Του Μάριου Ευρυβιάδη,
Τις τελευταίες μέρες γίναμε μάρτυρες μιας καθεστωτικής αλλαγής στο Κιργιστάν, μιας χώρας που βρίσκεται στο επίκεντρο, σχεδόν, της μυθικής για εμάς Κεντρικής Ασίας. Εκεί, κατά την Ουάσιγκτον και τα παρακολουθήματά τους στη Δύση, το «δημοκρατικό» καθεστώς του Πρόεδρου Κ. Μπακίεβ ανετράπη, εν μέσω αιματοχυσίας, από ομάδες αντιφρονούντων. Η κατάσταση παραμένει ρευστή αλλά ο Μπακίεβ, που βρίσκεται στο νότιο μέρος της χώρας και δεν ελέγχει πλέον την πρωτεύουσα, δεν φαίνεται να έχει δυνατότητες επιστροφής.Γιατί έχει σημασία, τι συμβαίνει στο μακρινό Κιργιστάν για το οποίο δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα;
Διότι στο Κιργιστάν ίσως να πέφτει η αυλαία των ψευδοεπαναστάσεων των Χρωμάτων (Colour Revolutions) που παρουσιάσθηκαν, προπαγανδίστηκαν και πουλήθηκαν ως ένα εποχικής σημασία γεγονός στον αλα- αμερικανικό εκδημοκρατισμό του μη δυτικού κόσμου. Εάν δεχθούμε, και έτσι ήταν, ότι με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης κυριάρχησαν οι δημοκρατικές διαδικασίες στην Ανατολική Ευρώπη του Συμφώνου της Βαρσοβίας (όπου όμως η δημοκρατική παράδοση και ο πλουραλισμός προϋπήρχαν του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου), τότε η (αμερικανική) λογική του εκδημοκρατισμού των πρώην «Σοβιετικών Δημοκρατιών» και κατόπιν της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, αρχίζοντας από το Ιράκ, δικαιώνεται πολιτικά αλλά και ηθικά. Και, ταυτόχρονα, νομιμοποιείται ο αμερικανικός παρεμβατισμός σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου και μαζί του η ηθική διάσταση της αμερικανικής θεώρησης για τα πολιτικά και ανθρώπινα πράγματα.
Ας μη γελιόμαστε. Όπως και σε ατομικό επίπεδο, η ηθική διάσταση των πραγμάτων αποτελεί τη νομιμοποιητική βάση κάθε συμπεριφοράς. Γι’ αυτό και σε τελική ανάλυση κανένας, είτε κράτος είτε άτομο, δεν θέλει να δαχτυλοδείχνεται ως επιδρομέας, ως φονιάς, ως εκμεταλλευτής, είτε ακόμη και ως ανάλγητος.
Η κατοχή, λοιπόν, του ηθικού πεδίου της μάχης μπορεί να μην έχει απτά αποτελέσματα και ορισμένοι να περιγελούν με κυνισμό όσους το έχουν ως λάβαρο και ασπίδα. Η κατοχή του όμως δεν απενοχοποιεί τον επιδρομέα και τον άρπαγα και δεν του επιτρέπει να παρουσιάζεται, επιπλέον, ως παραγωγός ειρήνης και ηθικής. Διαφορετικά ο αγώνας των Αρμενίων, που τούτο τον Απρίλη συμπληρώνει 85 χρόνια, δεν έχει κανένα νόημα.
Δυστυχώς αυτό που άρχισε ως δημοκρατικός θρίαμβος με την κατάρρευση του Σοβιετικού ολοκληρωτισμού, της αποκατάστασης των δημοκρατικών ελευθεριών στην Ανατολική Ευρώπη και την οικοδόμησή τους στον Καύκασο, την Κεντρική Ασία και στη Μέση Ανατολή, καταλήγει να είναι μια ατέρμονη τραγωδία για τους λαούς του μη δυτικού κόσμου.
Ο Μπακίεβ του Κιργιστάν κέρδισε την εξουσία σε μια από τις «Επαναστάσεις των Χρωμάτων» – αυτή της Τουλίπας του 2005. Από τότε το Κιργιστάν έγινε το «σταυροδρόμι» της αμερικανικής στρατηγικής του εκδημοκρατισμού, και αποδέκτης εκατομμυρίων από την Ουάσιγκτον και της «βιομηχανίας εκδημοκρατισμού» που πλουσιοπάροχα χρηματοδοτεί η αμερικανική κυβέρνηση και της οποίας η ουρά βρίσκεται παντού. Το αποτέλεσμα; Ένα διεφθαρμένο καθεστώς αντικαταστάθηκε απ’ ένα άλλο, με τη διαφορά αυτό του Μπακίεβ να έχει τη δημοκρατική σφραγίδα της Ουάσιγκτον και της Δύσης.
Στο Κιργιστάν, όπως παραδίπλα στο Ουζμπεκιστάν και σε όλα τα Στάνς της Κεντρικής Ασίας, κυριαρχούν η προσωποκρατία, ο νεποτισμός, η διαφθορά και η αυθαιρεσία. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν υφίσταται και η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αξία. Στο παραδίπλα Ουζμπεκιστάν οι διαφωνούντες κυριολεκτικά δολοφονούνται σε ζεματισμένα καζάνια. Όμως ο Πρόεδρος του Ουζμπεκιστάν είναι τιμώμενο πρόσωπο στη Δύση.
Από το 2005 ο Μπακίεβ, οι μισητοί γιοί του, οι αδελφοί του και οι αυλικοί τους, λεηλατούσαν τη χώρα και αφαιρούσαν ζωές, όλα με την επικρότηση και τη σφραγίδα της Ουάσιγκτον και της Δύσης. Επειδή και μόνο το καθεστώς Μπακίεβ παρείχε στρατιωτικές διευκολύνσεις για την εξυπηρέτηση στρατηγικών αναγκών και σχεδιασμών των ΗΠΑ. Όλα που έπραττε δικαιολογούντο, εκλογικεύοντο ή αποσιωπούντο.
Οι «Επαναστάσεις των Χρωμάτων» παρέχουν μεσοπρόθεσμες εξυπηρετήσεις στην Ουάσιγκτον. Ωστόσο, αποδεικνύονται η μία μετά την άλλη τίποτα περισσότερο από εσωτερικοί αγώνες ανάμεσα σε φατρίες για εξουσία και χρήμα. Η σχέση των φατριών αυτών με τον ευαγγελιζόμενο εκδημοκρατισμό είναι όπως αυτοί που έχει ο Φάντης με το ρετσινόλαδο. Η αποδοχή και νομιμοποίηση αυτού του πλιάτσικου εξουσίας και του αποθησαυρισμού του πλούτου των λαών από τις ΗΠΑ, δεν επιτρέπει στην τελευταία να κατέχει κανένα ηθικό πεδίο στις περιοχές αυτές και συγκεκριμένα αυτό του εκδημοκρατισμού.
