Προσδιορίζοντας την ορθή διακυβέρνηση

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

Δεν αρκεί η γκρίνια και οι επισημάνσεις λαθών, παραλείψεων και αδράνειας. Σαν σύγχρονοι πολίτες οφείλουμε να βλέπουμε μπροστά. Και με γνώμονα την κοινή λογική να ψάχνουμε για λύσεις στα προβλήματα που μας πνίγουν. Κάποιοι είχαν μιλήσει για επανίδρυση του κράτους πριν από λίγα χρόνια. Κι οδήγησαν την χώρα στην παρακμή και κοντά στα όρια της απόλυτης καταστροφής. Κανείς έτσι δεν πιστεύει πλέον σε συνθήματα και μεγάλα λόγια. Αυτό που χρειάζεται είναι πρακτικές λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα. Παρακάτω εκτίθενται κάποιες σκέψεις προς την κατεύθυνση αυτή.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙ

Υπουργικό Συμβούλιο με 12 μέλη (Υφυπουργοί, που δεν μετέχουν, το πολύ 9 – 10).

Σύμβουλοι Προέδρου Δημοκρατίας, Υπουργών και Υφυπουργών μέχρι 3 (και 2 μετακλητοί για Πολιτικό Γραφείο)

Σε υπηρεσιακά ταξίδια το πολύ 2 υπηρεσιακοί παράγοντες συνοδεύουν μέλη κυβέρνησης (έξοδα μελών οικογενείας Υπουργών εξ ιδίων)

Κανένα κρατικό αυτοκίνητο για αποκλειστικές ανάγκες υπηρεσιακών παραγόντων σε ολόκληρο τον δημόσιο η ημι-δημόσιο τομέα, εκτός Υπουργών και Υφυπουργών

Γενικοί Γραμματείς κατ' επιλογήν από εν ενεργεία ανώτερους δημόσιους υπάλληλους ολόκληρου δημόσιου τομέα

Συμβούλιο Γεν. Γραμματέων με προεδρεύοντα τον Γ. Γ Υπουργικού Συμβουλίου για παρακολούθηση εφαρμογής κυβερνητικών αποφάσεων (τουλάχιστον μηνιαίες συνεδριάσεις)

Κατάργηση πιστωτικών καρτών και κινητών τηλεφώνων μελών δημόσιου τομέα με κρατική χρέωση (συμπεριλαμβανομένων μελών υπουργικού συμβουλίου και υφυπουργών)

ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ

Σύσταση Μονάδας Αξιολόγησης Δημόσιων Φορέων παρά τον πρωθυπουργό, που από μηδενική βάση, θα επαναθεωρήσει ο,τιδήποτε έχει ιδρυθεί εξετάζοντας αν εκπληρώνει τους λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκε και σε αρνητική περίπτωση να καταργηθεί (υπενθυμίζω πως ο Οργανισμός για την Αποξήρανση της Λίμνης Κωπαίδας υπάρχει ακόμη και τώρα έχει …νέες αρμοδιότητες!!).

Ολες οι δημόσιες προμήθειες πάνω από 2 εκατ. ευρώ θα περνούν υποχρεωτικά από Επιτροπή της Βουλής.

Ολες οι αποφάσεις των Υπουργείων, συμπεριλαμβανομένων των προμηθειών και των εργολαβιών, θα υπάρχουν στο διαδίκτυο.

Καταργείται η ειδική παραγραφή αδικημάτων Υπουργών και τηρούνται οι διαδικασίες που ισχύουν για όλους τους πολίτες.

Η βουλευτική ασυλία δεν θα ισχύει παρά μοναχά για εκείνους για τους οποίους η Βουλή θα την παρέχει ειδικά.

Κάθε εμφάνιση Βουλευτή η Υπουργού σε Τηλεόραση, Ραδιόφωνο η αρθογραφία σε εφημερίδα θα θεωρείται αμοιβόμενη, και θα δηλώνεται στο Πόθεν Εσχες και στην Εφορία σαν εισόδημα (έστω τεκμαρτό) που θα
φορολογείται.

ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ

Στόχευση της φορολογίας στην εξυπηρέτηση αναγκών της κοινωνίας. Και
όχι στην επίλυση προβλημάτων της κομματικής βάσης. Κανένας
καινούργιος φόρος δεν θα επιβάλλεται δίχως την εξειδίκευση των αναγκών
που θα εξυπηρετεί.

Εφ όσον η φορολογική βάση θα παραμένει η ίδια κανένας καινούργιος άμεσος φόρος δεν θα επιβάλλεται.

Δεν αυξάνονται οι δαπάνες του δημοσίου δίχως τουλάχιστον αντίστοιχη ποσοστιαία αύξηση του εθνικού προιόντος.

Περιορισμός της δημόσιας γραφειοκρατίας μέσω της καθιέρωσης νομοθετικά της αντίληψης πως «ό,τι δεν απαγορεύεται, επιτρέπεται» και αντικατάσταση πιστοποιητικών και αδειών με υπεύθυνες δηλώσεις και στη συνέχεια δειγματοληπτικών ελέγχων (με εξοντωτικές όμως ποινές στην περίπτωση ψευδούς δήλωσης).

Μείωση δαπανών από συνακόλουθη μείωση προσωπικού δημοσίων υπηρεσιών.

ΣΤΟΧΟΣ: Η ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΜΕ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Η αντίληψη για σύγκρουση εργαζομένων στη φάμπρικα και εξαθλιωμένων αγροτών από την μια μεριά και του βιομηχανικού κεφαλαίου και των τσιφλικάδων από την άλλη δεν ισχύει στις ημέρες μας

Αναγνώριση νέων κοινωνικών συσχετισμών στη χώρα μας. Η αντίληψη για σύγκρουση εργαζομένων στη φάμπρικα και εξαθλιωμένων αγροτών από την μια μεριά και του βιομηχανικού κεφαλαίου και των τσιφλικάδων από την άλλη δεν ισχύει στις ημέρες μας. Τα εργατικά στρώματα της εποχής μας απαρτίζονται κυρίως από τους υπαλλήλους της γνώσης. Ανθρώπους δηλ. που απασχολούνται στις υπηρεσίες και κατοικούν σε μεγάλα η μικρότερα αστικά κέντρα.

Για όλους αυτούς το πρόβλημα είναι η ανακοπή της εξέλιξης. Και η αγωνία για το αύριο. Συνθήκες ζωής και οικονομικές δυνατότητες κλονίζονται. Η διατήρηση των κεκτημένων παρουσιάζεται προβληματική. Το επίπεδο της ζωής κινδυνεύει να καταρρεύσει. Η ανασφάλεια κατακλύζει τα μεσαία κοινωνικά στρώματα που πασχίζουν κα διατηρήσουν την θέση τους στην μεσαία τάξη.

Το κόστος ένταξης στην μεσαία τάξη και η διατήρηση σ' αυτήν γίνεται υπέρογκο. Ρόλος της πολιτικής δεν είναι η διόγκωση και η απαξίωση των ανησυχιών αυτών. Αλλά η αναζήτηση λύσεων για την εκτόνωση της έντασης και την οικοδόμηση κοινωνικής συνοχής.

Στόχος μιάς τέτοιας πολιτικής θα πρέπει να είναι ένα σύστημα ελευθερίας χωρίς περιορισμούς και ισότητας δίχως εξαναγκασμό. Ένα πάντρεμα του δυναμισμού του φιλελευθερισμού με τις ευαισθησίες της σοσιαλδημοκρατίας.

Η εναντίωση στον κρατισμό δεν μπορεί να σημαίνει υποστήριξη ενός κράτους που δεν κάνει απολύτως τίποτε. Απορρίπτοντας ένα κράτος που κάνει τους πολίτες εξαρτήματα του δημόσιου τομέα επικροτούμε ένα κράτος που απεξαρτοποιεί τους πολίτες και τους μετατρέπει σε δυναμικές δημιουργικές μονάδες που αναλαμβάνουν ευθύνες για το αύριο της κοινωνίας.

Οφείλουμε να συντρίψουμε την σύγχυση ανάμεσα στην υποστήριξη τυφλά της αγοράς και στην στήριξη της επιχειρηματικότητας, ανάμεσα στις δαπάνες που διαιωνίζουν την νοοτροπία του κρατικοδίαιτου πολίτη και τις δαπάνες που ενθαρρύνουν την οικονομική αυτονομία και την ανοδική κοινωνική κινητικότητα όπως και να ξεκαθαρίσουμε πως η όποια περικοπή κρατικών κονδυλίων δεν θα πρέπει να αφορά στην χειροτέρευση της κοινωνικής προστασίας του λαού αλλά στον αφανισμό της ρεμούλας που απολαμβάνουν προμηθευτές, εργολάβοι και επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί σε βάρος των χρημάτων των φορολογουμένων.

Η παιδεία, η κοινωνική προστασία και ο πολιτισμός αποτελούν τομείς για τους οποίους το κράτος οφείλει να δαπανά. Και πλουσιοπάροχα. Με αυστηρό έλεγχο όμως και με την οφειλόμενη προσοχή στη σχέση κόστους με αποτελεσματικότητα. Η έρευνα ιδιαίτερα θα αποτελέσει κεντρικό άξονα κάθε μας πολιτικής. Αλλά έρευνα που συνδέεται με οικονομικά αξιοποιήσιμα αποτελέσματα. Ερευνα δηλ. που οδηγεί σε εμπορεύσιμη καινοτομία. Οικοδομημένη πάνω σε μια πανίσχυρη παιδεία. Κι όχι στο σοβιετικής σχεδόν μορφής σημερινό αποτρόπαιο μόρφωμα. Που καθιστά τους ερευνητές δημόσιους υπάλληλους.

Η παιδεία, η κοινωνική προστασία και ο πολιτισμός αποτελούν τομείς για τους οποίους το κράτος οφείλει να δαπανά. Και πλουσιοπάροχα

Ο προσανατολισμός της παιδείας στόχο έχει την βελτίωση των πνευματικών οριζόντων των νέων. Κι όχι την επαγγελματική αποκατάσταση των λειτουργών της. Αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε αντίθετοι στην βελτίωση των αποδοχών τους. Μόνο ικανοποιημένοι κι απερίσπαστοι δάσκαλοι μπορούν να πλάσουν με επιτυχία ευαίσθητες νεανικές ψυχές. Δεν πρόκειται όμως να ανεχθούμε αντιδράσεις σε απαραίτητες για την νέα γενιά αλλαγές που χαλούν την βόλεψη ορισμένων.

Οραμά μας δεν μπορεί παρά να είναι μια παιδεία από τις καλύτερες στην Ευρώπη. Γιατί λ.χ. η Φινλανδία και όχι εμείς; Δεν υστερούμε πουθενά. Γιατί δεν πετυχαίνουμε τουλάχιστον τα ίδια αποτελέσματα; Γιατί προφανέστατα κανείς μέχρι τώρα δεν ασχολήθηκε σοβαρά. Και δεν τόλμησε να χαλάσει την βόλεψη αυτών που ουσιαστικά κερδίζουν άκοπα από το σημερινό χάλι της δημόσιας εκπαίδευσης.

ΠΗΓΗ:E-ROOSTER