Από τον Λουκά Γ. Κατσώνη, ειδική συνεργασία με την εφημερίδα “Αποκαλύψεις” 

Μου έλεγε ένας φίλος προ ημερών ότι το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η κρίση και όλα όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια. Το πρόβλημα βρίσκεται στη συμπεριφορά μας και στο ότι «δεν σεβόμαστε αυτούς που μας δίνουν ψωμί». Και μου εξήγησε αμέσως ότι αυτό αφορά όλους: Από τους ιδιωτικούς και τους δημόσιους υπαλλήλους που αποφεύγουν να κοπιάσουν για τη δουλειά τους μέχρι τους τοπικούς άρχοντες και τα μέλη της κυβέρνησης που αποφασίζουν και δρουν ενάντια στα συμφέροντα αυτών που τους εξέλεξαν (και από τους φόρους των οποίων «τρώνε», είτε το μισθό τους είτε άλλα… ωφελήματα).

Το θυμήθηκα αυτό γιατί έμαθα ότι το -αγαπημένο όλων των Ελλήνων- ΣΔΟΕ επιδίδεται σε σαρωτικούς ελέγχους στοχεύοντας ακριβώς αυτούς που προχώρησαν στην πρόσφατη περαίωση. Σύμφωνα με το νόμο, έχουν κάθε δικαίωμα.

Αλλά βάλλουν εναντίον εκείνων που προχώρησαν σε ένεση των δημοσίων εσόδων «κλείνοντας» προηγούμενες χρήσεις σύμφωνα με τις οδηγίες του υπουργείου Οικονομικών. Θα θυμάστε ότι μέσα στον πανικό του υπουργού Οικονομικών Γ.  Παπακωνσταντίνου για να στηρίξει τα έσοδα των κρατικών ταμείων που βούλιαζαν από την υπερφορολόγηση και την κρίση είχε δοθεί και παράταση για την περαίωση ώστε να «περαιώσουν» όσο το δυνατόν περισσότεροι. Όπερ και εγένετο.

 

Όπως είναι αναμενόμενο, ανάμεσα σε αυτούς που προχώρησαν στην περαίωση υπάρχουν και κάποιοι που θέλησαν έτσι να σβήσουν φορολογικά αμαρτήματα του παρελθόντος. Όμως, ακριβώς αυτούς στόχευε η διαδικασία να πείσει ώστε να συνεισφέρουν στον κρατικό κορβανά. Και το έπραξαν. Άρα, η εκ των υστέρων επίθεση εναντίον τους μπορεί να εκληφθεί ως εξής: Το κράτος έδρασε ως κοινός απατεώνας, κοροϊδεύοντας (για άλλη μια φορά) τους φορολογούμενους υποσχόμενο «περαίωση» αλλά χωρίς να πιστεύει ούτε για μια στιγμή την υπόσχεσή του. Εκδικήθηκε (ή έτσι νομίζει) αυτούς που εμμέσως παραδέχθηκαν ότι υπάρχουν «τρύπες» στα βιβλία τους.

Ανάλογα παραδείγματα κοροϊδίας του κράτους και των λειτουργών του προς τους πολίτες μπορεί να βρει κανείς πολλά. Έμαθαν, λοιπόν, με τα χρόνια οι πολίτες ότι για να επιβιώσουν απέναντι στο κράτος –απατεώνα, πρέπει να λειτουργούν επίσης ως απατεώνες απέναντι στο κράτος. Και τελικά, κάτω από τη νοοτροπία «ο κλέψας του κλέψαντος» το δημόσιο καταρρέει (αφού είναι και το πιο διεφθαρμένο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας)…

Κι ας μη βιαστούν οι μηδενιστές του τύπου «όλοι μαζί τα φάγαμε» να καλυφθούν πίσω από ανάλογες γενικότητες. Το παράδειγμα της καλής συμπεριφοράς πρέπει να έρθει από την ηγεσία, όχι από το λαό. «Το ψάρι βρομάει από το κεφάλι», άλλωστε!