Του Θάνου Οικονομόπουλου, Εφημερίδα “Αποκαλύψεις”
ΜΑΣ ΕΛΕΓΑΝ πως «λεφτά υπάρχουν». Κι όταν από τα πράγματα, και πολύ σύντομα, η « βεβαιότητά» τους διαψεύσθηκε κι άρχισαν να ψάχνουν πανικόβλητοι και αγχωμένοι για λεφτά, συνέχισαν να μας λένε ότι πράγματι «λεφτά υπάρχουν», αλλά… υπάρχουν εκεί απ’ όπου δεν μπορούν, και πάντως δεν είναι ικανοί, να τα μαζέψουν. Και καταντήσαμε να τα μαζεύουν όχι από ‘κει που έπρεπε, αλλά από εκείνους που μπορούσαν, τους «έπαιρνε». Αδικα, δίχως σκέψη, δίχως εκτίμηση (όπως αποδείχθηκε..) των γενικότερων αποσταθεροποιητικών επιπτώσεων που θα επέφερε αυτό το δημοσιονομικό γιουρούσι στην αγορά, την είσπραξη φόρων από την κατανάλωση, την απασχόληση, την κοινωνική ηρεμία…
ΜΑΣ ΕΛΕΓΑΝ πως οι θυσίες (των «συνήθων υπόπτων») είναι μονόδρομος, για να γλιτώσει η χώρα τη χρεοκοπία και τις… βλαβερές της συνέπειες. Μουλώξαμε. Περιμένοντας αναγκαστικά το φως στην άκρη του τούνελ, που διαβεβαίωναν πως θα αρχίσει να διαφαίνεται από τα μέσα του 2011, με προοπτικές να… καταυγάζει τα αμέσως επόμενα χρόνια, όταν η «τροϊκανή» εποπτεία θα έληγε και θα οδεύαμε στο δρόμο της αρετής και της ανάπτυξης. Κι έπειτα, ήρθαν οι φόβοι για την επιτυχία του εγχειρήματος, η αποδεδειγμένη ανικανότητα κι αναποτελεσματικότητα, ο πρωτοφανής ερασιτεχνισμός ταγών και εποπτευόμενων μηχανισμών.
ΜΑΣ ΕΛΕΓΑΝ να μην εκλέξουμε… τους «Δημαράδες», γιατί θα το εκλάμβαναν ως απόδειξη έλλειψης πολιτικής τους νομιμοποίησης να συνεχίσουν την εφαρμογή του εξυγιαντικού τους σχεδίου, και θα μας οδηγούσαν σε πρόωρες εκλογές. Απέχοντες πάνω από… τους μισούς από τις κάλπες, «ανανεώσαμε» την εντολή και την πολιτική τους νομιμοποίηση. Αλλά, τώρα, βρισκόμαστε πάλι προ νέου αδιεξόδου επειδή τα «νούμερα» δεν βγαίνουν, απαιτούνται νέα μέτρα (που μέχρι «προχθές» ορκίζονταν πως δεν θα πάρουν…) και… κινδυνεύουμε πάλι με πτώχευση και κατάρρευση. Λένε πως δεν φταίνε αυτοί. Αλλά «οι άλλοι», οι «ξένοι». Που…
ΤΟΥΣ ΛΕΝΕ ότι δεν προχωράμε όσο σκληρά κι αποφασιστικά πρέπει, υπάρχει αδήριτη ανάγκη ν’ αρχίσουμε να κόβουμε άτσαλα και μπρούτα ό,τι «περισσεύει» (αλλά ακόμη κι ό,τι… δεν περισσεύει!), ζητάνε να εκσυγχρονισθούμε, να πουλήσουμε εθνική περιουσία, ν’ απολύσουμε κόσμο για να γίνουμε ως κράτος ευέλικτοι, αποτελεσματικοί, παραγωγικοί, να πέσουν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα κάτω από τα 700 ευρώ -κοντολογίς, να γίνουμε κάτι σαν την Ιρλανδία του 2000, τον «Κέλτικο Τίγρη», το κράτος (και κοινωνία) παγκόσμιο πρότυπο, που όμως κι αυτό κατάντησε στα δικά μας χάλια και χρήζει «στήριξης» και «μνημονίου»! Δηλαδή;
ΤΟΥΣ ΛΕΝΕ ότι ήταν σφάλμα που μας έβαλαν στο ευρώ (κι άρα ίσως πρέπει να μας ξωπετάξουν τώρα…), αλλά ΔΕΝ λένε πόσο τους ωφέλησε το ενιαίο νόμισμα, πόσο διευκόλυνε τις εξαγωγές τους προς εμάς (και άλλους σήμερα «προβληματικούς»), πόσο βόλεψαν τα φθηνά ευρωεπιτόκια τον εθνικό δανεισμό μας (για να καταναλώνουμε τα εξαγώγιμα προϊόντα τους, από ψυγεία μέχρι… γερμένα υποβρύχια) πόσο ευπρόσδεκτο ήταν για ένα συγκεκριμένο διάστημα τα δικά μας ελλείμματα και χρέος να μετατρέπονται σε δικό τους πλεόνασμα.
ΤΟΥΣ ΛΕΝΕ, κι αυτοί με τη σειρά τους μας λένε, πως πρέπει να θεραπεύσουμε μαζί με τις αναμφίβολες δικές μας παθογένειες, και τις μολύνσεις που εκείνοι μας «κόλλησαν» -αλλά με κόστος καθαρά δικό μας, μέρος του οποίου είναι και πάλι… δικό τους κέρδος. Τόσα πολλά τους λένε και μας λένε -πώς κι εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτε;
