του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου, ειδική συνεργασία με την εφημερίδα “Αποκαλύψεις”
Βολικός «εχθρός» η Moody’s συνδυάστηκε άψογα με το σόου συναίνεσης που στήθηκε στο Μαξίμου για να συμφωνήσουν όσοι ούτως ή άλλως συμφωνούν και να διαφωνήσουν εκείνοι που γνωρίζαμε πως διαφωνούν.
Κάπως έτσι η χώρα βυθίζεται ολοένα και ταχύτερα στην άβυσσο ενός πρωτόγνωρου παραλογισμού, με έννοιες να διαστρεβλώνονται και τα αυτονόητα να διαστρέφονται.
Απλά παραδείγματα:
- Ο πρωθυπουργός εμφανίζεται να διαφωνεί με τον Αντώνη Σαμαρά στα περί επαναδιαπραγμάτευσης των όρων του Μνημονίου. Κατά περίεργο τρόπο ουδείς δείχνει να θυμάται πως ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου είχε χρησιμοποιήσει τον ίδιο όρο, προ μηνών, σε συνέντευξή του στο «Βήμα». Σε τι ακριβώς διαφωνούν;
- Την ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης επισήμανε δημοσίως η υπουργός (ακόμα, εάν δεν με απατά η μνήμη μου) Λούκα Κατσέλη και… ιδιωτικώς καμιά δεκαριά ακόμα υπουργοί και υφυπουργοί.
- Ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών ξορκίζουν και διαψεύδουν κατηγορηματικά τα σενάρια αναδιάρθρωσης του χρέους. Πώς σκέφτονται, όμως, να καλύψουν τις δανειακές ανάγκες της χώρας (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΕ), που ανέρχονται σε 57 δισ. για το 2013, 81 δισ. για το 2014 και 73 δισ. για το 2015, δεν μας λένε.
- Οπως δεν μας λένε τι επί της ουσίας θα αλλάξει εάν η Μέρκελ και ο Σαρκοζί καμφθούν εντέλει και συναινέσουν στην αύξηση των κονδυλίων του μηχανισμού στήριξης, στην επαναγορά κρατικών ομολόγων και σε μια σημαντική επιμήκυνση του ελληνικού χρέους. Θα μπορέσει, έτσι, να επιστρέψει η Ελλάδα στις αγορές – οι οποίες προεξοφλούν την αναδιάρθρωση;
- Γιατί δεν ομολογεί η κυβέρνηση πως το Μνημόνιο έχει βυθίσει τη χώρα σε βαθιά ύφεση, αφού καταστρέφει οικονομικά εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που με την καταναλωτική ισχύ τους κρατούσαν ζωντανή την οικονομία;
- Και, ακόμα περισσότερο, γιατί χρειαζόμασταν το Μνημόνιο για να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα, να αποκρατικοποιηθούν έτι περαιτέρω οι δημόσιες επιχειρήσεις ή να μπει τάξη στο οικονομικό χάος των νοσοκομείων;
Εν κατακλείδι, το Μνημόνιο αποκάλυψε την απόλυτη ανικανότητα του συστήματος διακυβέρνησης της χώρας. Ο,τι, εξαιτίας της δικής τους αδιαφορίας, δεν μπόρεσαν να κάνουν όλα αυτά τα χρόνια τα ρίχνουν τώρα στο Μνημόνιο.
Αυτό που ενδιαφέρει τον κόσμο, όμως, είναι εάν υπάρχει κάπου, κάποτε κάποια λύση. Δεν υπάρχει σοβαρός άνθρωπος στην Ελλάδα και την Ευρώπη, με στοιχειώδεις γνώσεις οικονομικών, που να μην ομολογεί πως η ελληνική οικονομία οδηγείται μαθηματικά στην αναδιάρθρωση. Θα μας εξηγήσει, όμως, κάποιος, τι σημαίνει αυτό;
Και θα μας εξηγήσει κάποιος πώς είναι δυνατόν να διαχειριστεί αυτή την τεράστια κρίση μια κυβέρνηση της οποίας τον υπουργό Οικονομικών υπονομεύουν οι πάντες (όχι πάντοτε εν αδίκω) και της οποίας ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος εγκαλεί υπουργούς, ζητώντας τους να ανατρέψουν νομοσχέδια;
Δεν γνωρίζω εάν ο Γιώργος Παπανδρέου θα τα καταφέρει καλύτερα στη διαμεσολάβηση που έχει αναλάβει για την τύχη του Καντάφι. Ισως αποδειχθεί ικανός σ’ αυτούς τους λεπτούς διεθνείς χειρισμούς. Ισως κατορθώσει να διαπραγματευθεί και με τους Τούρκους για το πόσο ελληνικό και πόσο διεθνές είναι το Καστελόριζο.
Στην Ελλάδα, όμως, εκτός από το πού θα κρυφτεί ο Καντάφι ή ο Μουμπάρακ, μας ενδιαφέρουν μερικά πολύ πιο απλά, καθημερινά πράγματα. Κάποιοι κώδικες επιβίωσης. Και για όλα αυτά ο κ. Παπανδρέου δεν φαίνεται να διαθέτει απαντήσεις…
