Από τον Λουκά Γ. Κατσώνη, ειδική συνεργασία με την εφημερίδα “Αποκαλύψεις”
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν ξεσπάσει αναταραχές στον κόσμο λόγω της ακρίβειας των προϊόντων, όπως αυτές που ανέτρεψαν τον Μπεν Αλί στην Τυνησία και ρίχνουν τον Μουμπάρακ στην Αίγυπτο. Μάλιστα, το «προνόμιο» δεν ανήκει στις φτωχές χώρες αποκλειστικά. Περιστατικά (με μικρότερες διαστάσεις και συνέπειες είναι η αλήθεια) έχουν συμβεί και στην πιο ανεπτυγμένη οικονομικά Δύση.
Ωστόσο, το σημαντικό είναι ότι, ενώ η αφορμή είναι η ακρίβεια, ο πραγματικός λόγος της λαϊκής οργής είναι το αίσθημα αδικίας που συσσωρεύεται όταν οι κυβερνήσεις και οι κυβερνώντες αποτυγχάνουν στο ρόλο τους. Αυτό το αίσθημα αδικίας εξόργισε τους Τυνήσιους, το ίδιο και τους Αιγύπτιους, τους Υεμενίτες κτλ. Οι άνθρωποι στις χώρες αυτές βαρέθηκαν να ζουν με έλλειμμα ελευθερίας, με στρεβλές προοπτικές, χωρίς ξεκάθαρους και αξιοκρατικούς κανόνες.
Σας θυμίζει κάτι;
Στην Ελλάδα, η ανησυχία των κρατούντων, είτε λέγονται πολιτικό σύστημα είτε οικονομικά ανώτερη τάξη, είναι ακριβώς αυτή: Οτι η πίεση που δημιουργούν στον πληθυσμό οι επιπτώσεις της -διεθνούς- οικονομικής κρίσης θα ξεχειλίσει το ποτήρι της υπομονής που έδειχναν τις καλές ημέρες οι Ελληνες για τα κακώς κείμενα.
Τα σημάδια, πράγματι, φαίνονται παντού. Από την αποχή στις κάλπες, τις καθημερινές -έως χειροδικίας- αποδοκιμασίες στους πολιτικούς, συνολική απαξίωση των εκπροσώπων των θεσμών, απείθεια στους νόμους και τους κανόνες. Οι «τζαμπατζήδες» πληθαίνουν, οι «άπιστοι Θωμάδες» επίσης. Οι σταθερές του συστήματος που συνθέτουν το ελληνικό κράτος μειώνονται συνεχώς.
Ευτυχώς, στη χώρα μας η οργή δεν έχει ξεπεράσει εκείνο το όριο που θα κάνει τους πολίτες να κατέβουν στο δρόμο επιζητώντας να επιβάλουν ένα καλύτερο μέλλον. Δίνουν ακόμα χρόνο στο πολιτικό σύστημα (και όχι στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μη γελιόμαστε) να διορθώσει τις αδικίες και να εφαρμόσει ένα νέο πλέγμα κανόνων, όπως και στις άλλες προηγμένες κοινωνίες, ώστε να βγούμε από το βάλτο της υστέρησης.
Αλλά ο χρόνος είναι λίγος. Οσο τα μηνύματα της ανάκαμψης πληθαίνουν στο εξωτερικό, αλλά δεν μεταφράζονται σε «τίποτα» στην Ελλάδα, τόσο οι Ελληνες θα θυμούνται την ανικανότητα των κυβερνήσεών τους. Οσο προσπαθούν οι πολιτικοί μας να κουκουλώσουν τις ανομίες, που όλοι γνωρίζουμε ότι έπραξαν, τόσο περισσότερο ο κόσμος θα τους θεωρεί υπεύθυνους. Οσο οι συνδικαλιστές θα επιμένουν στην αδιέξοδη και αντικοινωνική τους συμπεριφορά προκειμένου να διαφυλάξουν συντεχνιακά και ιδιοτελή συμφέροντα τόσο θα εξωθούνται στο περιθώριο της κοινωνικής και επαγγελματικής ζωής. Και όσο ο επιχειρηματικός κόσμος (όπου μπορεί ακόμα) προσπαθεί να κερδίζει δυσανάλογα σε σχέση με τις υπηρεσίες και τα προϊόντα που προσφέρει τόσο θα πληθαίνουν οι τζαμπατζήδες.
Ωσπου το ηφαίστειο θα σκάσει.
