Toυ Γιώργου Βιδάκη
Θα εφαρμόσω την πολιτική μου κι ας μην ξαναεκλεγώ, μας είπε ο Γιώργος Παπανδρέου. Δεν αξίζει να σχολιάσουμε το ότι ο, επί του παρόντος, Πρωθυπουργός δίνει κάτι που δεν έχει: είναι βέβαιο ότι δεν θα ξαναεκλεγεί και απίθανο να τελειώσει ομαλά τη θητεία του. Αλλά κι αν ακόμα θυσιάζει το πολιτικό του κύρος, στην πραγματικότητα δεν θυσιάζει κάτι που ο ίδιος, με τις δικές του προσπάθειες, δημιούργησε, αλλά το πολιτικό κεφάλαιο που κληρονόμησε από τον πατέρα του. ‘Eνα κεφάλαιο μάλιστα, που δεν δημιούργησε καν ο Ανδρέας Παπανδρέου μόνος του. Του προσφέρθηκε γιατί κατάφερε να συμβολίσει, σε μια δεδομένη στιγμή, τις ελπίδες, την περηφάνεια, τη δύναμη και την αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού. Η δύναμη του ονόματος Παπανδρέου είναι καμωμένη από το αίμα, τα δάκρυα και τις κακουχίες αυτού του λαού για μισό αιώνα. Συνιστά τη μεγαλύτερη των Υβρεων η χρήση της δύναμης για την καταστροφή του λαού που την έφτιαξε, για να ξαναγυρίσουν οι Ελληνες όχι στην κατάσταση που τους βρήκε ο πατέρας του το 1981, αλλά στο καθεστώς του δούλου. Η Νέμεσις που θα ακολουθήσει την ολοκλήρωση της καταστροφής θα είναι εξίσου φοβερή με την Υβρι που τώρα διαπράττεται.
Ο κ. Παπανδρέου δεν θυσιάζει απολύτως τίποτα. Όλο και κάποια διεθνή δουλειά θα του δώσουνε, όλο και κάποια λαμπρή καριέρα θα κάνουν τα παιδάκια του. Ο κ. Παπακωνσταντίνου θα αμειφθεί για τη μη διαπραγμάτευσή του από τους τραπεζίτες προϊσταμένους του. Στον κ. Λοβέρδο δεν ξέρουμε μόνο τι θα δώσουν, που, αν και ευφυής, δεν άκουσε τη φωνή από το στομάχι του που τον προειδοποιούσε να μη μείνει στην ιστορία ο Υπουργός που έκοψε τη σύνταξη του Έλληνα.
Αλίμονο και τρισαλίμονο στους εκατοντάδες χιλιάδες μικροσυνταξιούχους, στους άρρωστους και στους ανήμπορους, που θα πεθάνουν από τα μέτρα που υπαγορεύουν στον Πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση ανεπάγγελτων γιάπηδων και ποταπών καιροσκόπων, οι διεθνείς τράπεζες, οι ΗΠΑ και η Γερμανία. Αλίμονο στα νέα παιδιά της Ελλάδας που θα κληθούν να διαλέξουν ανάμεσα στη ξενητειά και σε μια “ζωή” πνιγμένου στα χρέη κολλήγου χωρίς προοπτική. Αλίμονο σε μια Ελλάδα που τιμωρεί τους εργατικούς και έντιμους πολίτες της, αλλά αφήνει ατιμώρητους τους σύγχρονους μαυραγορίτες της, που χάνει το κράτος της, αυτό το μπορεί ανεπαρκές, κακοδιοίκητο, οθωμανικό κράτος, που δεν χάνεται όμως για να επανιδρυθεί σε αποτελεσματική, ευρωπαϊκή, δημοκρατική βάση, αλλά για να γίνει το όργανο των Ξένων Δυνάμεων που ξαναεπιβάλλονται ως Προστάτες!
Ο γιός και οι άλλοι θλιβεροί επίγονοι του Ανδρέα δεν θυσιάζουν τίποτα. Μεταφράζουν απλώς, στα κακά ελληνικά του Πρωθυπουργού (μόνο σε μερικές χώρες της Λατινικής Αμερικής και στον Μεσαίωνα υπήρξαν αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων που δεν μιλούσαν καλά τη γλώσσα του τόπου που διοικούσαν), τις εντολές του Διευθυντηρίου. Κι αν κάτι θυσιάζουν, το θυσιάζουν στον βωμό ενός πολυεθνικού ιδεολογήματος πούχει στο κεφάλι τους αντικαταστήσει λαό και πατρίδα.
Το όνομα Παπανδρέου συμβόλισε, στο ασυνείδητο, όχι στη συνείδηση, και γι’ αυτό πολύ πιο δυνατά, τη δύναμη, την περηφάνια, την αυτοπεποίθηση του Έλληνα. Ακριβώς για τον λόγο αυτό, το όπλο αυτό είναι τόσο επίφοβο όταν χρησιμοποιείται, όπως σήμερα, για να αποπροσανατολίσει, να σπείρει τη σύγχυση στον ελληνικό λαό, όταν μπαίνει στην υπηρεσία της προδοσίας των ιδανικών που, σε μια προνομιακή ιστορική στιγμή, αποκρυσταλλώθηκαν στο πρόσωπο και τον πολιτικό λόγο του Ανδρέα Παπανδρέου. Κι αυτό ανεξάρτητα από τι γνώμη μπορεί να έχει κάποιος για τον πραγματικό απολογισμό των κυβερνήσεών του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Μιλάμε για τη δύναμη του συμβολικού, όχι για τη δύναμη του λογικού.
O Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι συνειδητός προδότης. Ορισμένα από αυτά που κάνει τα πιστεύει, των περισσότερων τη σημασία μάλλον δεν την αντιλαμβάνεται. Είναι εγκλωβισμένος σε ένα αγγλοσαξωνικό περιβάλλον που ξέρει καλά να τον χειρίζεται. Ποτέ, μετά το 1974, οι Αμερικανοί δεν είχαν τόση επιρροή σε όλους τους κρίσιμους αρμούς του ελληνικού κυβερνητικού και κρατικού μηχανισμού, όση διαθέτουν σήμερα.
Αλλά η όση ειλικρίνεια διαθέτει ο Γιώργος Παπανδρέου χειροτερεύει, δεν καλυτερεύει τα πράγματα, γιατί η ειλικρίνεια αυτή ακριβώς που πολλαπλασιάζει τη σύγχυση. Μόνο ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε στα αλήθεια να καταστρέψει τόσο άμεσα και τόσο γρήγορα το έργο και το κόμμα του πατέρα του, ολοκληρώνοντας μια μακρά περίοδο εκφυλισμού και εντέλει προδοσίας των αξιών που αυτό εξέφρασε. Από το “H Ελλάδα στους Έλληνες”, ολοκληρώσαμε έναν κύκλο μέχρι το “H Ελλάδα (πάλι) στους Αμερικανούς (και όλους τους υπόλοιπους δυτικούς)”.
Θα μου πείτε ότι δεν φταίει ο Γιώργος για το κατάντημά μας, ή τουλάχιστο δεν φταίει μόνο αυτός. Αλήθεια είναι. Αλλά η Ιστορία δεν θα του συγχωρήσει ότι βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας όταν η νεώτερη Ελλάδα δέχτηκε μία από τις πιο επικίνδυνες επιθέσεις στην ιστορία της. ‘Oχι μόνο δεν ήξερε πώς να την αποκρούσει, όχι μόνο συνέδραμε, με πράξεις και παραλείψεις, την εκδήλωσή της, αλλά και, αντίθετα με ότι συνέβη το 1940-41, δεν επέλεξε, έστω και την υστάτη, να πει το μεγάλο ΟΧΙ, αλλά προτίμησε να είναι αυτός που είπε το μεγάλο ΝΑΙ.
Σαν τον Σίσυφο, ο ελληνικός λαός πρέπει τώρα να ξανασηκωθεί στα πόδια του, να ξαναβρεί το ηθικό του και να παλέψει ξανά, σχεδόν από το μηδέν, για την εθνική του ανεξαρτησία, τη δημοκρατία του, την προκοπή του, την ίδια του την υπόσταση. Δεν έχει άλλο τρόπο να επιβιώσει.
