Με τον Σάββα Ιακωβίδη

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ήταν χαρακτηριστική και αποκαλυπτική: Ένας σύννους και κατηφής Ερντογάν, καλυμμένος πίσω από σάκους άμμου και περιστοιχιζόμενος από Τούρκους ανώτατους αξιωματικούς, άκουγε με προσοχή τις εξηγήσεις τους για αιματηρή επίθεση Κούρδων ανταρτών που είχε προηγηθεί. Τις επόμενες ημέρες, αναλύσεις σε έγκυρα αμερικανικά και ευρωπαϊκά έντυπα έθεταν το ερώτημα αν ήρθε ο καιρός, η Τουρκία να δώσει αυτονομία στους Κούρδους, με σκοπό να απαλλαγεί από την παρουσία τους και τα κρίσιμα προβλήματα που θέτει ο ανταρτοπόλεμος, που εδώ και 26 χρόνια διεξάγεται αμείωτος.
Όπως είναι γνωστό, στις 15 Αυγούστου 1984, το ΡΚΚ του Οτσαλάν ξεκίνησε ένοπλο αγώνα για την ανεξαρτησία των κουρδικών περιοχών. Έκτοτε, πάνω από 3000 κουρδικά χωριά αφανίστηκαν από το χάρτη, δεκάδες χιλιάδες Κούρδοι ξεκληρίστηκαν, εξαφανίστηκαν, δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν.

Παρά τη σύλληψη του ηγέτη των Κούρδων, δυστυχώς και με ελληνική βοήθεια, ο Οτσαλάν ακόμα απολαμβάνει της εμπιστοσύνης και της αφοσίωσης των εκατομμυρίων ομοφύλων του. Στις 22/7/2010, ο βρετανικός «Εκόνομιστ», σε ανάλυσή του με αφορμή νέα έξαρση αιματηρών κουρδικών επιθέσεων κατά του τουρκικού στρατού, υπέβαλε ευθέως το ερώτημα: «Τούρκοι και Κούρδοι πρέπει να ζουν μαζί;». Το περιοδικό επικαλείτο έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό Τούρκων, που διερωτώντο αν έπρεπε η συγκατοίκηση με τα 14 (κατ’ άλλους 20-25) εκατομμύρια Κούρδων, πρέπει να συνεχιστεί. Ένας χάρτης, που ο «Εκόνομιστ» δημοσίευσε, είναι ενδεικτικός: Το ένα τρίτο της Τουρκίας, δηλ. οι ανατολικές περιοχές της, κατοικούνται από Κούρδους, όπως το Βόρειο Ιράκ, μέρος της Συρίας και μεγάλο τμήμα του Ιράν. Η Κωνσταντινούπολη είναι η μεγαλύτερη κουρδική πόλη!

Στον αγώνα των Κούρδων και των δολοφονικών μεθόδων, που ο τουρκικός στρατός εφαρμόζει εναντίον τους, αναφέρθηκε και το γερμανικό περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ» (12/8/2010). Εξάλλου, πρόσφατα, δύο τουρκικές εφημερίδες, η αντιπολιτευόμενη «Χουριέτ» και η κεμαλική «Τζουμχουριέτ», έθεσαν το ίδιο ρητορικό ερώτημα, όπως ο «Εκόνομιστ»: «Είμαστε υποχρεωμένοι να συμβιώνουμε;». Ο αρθρογράφος της «Χουριέτ», Οζκιόκ, υποστήριζε ότι παρατηρείται μια τάση «εθνοτικού εθνικισμού» για αυτονόμηση των κουρδικών περιοχών. Εξάλλου, δεύτερος αρθρογράφος της «Χουριέτ», χαρακτήριζε την αυτονομία των Κούρδων ως «το επόμενο μεγάλο θέμα», στο πρόγραμμα εκδημοκρατισμού της Τουρκίας, στην πορεία της προς την Ε.Ε. Αρθρογράφοι ή και Τούρκοι πολίτες μπορεί να υποβάλλουν την ιδέα αυτονομίας των Κούρδων. Όμως, ο στρατός και η πολιτική ηγεσία τρέμουν κυριολεκτικά στην ιδέα μιας πληθυσμιακής καθαρότητας, επειδή θα σημαίνει δραστική γεωγραφική, πληθυσμιακή και γεωπολιτική συρρίκνωση της Τουρκίας, που δεν θα είναι πια η «μεγάλη περιφερειακή δύναμη».

Το Κουρδικό είναι το πιο οδυνηρό αγκάθι της Τουρκίας. Είναι η αιχμή του τουρκικού εφιάλτη, της πιθανής διάσπασης, δηλαδή, και της κρατικής αποσύνθεσης της Τουρκίας. Γι’ αυτό, διερωτώμεθα: Μήπως στα επικοινωνιακά παιγνίδια της Τουρκίας στο Κυπριακό, επικαλυμμένα με προεκλογικές σκοπιμότητες, η ηγεσία μας δεν πρέπει να αποκλείει να εμπλέξει και το κουρδικό ζήτημα; Με αυτό δεν εννοούμε υποτίμηση των τουρκικών μεθοδεύσεων στο Κυπριακό και εκβιασμών περί λύσης μέχρι το τέλος του χρόνου ούτε πολιτική απραξία της πλευράς μας. Εννοούμε, Χριστόφιας και ηγεσία να επισημάνουν, επιτέλους, στην Τουρκία και να αναδείξουν αυτό το κουρδικό αγκάθι. Θα δεχόταν, ας πούμε, ο αυθάδης Ερντογάν να εφαρμόσει στο Κουρδικό όσα απαιτεί στο Κυπριακό;

ΣΗΜΕΡΙΝΗ