Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου*
Η εκλογική, μικροπολιτική σκέψη, και τα νωθρά πολιτικά μυαλά, μη μπορώντας να κατανοήσουν τα τεκταινόμενα, καταφεύγουν σε απλουστευτικές εξηγήσεις και ψυχαναλυτικές ερμηνείες του τύπου: Ο Καραμανλής είναι «ανίκανος», «χαμένος», βρίσκεται στα πρόθυρα «ψυχολογικού μπλακάουτ» και τα παρόμοια.
Τέτοιες ερμηνείες εμάς δεν μας ικανοποιούν. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι όλα τα παραπάνω ισχύουν, αυτά αποτελούν την «προσωπική» τζίφρα μιας πολιτικής πραγματικότητας. Οι «ανικανότητες» και τα «προσωπικά» αδιέξοδα ενός Πρωθυπουργού και γενικά ενός πολιτικού δεν είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, αλλά ΠΟΛΙΤΙΚΑ.
ΟΤΑΝ ένα καθεστώς και μια πολιτική είναι αδιέξοδη, αποτυπώνεται και σε «προσωπικά» αδιέξοδα. Ιδιαίτερα όταν είσαι στην ηγεσία της κυβερνητικής διαχείρισης του καθεστώτος.
Στη γενική αυτή θεώρηση, όλα τα καθεστωτικά κόμματα βρίσκονται σε αδιέξοδο, ακριβώς γιατί το καθεστώς που υπηρετούν βρίσκεται σε αδιέξοδο. Γι' αυτό δεν έχουν να προτείνουν ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ τίποτα διαφορετικό (πλην ΚΚΕ) από τη Ν.Δ. Μικροπολιτική δημαγωγία ασκούν και περιμένουν πότε θα γκρεμίσουν τον Καραμανλή οι «νταβατζήδες» (διεθνείς και εγχώριοι) και να ανέβουν αυτά στην κυβερνητική διαχείριση. Καμιά εναλλακτική πολιτική ΠΡΟΤΑΣΗ από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και ΚΑΝΕΝΑ πολιτικό πρόγραμμα ζύμωσης και δράσης μέσα στη κοινωνία. Μόνο παρασιτική εκλογική δημαγωγία, αντιδεξιές ρητορείες απάτης και ολοκληρωτική πολιτική παραλυσία. ΜΙΑ και μόνο είναι η «πολιτική»: Αυτή του σκοταδισμού, των «σκανδάλων» και της παραπληροφόρησης των ΜΜΕ.
Από τη «φαιά Πανούκλα» της εξουσίας των ΜΜΕ περιμένουν τα κόμματα της Αντιπολίτευσης την κυβερνητική τους άνοδο: Σήψη και παρακμή…
Τα αδιέξοδα, όμως του Καραμανλή δεν απορρέουν μόνο από τους γενικούς λόγους της γεροντικής κατάπτωσης του συστήματος, αλλά οξύνονται και από «ειδικούς» λόγους: από την οξύτατη ενδο-καθεστωτική σύγκρουση.
Το καθεστωτικό οικοδόμημα είναι διαιρεμένο. Στο εσωτερικό του καθεστώτος έχει αρχίσει ένα άγριος «εμφύλιος πόλεμος», αντανάκλαση του παγκόσμιου ενδοϊμπεριαλιστικού πολέμου.
Δεν θα αναλύσουμε το παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο αυτού του πολέμου σε αυτό το κείμενο. Το έχουμε αναλύσει σε άλλα κείμενά μας. Θα συνοψίσουμε μόνο αυτά τα στοιχεία που αφορούν τον Καραμανλή.
ΠΡΩΤΟΝ. Ο Καραμανλής, ως εκφραστής ιμπεριαλιστικών μερίδων του ευρωπαϊκού και ελληνικού κεφαλαίου, στρέφεται προς Ρωσία και Κίνα. Αυτό είναι μια πολιτική που καθορίζεται από τα συμφέροντα αυτών των μερίδων του κεφαλαίου και όχι μια «προσωπική» ιδιοτροπία ή «παλικαριά» του Καραμανλή.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Αυτή η «στροφή» συγκρούεται με το οικονομικό και πολιτικό «στάτους-κβο» του ελληνικού καπιταλισμού: ένα οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, μεταπρατικό στην πλειονότητά του και πλήρως υποταγμένο στους «νταβάδες» και κυρίως τους αμερικανούς «νταβάδες».
ΤΡΙΤΟΝ. Το κρατικό οικοδόμημα είναι, σχεδόν, ολοκληρωτικά υποταγμένο σε αυτούς τους «νταβάδες», Είναι το εργαλείο της «εκσυγχρονιστικής» αμερικανοδουλίας: το κράτος και παρακράτος των διεθνών ιμπεριαλιστικών μηχανισμών και υπηρεσιών…
Εδώ εντάσσονται και οι μηχανισμοί προπαγάνδας: Τα ΜΜΕ.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ. Το ίδιο και τα κόμματα. Και αυτά αποτελούν εκλογικούς μηχανισμούς και εξαρτήματα αυτού του ηγεμονικού κατεστημένου. Και μέσα στη Ν.Δ. οι δυνάμεις αυτές είναι ισχυρότατες. Φυσικά και στα άλλα κόμματα υπάρχουν δυνάμεις των «νέων τάσεων» των ευρωπαίων, διορατικών ιμπεριαλιστών. Είναι ακόμα, όμως, ανίσχυρες ή ανεκδήλωτες…
Ο Καραμανλής, συνεπώς, είναι μια καθεστωτική τάση που «συγκρούεται» μέσα στο ίδιο το καθεστώς με άλλες, παραδοσιακά κυρίαρχες τάσεις. Για να το απλοποιήσουμε παραστατικά: Ο Καραμανλής είναι το καθεστώς που συγκρούεται με τον εαυτό του. Είναι η κυβέρνηση του καθεστώτος που συγκρούεται με τους νόμους της «αδράνειας» και τα παγιωμένα συμφέροντα» του καθεστώτος.
Ο Καραμανλής γνωρίζει πολύ καλά ότι οι Αμερικανοί και οι εγχώριοι «νταβάδες» τού έχουν κηρύξει τον πόλεμο και θέλουν να τον γκρεμίσουν.
ΟΛΟΙ το γνωρίζουν και όλοι συμμετέχουν σε αυτόν τον ενδοκαθεστωτικό πόλεμο.
Ο Καραμανλής, ωστόσο, σαν κυβέρνηση και καθαρόαιμος καθεστωτικός υπηρέτης δεν μπορεί να σκεφτεί έξω από τις λογικές των μηχανισμών. Σκέφτεται με καθεστωτική αρτηριοσκλήρωση. Δεν μπορεί καν να σκεφτεί με λαϊκούς όρους, με όρους κοινωνικής δυναμικής. Ο λαός και γενικά η κοινωνία είναι έξω από το οπτικό του πεδίο.
Και είναι ακριβώς αυτή η «δεξιά» του, καθαρόαιμη καθεστωτική του ύπαρξη, λογική και ψυχολογία, που τον εγκλωβίζουν και τον καθιστούν ανίκανο να καταφύγει στο λαό και την κοινωνία και να ζητήσει τη στήριξή τους.
Δεν μπορεί να το κάνει αυτό ούτε δημαγωγικά, όπως θα το έκανε ένας Ανδρέας Παπανδρέου. Δεν έχει καμιά «παιδεία» λαϊκών κινήσεων, καμιά «οικειότητα» με τα λαϊκά στρώματα. Αυτά τα αντίκριζε μέσα από την εκλογική λογική των κομματικών μηχανισμών και τα τρέμει περισσότερο και από την πτώση του.
Από αυτή την άποψη είναι ταξικά πιο έντιμος, από τους σοσιαλδημοκράτες λαϊκιστές που χειρίζονται με μεγάλη ευκολία τους εκλογικούς νόμους της εξαπάτησης και της χειραγώγησης των μαζών, κάνοντας το μαύρο «προοδευτικό» και «αριστερό» άσπρο…
Έτσι, ο μόνος δρόμος που του απομένει είναι ο δρόμος της λογικής των μηχανισμών, ο δρόμος του ολοκληρωτικού εγκλωβισμού, ο ουτοπικός δρόμος της «διαπραγμάτευσης» με τους αντιπάλους μηχανισμούς. Είναι ο δρόμος της ήττας και της πτώσης. Εκτός και αν ο ελληνικός λαός είναι πολύ πιο μπροστά από ό,τι το φανταζόμαστε…
ΘΥΜΙΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ Διευθυντής έκδοσης του περιοδικού Ρεσάλτο
