὰ ἔργα Κυρίου· ἐν τῷ πλήθει τῆς δυνάμεώς Του ἐψεύσθησαν οἱ ἐχθροὶ Αὐτοῦ· εἴδομεν τὰ ἔργα Αὐτοῦ καὶ ἔγνωμεν ὅτι φοβερὸς ὑπὲρ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων· οἱ ὀφθαλμοὶ Αὐτοῦ ἐπέβλεψαν ἐπὶ τὴν αἱματοπόρφυρον ταύτην μάνδραν καὶ οἱ παραπικράναντες τὸν χριστώνυμον λαόν του οὐχ ὑψώθησαν πρὸς πλήρη αὐτοῦ ἀφανισμόν, ἀλλ’ ὁ Κύριος τῶν κυριευόντων ἔθετο τὰς ψυχὰς τῶν ἀπολειφθέντων εἰς ζωὴν καὶ ἐξήγαγεν αὐτοὺς εἰς ἀναψυχήν· ἐσκέπασεν ὁ ἐν φιλανθρωπίᾳ ἀνείκαστος ἀπὸ συστροφῆς πονηρευομένων καὶ οἰκτειρήσας ἀπέδωκεν αὐτῷ Πατριάρχην μεγαλουργὸν καὶ ὀτρηρὸν ἐν τοῖς σκάμμασιν, ἵνα τὴν μωλωπισμένην ἄμπελον ἀκεραιώσῃ καὶ τὰς κλονουμένας συνειδήσεις ἐπιστηρίξῃ μὲ τὴν ἀκένωτον δύναμιν τῆς ἀπεριορίστου ἀγάπης καὶ τῆς καρτεροψύχου αὐτοῦ ἀνοχῆς.
Ἀνεδείχθη τῷ ὄντι ἀνακαινιστὴς καὶ ἐκφαντορικὸς λαμπτὴρ πίστεως ἐν ἔργοις καὶ λόγοις, ἐν ἀγαστῇ συνεργίᾳ εὑρισκόμενος μὲ τὰς ἑκασταχοῦ ἀδελφὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας.
Προσέβλεπεν εἰς τὴν καθ’ ἡμᾶς Πρωτόθρονον Ἐκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως ὡς μήτραν ἀναγεννήσεως τοῦ ὑπερόχου λαοῦ, οὗ τὴν ποιμασίαν κενωτικῶς ἐξετέλει. Ὁσάκις ἀναφύονται νέφη εἰς τὰς ἁρμονικὰς σχέσεις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, αὗται ἀποκαθίστανται ὑπὸ τῆς οὐρανοφοίτου πνοῆς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐρειδομένης ἐπὶ τῶν ἱερῶν κανόνων ἱεραρχικῆς τῶν πραγμάτων διατάξεως.
Ἐξετίμα ὑπερβαλλόντως τὴν ἱεραποστολικὴν μαρτυρίαν ἣν ἐν καιρῷ ἀπέδωκεν ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπὶ τὴν ἁγιοδόξαστον ταύτην γῆν τῆς Ρωσίας, διὸ καὶ ὡμολόγει αὐτὴν ὡς πρωταίτιον καὶ βασικὸν συντελεστὴν τῆς ἐπιτευχθείσης ἐνταῦθα ἀναγεννήσεως.
Ἐν τῷ αὐτῷ πνεύματι ἐπεκοινώνει πάντοτε καὶ ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία μετ’ αὐτοῦ. Παρηκολουθήσαμεν καὶ ἐξητάσαμεν πολλάκις τὸν διαμορφούμενον βίον τῆς ἀπειροπληθοῦς ταύτης Ἐκκλησίας ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς πεπνυμένης Πατριαρχείας του. Εὐχάριστοι ἐκπλήξεις ἐπὶ ἐκπλήξεων ἦσαν αἱ ἐντυπώσεις ἡμῶν· τελεία καὶ πειθαρχικὴ καὶ καρποφόρος ὀργάνωσις τῆς Ἐκκλησίας· εὐπρεπεῖς καὶ περικαλλέστατοι Ἱεροὶ Ναοὶ καὶ περίπυστοι Ἱεραὶ Μοναὶ, ἐν αἷς ἀσκοῦνται χιλιάδες μοναχοὶ καὶ μοναχαί· Ἀκαδημίαι Θεολογικαί, Ἱερατικαὶ Σχολαὶ καὶ Σεμινάρια καὶ ἐν γένει ὅλα ἐκεῖνα, διὰ τὰ ὁποῖα δέον ὅπως σεμνύνηται πᾶσα καλῶς γεωργηθεῖσα Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία· τὰ εἴδομεν καὶ τὰ ἐξετιμήσαμεν δεόντως. Ὁ ὑφιστάμενος μεταξὺ ἡμῶν καὶ τῆς πολυευφόρου ταύτης Ἐκκλησίας πνευματικὸς σύνδεσμος ηὔξανεν ὁλονὲν καὶ περισσότερον καὶ προσέδιδε τὴν οὐρανόδροσον ἀπόγευσιν τῆς ὀρθοδόξου βιοτῆς εἰς τὴν αὐχμῶσαν παγκόσμιον κοινωνίαν τῆς σήμερον.
Τὸν ἱερὸν τοῦτον σύνδεσμον ἐνίσχυσε καὶ ὁ θερμουργὸς ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς ἀποιχόμενος Πατριάρχης, μετὰ τοῦ ὁποίου εἴχομεν τὴν ἀνεκλάλητον χαρὰν νὰ εὑρεθῶμεν προσφάτως εἰς κοινὴν συνιερουργίαν τόσον ἐν Κιέβῳ τῆς Οὐκρανίας, ὅσον καὶ ἐν τῇ Βασιλίδι τῶν Πόλεων. Οὐδὲν τὸ ἀνησυχητικὸν προεμήνυε τὴν ἀδόκητον ταύτην καὶ ἀλγεινὴν διὰ σύμπασαν τὴν Ἐκκλησίαν ἐξέλιξιν. Ὅμως, ἄλλως ἔδοξε τῷ Κυρίῳ· ὁ ἀκάματος Πατριάρχης Ἀλέξιος ἔφθασεν ὡς ἄνθρωπος εἰς τὸ ὑπὸ τοῦ Κυρίου τεθὲν πᾶσιν ἀνθρώποις κοινὸν πέρας τοῦ βίου. Ἔκλεισε τὴν λαμπρὰν ἐκκλησιαστικήν του σταδιοδρομίαν ἀγωνισθεὶς ἐν ᾗ ἐτάχθη θέσει ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἀναλογιζόμενοι ἡμεῖς οἱ περιλειπόμενοι τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς αὐτοῦ μεθ’ ἡμῶν καὶ τὴν ἐμπνευσμένην πηδαλιουχίαν ὑπ’ αὐτοῦ τῆς περιβλέπτου ταύτης νηὸς τῆς κατὰ Ρωσίαν Ἐκκλησίας, ἂς διερωτηθῶμεν ἐὰν εἶναι ὀρθὸν νὰ δεσπόζῃ καταλυτικῶς εἰς τὴν παροῦσαν συνάθροισιν ἡ θλίψις. Ὅταν ἡ Ἐκκλησία προπέμπῃ ἓν μέλος αὐτῆς ἐκλεκτὸν καὶ δὴ ἄγαν καρποφορήσαντα Πρωθιεράρχην, ὅστις ὁμολογουμένως μέχρι τελευταίας στιγμῆς εὑρίσκετο ἐν ἐγρηγόρσει πνευματικῇ, ἡ ὀδύνη μεταμορφοῦται εἰς πένθος χαροποιὸν καὶ ἡ θλίψις τοῦ ἀπορφανισμοῦ εἰς χαρμολύπην, πλήρη εἰρήνης.Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, εἰς τὸν ὁποῖον ἐστήριξε τὴν ὕπαρξίν του καὶ τὴν πολύπλαγκτον διακονίαν του ὁ μακαριστὸς δίδει ἐντελῶς διαφορετικὰς διαστάσεις εἰς τὸ σημερινὸν γεγονός· «πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμέ, οὐ μὴ ἀποθάνει εἰς τὸν αἰῶνα». Ἀμήν.
