Του Θάνου Οικονομόπουλου, ειδική συνεργασία με την εφημερίδα “Αποκαλύψεις”
ΩΣΤΕ αυτό φταίει, λοιπόν; Η «έλλειψη συντονισμού» της κυβέρνησης, που διαπιστώνει… «καταγγελτικά» ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου σε κάθε υπουργικό συμβούλιο, προαναγγέλλοντας διαρκώς και μια ειδική σύσκεψη για να «επιβάλει» στους υπουργούς του σύμπνοια, συνεργασία, συντονισμό; Αλήθεια, τι ακριβώς νομίζει πώς είναι ο κ. Παπανδρέου; Δημοσιογράφος που… σχολιάζει και αναλύει την επικαιρότητα, ή πρωθυπουργός υπεύθυνος (και κατά το Σύνταγμα) για «το συντονισμό του κυβερνητικού έργου»; Ο ίδιος, βεβαίως, θεωρεί αυτήν του τη συνταγματική (και αυτονόητα λογική στην πρακτική πολιτική…) υποχρέωση και καθήκον, βάρος που… δεν του ταιριάζει, δεν του «πάει» -άσε που δεν προφταίνει κιόλας, τις λίγες ώρες και μέρες που βρίσκεται στη χώρα. Γι’ αυτό και φρόντισε ν’ αναθέσει, ουσιαστικά, το ρόλο του συντονιστή στον υπουργό Εσωτερικών Γιάννη Ραγκούση…
ΜΟΝΟ ΠΟΥ η υπ’ αυτόν «Επιτροπή Στρατηγικού Σχεδιασμού» (και συντονισμού…) της κυβερνητικές δράσης δεν συνεδριάζει καν! Οι υπουργοί, ακόμη και οι κατά νόμο και τομέα «συναρμόδιοι», όχι μόνο δεν… μιλούν μεταξύ τους, αλλά φροντίζουν να δημοσιοποιούν τις ενστάσεις και τις διαφορετικές απόψεις τους, «αδειάζοντας» πανηγυρικά αποφάσεις και ενέργειες συναδέλφων τους. Και ο (κατά το Σύνταγμα…) υπεύθυνος συντονισμού και ελέγχου του κυβερνητικού έργου, «απλώς»… διαπιστώνει την ανάγκη συντονισμού! Και… εξανίσταται!
ΑΠΙΘΑΝΑ ΜΠΡΟΣ – πίσω μ’ ένα κάρο νομοσχέδια που κατατίθενται και ανασύρονται για «διορθώσεις» ύστερα από πιέσεις (πολλές λαϊκίστικες και ψηφοθηρικές) της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και οργανωμένων συντεχνιακών συμφερόντων. Υπουργικές αποφάσεις που ανακαλούνται «στον αέρα» (τελευταία αλλά όχι μοναδική αυτή για τους ημιυπαίθριους) επειδή αποδεικνύεται ότι ελήφθησαν «στο πόδι» και με αμφισβητούμενη νομιμότητα. Καταφανής και τραγική η έλλειψη προγραμματισμένης και συνολικής (στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου εθνικού σχεδίου) κυβερνητικής δράσης -και κυρίως η έλλειψη πολιτικής βούλησης, διάθεσης και τόλμης υπέρβασης, που προφανώς οφείλεται: είτε, πρώτον, σε άγνοια (αν είναι δυνατόν!) των ασφυκτικά πιεστικών και σωρευμένων προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε ως χώρα και κοινωνία, είτε, δεύτερον, σε εγκληματική έλλειψη πολιτικής βούλησης είτε, τρίτον, σε… αφόρητο και αδιανόητο ερασιτεχνισμό των κυβερνώντων. Σκεφθείτε, τώρα, να… συντρέχουν και οι τρεις προαναφερόμενες αιτίες!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, η σημερινή κυβέρνηση (ή το συγκεκριμένο σχήμα της, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έτσι για να διατηρήσουμε κάποιο βαθμό… συγκρατημένης αισιοδοξίας!) αποδεικνύεται καθημερινά κατώτερη των περιστάσεων και συγκυριών. Κινούμεθα σε τροχιά κλιμακούμενης αποσταθεροποίησης και ανεξέλεγκτων ταλαντώσεων, και το γκουβέρνο παραπαίει -και το χειρότερο: στέλνει σχεδόν καθημερινά λάθος μηνύματα στην παραπαίουσα και πνιγμένη στην απαισιοδοξία κοινωνία.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ δεν τολμά, τρεις μήνες τώρα, να τελειώνει μια κι έξω με τις «διαρθρωτικές αλλαγές» στις συγκοινωνίες, μ’ αποτέλεσμα να καταταλαιπωρούνται καθημερινά 4,5 εκατομμύρια άνθρωποι στην πρωτεύουσα. Κόβει επιδόματα, μισθούς, συντάξεις, αυξάνει φόρους και καταδικάζει την κατανάλωση και την επιχειρηματικότητα, αφήνει την αστυνομία χωρίς… σφαίρες για εκπαίδευση, ανταλλακτικά για περιπολικά και μοτοσικλέτες, πιστώσεις ακόμη και για βενζίνη, και την ίδια ώρα περνάει στο φορολογικό νομοσχέδιο διάταξη για να πληρώσει το δημόσιο τα… ανεξόφλητα δάνεια (ύψους 95 εκατομμυρίων ευρώ, παρακαλούμε!) του Μεγάρου Μουσικής! Και αρνείται (παρά τις «δεσμεύσεις» του Παπακωνσταντίνου στη Βουλή, πριν από τρεις μήνες…) να δώσει στη δημοσιότητα τα ονόματα των μεγαλοφειλετών του δημοσίου…
ΔΕΝ ΦΘΑΝΕΙ που δεν μπορούν-δεν θέλουν κιόλας…
