Του Χάρη Παυλίδη, ειδική συνεργασία με το Statesmen.gr
Οι δρόμοι, όπως και τα αγάλματα έχουν τις δικές τους ιστορίες. Ιστορίες για τις οποίες ούτε οι… δρόμοι αλλά ούτε και τα… αγάλματα φέρουν ευθύνη. Πολλώ δε μάλλον, ουδεμία ευθύνη φέρουν οι προσωπικότητες που «δανείζουν» τα ονόματά τους σε δρόμους, σε πλατείες και σε αγάλματα. Οι περισσότεροι μάλιστα εξ αυτών δεν θα ήθελαν να έχουν σχέση με όλες αυτές τις φανφάρες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Άλλωστε ποιος θα ήθελε να… γίνει του δρόμου ή ποιον ρώτησαν για να τον κάνουν πλατεία ή άγαλμα. Εν προκειμένω κανείς δεν ρώτησε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όχι για το αν επιθυμεί να του στήσουν ανδριάντα. Αυτό είναι λεπτομέρεια. Αλλά αν θα ήθελε να βλέπει τον Θερμαϊκό ή να έχει συντροφιά του τον Μέγα Αλέξανδρο.
Προφανώς οι εμπνευστές γνώριζαν τις μύχιες σκέψεις του αλλά σίγουρα δεν έλαβαν σοβαρά υπ’ όψιν του το χαρακτήρα του. Γιατί διαφορετικά θα επέλεγαν κάτι διαφορετικό ώστε να τιμήσουν το μεγαλείο του και να το παραδώσουν στην ιστορία. Είναι βέβαιο ότι αν ο «Πρόεδρος όλων των Ελλήνων»– όπως τον χαρακτήρισε ο δήμαρχος Ι. Μπουτάρης– δεν ήταν άγαλμα, θα τους είχε αφήσει… άγαλμα με τα μπινελίκια του θα τους έριχνε.
Γιατί αν δεν ήταν άγαλμα θα τους είχε πάρει στο κυνήγι. Όχι μόνο γιατί σκέφθηκαν να πάνε στα αποκαλυπτήρια ναυλώνοντας αεροπλάνο, λες και χάθηκε ο κόσμος να μεταβούν στη Θεσσαλονίκη με δικά του μέσα ο καθένας, αλλά γιατί όλο αυτό το σκηνικό δεν ήταν… Καραμανλικό.
Τα όσα προηγήθηκαν και αυτά που συνόδευσαν την εκδήλωση δεν είχαν καμία σχέση με την φιλοσοφία του μεγάλου ηγέτη και τον τρόπο σκέψης του. Φοβάμαι ότι αυτοί που πήγαν αλλά και οι δυο- τρεις χιλιάδες χειροκροτητές που μεταφέρθηκαν με πούλμαν, απέδειξαν ότι ακόμη και σήμερα δεν έχουν κατανοήσει ότι οι ηγέτες γίνονται μεγάλοι προτού τους κάνουν άγαλμα.
