Η κοινωνία μόνη της, χωρίς σωτήρες, θα βγει σιγά σιγά από την κρίση
Του Λουκά Γ. Κατσώνη, εφημερίδα “Αποκαλύψεις”
Στις περιόδους της κρίσης καταστρέφονται οι ανάξιες ηγεσίες και γεννιούνται εκείνες που μπορούν να οδηγήσουν στη νέα εποχή. Σήμερα, παρακολουθούμε την καταστροφή…
Θα ήταν κρίμα να καταναλωθούν πολλά λόγια για κάτι που είναι πασιφανές. Με αφορμή και την αγωνία του πολιτικού κατεστημένου για τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών, παρακολουθούμε για άλλη μια φορά το μίζερο παιχνίδι της αντιπαράθεσης με συνθήματα της συμφοράς. Ενώ θα έπρεπε η αντιπαράθεση να γίνεται με έργα που έχουν γίνει και με έργα που μπορούν να γίνουν στο μέλλον.
Ομως, εκεί όπου οι πολιτικοί και η τηλεόραση που τους συνεπικουρεί επιβεβαιώνουν την ουσιαστική αδυναμία τους, εκεί οι ιδιώτες αναλαμβάνουν δράση.
Πιθανότατα πολλοί έχουν διαπιστώσει ότι οι τιμές στην αγορά πέφτουν. Το κόστος του φαγητού στα εστιατόρια έχει μειωθεί γύρω στο 25% ήδη. Το ίδιο συμβαίνει και σε πολλά κέντρα διασκέδασης, από συνοικιακές καφετέριες και μπαράκια, μέχρι πιο πολυτελή «μαγαζιά».
Στο χορό των «προσφορών», εκτός από τα καταστήματα ρούχων και υποδημάτων, έχουν μπει από τα σουπερμάρκετ μέχρι τα συνεργεία αυτοκινήτων, από τα πάρκινγκ μέχρι τα γυμναστήρια. Σιγά σιγά θα μπουν όλοι προκειμένου να προστατέψουν μόνοι τους την πελατεία τους και εν τέλει αυτούς τους ίδιους.
Ταυτόχρονα, η έλλειψη ρευστότητας στην αγορά έχει οδηγήσει τους πάντες στο να μετακυλύουν τις υποχρεώσεις τους για αργότερα. Η λογική είναι απλή: Καλύτερα να σου χρωστά χρήματα μια ζωντανή επιχείρηση παρά μια… πεθαμένη. Η διαδικασία συνήθως γίνεται φιλικά. Οχι χωρίς άγχος. Ούτε ευχάριστα. Αλλά το πρόβλημα πλέον το έχουν όλες οι επιχειρήσεις. Και το λύνουν μακριά από τα υπουργικά ή τα τραπεζιτικά γραφεία. Εχουν αναλάβει δράση.
Και εκεί όπου η ρευστότητα είναι επιτακτική, έχει αναπτυχθεί ένα ιδιωτικό δίκτυο εγγυοδοσιών, δανεισμού αλλά και… τοκογλυφίας. Η χρεοκοπία του δημόσιου τομέα και ο στραγγαλισμός στον οποίον οδήγησε τις τράπεζες βγάζουν και τους δύο από το παιχνίδι αυτής της εποχής.
Η κοινωνία άρχισε να ξεπερνά τους «θεσμούς». Ως και την πολυδιαφημισμένη -και αναγκαία- απαγόρευση του καπνίσματος προσπέρασε εν μία νυκτί: Τέτοια μέτρα πετυχαίνουν σε καιρούς ομαλότητας, όχι στη χειρότερη οικονομική κρίση.
Τελικά, τι θα γίνει;
Διακινδυνεύοντας μια πρόβλεψη, θα μπορούσε κανείς να γράψει τα εξής: Η κυβέρνηση θα συνεχίσει να ψαρεύει δεξιά και αριστερά, πότε για έξτρα χρήματα των φορολογουμένων και πότε για ψήφους. Η αντιπολίτευση θα συνεχίσει να προσπαθεί να εκφράσει την οργή των Ελλήνων για την απάτη στην οποία έπεσαν μέσα τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Και η κοινωνία, με σκληρή δουλειά, θα βγει σιγά σιγά από την κρίση. Με την ευχή να θυμηθεί να κλειδαμπαρώσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας αυτούς που την έφτασαν ως εδώ.
