Για την «αγανακτισμένη» συνάθροιση στην πλατεία Συντάγματος ειπώθηκαν ήδη τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο. Διαβάσαμε κολακευτικά σχόλια σε καθεστωτικά ΜΜΕ, τα μηνύματα στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης πήραν φωτιά και χιλιάδες πολίτες βγήκαν στον δρόμο να απαντήσουν στους Ισπανούς που «έχουν ξυπνήσει» πριν από εμάς. Ο Έλληνας από την φύση του παρορμητικός, λειτουργεί με το συναίσθημα χρησιμοποιώντας ολοένα και λιγότερο την λογική.Η εικόνα στο Σύνταγμα ήταν όμορφη. Όμορφη σαν μια παλιά οικογενειακή φωτογραφία. Ήταν όμως απλά μια εικόνα και τίποτα περισσότερο. Κατανοώ ότι οι περισσότεροι διαφωνούν. Άλλοι από σκοπιμότητα, οι περισσότεροι όμως γιατί θέλουν να ελπίσουν σε κάτι. Αυτό το κάτι, θα το προσφέρει απλόχερα το επόμενο διάστημα το καθεστώς της χειραγώγησης και η πρώτη του γεύση ήταν η εν λόγω συνάθροιση.
Οι αριστεροί είπαν ότι η συγκέντρωση ήταν ταξική γιατί χειροκροτήθηκαν και γιατί ακούστηκαν συνθήματα κατά του κράτους. Άλλοι είπαν πως θα το εκμεταλλευτούν οι «ακροδεξιοί» γιατί υπήρχαν και άλλα συνθήματα πατριωτικού περιεχομένου. Οι «ακροδεξιοί» είπαν πως οι συνδικαλιστές αποδοκιμάστηκαν και έσπευσαν να καταμετρήσουν τις ελάχιστες ελληνικές σημαίες για να θριαμβολογήσουν πως «η Ελλάδα ξυπνάει». Ο καθένας το είδε από την πλευρά που ήθελε. Ποιος λέει την αλήθεια;
Και όμως ήταν όλοι εκεί: Αριστεροί, δεξιοί, «προοδευτικοί» και «συντηρητικοί», οικογένειες και ποδηλάτες, φοιτητές και συνταξιούχοι… Χιλιάδες περισσότεροι από εκείνους τους 5-10 που κράτησαν ελληνική σημαία, πήγαν στο Everest της πλατείας για να πάρουν το φραπέ ή το αναψυκτικό τους και «έκοβαν κίνηση». Λιακάδα και ζέστη, ας πάρουμε και ένα σουβλάκι γιατί θα κάτσουμε λίγο. Άραγε θα έμειναν ευχαριστημένοι οι Ισπανοί;
– «Μα θα προτιμούσες να μείνουν στο σπίτι τους βλέποντας τηλεόραση;»
– «Μου είναι αδιάφορο αν θα τους χειραγωγούν στην τηλεόραση ή στις πλατείες»
Εκεί είναι το πρόβλημα «αγανακτισμένοι» μου Έλληνες. Στην χειραγώγηση. Οι Εθνικιστές δεν είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους, ούτε και έχουν φοβικά σύνδρομα απέναντι στα λαϊκά κινήματα. Θα λέμε εκείνο που πιστεύουμε και ας μην αρέσει στις μάζες. Το μοναδικό μέχρι σήμερα ηχηρό ξέσπασμα του λαού απέναντι στην δημοκρατία της τρόικας, παραμένει η 5η Μαΐου του 2010, όταν το παρακράτος φρόντισε να παγώσει την φλόγα της οργής με τις δολοφονίες των τεσσάρων ψυχών στην Marfin. Και να μην ξεχνάμε βεβαίως και την περιφρούρηση του ΚΚΕ στο κοινοβούλιο. Εκεί που κάποιοι μούντζωσαν χθες για να φύγει ο Παπανδρέου.
Από την 5η Μαΐου του 2010 πέρασε ένας χρόνος. Και η Ελλάδα δεν ξύπνησε. Κοιμάται και ονειρεύεται πως αν θα κάτσει στο Σύνταγμα με το φραπέ ανά χείρας θα δώσει το τελειωτικό χτύπημα στους αδίστακτους και διεφθαρμένους πολιτικάντηδες. Και εκείνοι θα κοιμούνται ήσυχοι, όσο η Ελλάδα κοιμάται και ονειρεύεται ότι η Επανάσταση θα ξεκινήσει στο facebook και θα την μεταδώσει ζωντανά το zougla…
