Του Ανδρέα Τ. Λουκά
Λάβαμε ένα άρθρο της κ. Γ. Αντζολετάκη, η οποία δηλώνει θυμωμένη με την κατάντια της Ελλάδας…
Την συμπονώ την κ. Αντζολετάκη, όπως συμπονώ και όλες τις κυρίες Αντζολετάκη αυτού του κόσμου, οι οποίες ζουν στους δικούς τους, προσωπικούς παράδεισους, μέχρι την ημέρα που τους τελειώνουν αυτοί οι παράδεισοι, σχίζονται τα αραχνοΰφαντα παραπετάσματα που τις προστατεύουν, και τις ακουμπούν οι μεγάλες κολάσεις και τα κολαστήρια αυτού του κόσμου που βυσσοδομούν γύρω μας. Και νιώθουν… θυμό!!!!
Εδώ στην Κύπρο όμως, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που δεν είναι απλώς θυμωμένοι. Είναι εξοργισμένοι από χρόνια! Και δεν έχουν καμιά κοινωνική αναστολή να εξωτερικεύσουν την οργή τους, επειδή το τελευταίο πράγμα που τους νοιάζει είναι μήπως τους κακοχαρακτηρίσουν οι «σοβαροί» αυτού του κόσμου….Επειδή η οργή τους βγαίνει από τα κατάβαθα τους. Από την μαυρισμένη από τον πόνο και την αβάστακτη αδικία, ψυχή τους…
Και έχει όνομα αυτή η οργή: Λέγεται τούρκικη κατοχή! Λέγεται σημαία του κατακτητή χαραγμένη στον Πενταδάκτυλο! Λέγεται νεκροί, αγνοούμενοι, άταφοι νεκροί, βιασμένες γυναίκες, χήρες και ορφανά… Και πρόσφυγες! Χιλιάδες πρόσφυγες! Πεταγμένοι και ξεχασμένοι στα χαμόσπιτα των συνοικισμών όπου τους στοίβαξε η αναλγησία της κοινωνίας και τους εγκατέλειψε στην μοίρα τους…
Έφτασε ποτέ η οιμωγή της Κύπρου στα Αθηναϊκά σαλόνια; Αλλά τι λέω; Έφτασε η οιμωγή των γονιών του αγνοούμενου, των προσφύγων, της χήρας και του ορφανού στον διπλανό δρόμο, στο διπλανό σπίτι, στην διπλανή πόλη, στην Κύπρο; Όχι δεν έφτασε! Έφτασε όμως σε μας η βαριεστημάρα και η απαξίωση τους. Η βαριεστημάρα που εκδηλώνετε με τα «έτο, να σας αποζημιώσουν να τελειώνουμε» ή «τι σε νοιάζει εσένα, ρε Νίκο, που τους Τζιερυνειώτες, τζιαι κάθεσαι τζιαι συζητάς μαζί τους;», της κυριούλας προς τον σύζυγο της που συζητά «πολιτικά» με τον ενοχλητικό Κερυνειώτη…
Είμαστε, ναι, εξοργισμένοι! Επειδή ο Ελληνισμός ξόφλησε μαζί μας με ελάχιστα ψίχουλα συμπόνιας τότε, όταν ακόμα το αίμα μας ήταν νωπό! Ναι, η μάνα Ελλάδα είναι το «μοναδικό» μας στήριγμα! Αλλά για ποιο «στήριγμα» να μιλήσουμε; Μήπως για το «πολιτικό»; Ας το αφήσουμε όμως… Επειδή «αν φτύσεις πάνω, φτύνεις στο πρόσωπο σου κι αν φτύσεις κάτω, φτύνεις στα γένια σου»….
Εμείς λοιπόν είμαστε, όχι «θυμωμένοι», εξοργισμένοι! Επειδή αφεθήκαμε να ζούμε υπό τούρκικη κατοχή, εγκαταλειφθήκαμε στην προσφυγιά για 36 χρόνια, κατά το τσιμεντωθέν, μεταξύ των Ελλήνων πρότυπο της Μικρασιατικής προσφυγιάς, επειδή εγκλωβιστήκαμε σαν πρόσφυγες στα παρασιτικά δημιουργήματα της κοινωνίας που ονομάζονται κόμματα και ανεχθήκαμε να ταφούν τα ανθρώπινα δικαιώματα μας, τα δικαιώματα μας σε αποκατάσταση και πραγματικό αγώνα απελευθέρωσης, επειδή εκχωρήθηκαν από συμπατριώτες μας που παριστάνουν και τους «ηγέτες» μας, όλα συλλήβδην τα δικαιώματα μας σε κουβαλημένους επί τούτου ανατολίτες, οι οποίοι έσπευσαν κατά το εθνικό τους συνήθειο να γεμίσουν το κενό το οποίο δημιουργήθηκε από τον δικό μας βίαιο ξεριζωμό.
Και επειδή εξαναγκαστήκαμε να θάβουμε τα κόκαλα των αδελφιών μας και των γονιών μας που εκτελέστηκαν εν ψυχρώ, δεμένοι πισθάγκωνα, χωρίς να έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε ποιος εγκληματίας το έκανε…
Ναι είμαστε εξοργισμένοι, όσοι ακόμα έχουμε την δύναμη ή τον χρόνο ή την θέληση να οργιζόμαστε, επειδή αντιλαμβανόμαστε πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να ζούμε σε μια πατρίδα υπό κατοχή, όταν θα μπορούσαμε, αν απλώς ήμασταν υποτυπωδώς τόσο πατριώτες, που να βάζαμε επί κεφαλής μας μια άξια ηγεσία που να μας καθοδηγούσε ολόψυχα, νούσιμα και οργανωμένα, σε αγώνα ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ… Και επειδή συνειδητοποιούμε πως ζούμε μέσα στην αηδιαστική γλίτσα, την οποία αφήνουν πίσω τους κάποιοι γυμνοσάλιαγκες!
Γι’ αυτό είμαστε εξοργισμένοι εμείς!
