The bond holder
Την Πέμπτη γύρισα από ένα επαγγελματικό ταξίδι στις 12.00 το βράδυ και πήγα να φιλήσω τα παιδιά μου. Και τα δυο είχαν πάει στο δωμάτιο τους με κλειστή την πόρτα και μιλούσαν. Η γυναίκα μου είπε να τα αγκαλιάσω και να μην πω τίποτα.
Πήγα και τα είδα. Μιλούσαν αλλά ήταν πολύ στενοχωρημένα. Τα αγκάλιασα και ο 14 τετράχρονος γιος μου άρχισε να κλαίει.
«Μπαμπά ένα παιδί ήρθε να το πάρει από το σχολείο του η μαμά του γιατί λιποθύμησε από την πείνα.»
«Στο σχολειό σου;» ρώτησα
« Όχι είναι φίλος ενός συμμαθητή
μου»
« και Μπαμπά, όταν το συζήταγα στο διάλλειμα μια κοπέλα είπε πριν καιρο ότι όταν βγήκε από το σχολικό είδε μια γιαγιά και ένα πάππου να ψάχνουν τον κάδο σκουπιδιών για φαγητό»
Είδα στα μάτια των παιδιών μου την συμπόνια, την λύπη τον φόβο και τον θυμό να έχουν γίνει ένα.
« Γιατί μπαμπά γίνονται όλα αυτά»
«μια διαχρονική συμμορία από άλήτες, κλέφτες και προδότες λεηλάτησαν την χώρα. Ενώ τους είχαμε επιστεφτεί να φτιάξουν αυτοί γκρέμιζαν. Αντί να κάνουν το καλό έκαναν το κακό»
« μα ποια είναι αυτή η συμμορία»
«Όλοι με λίγες εξαιρέσεις οι πολιτικοί αυτής της χωράς»
Τα χάιδεψα και τους είπα.
«ίσως ακούσετε ξανά για παιδιά που λιποθυμούν και παππούδες να ψάχνουν για τροφή αλλά να ξέρετε ότι σύντομα όλα θα πάνε καλά γιατί ήμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ. Δεν θα αφήσουμε τον συνάνθρωπο μας να υποφέρει για πολύ- αυτή είναι η φάρα μας.
Δεν κοιμήθηκα. Το βλέμμα τους θα το θυμάμαι όλοι μου την ζωή.
Δεν έπρεπε να δει κάνεις ένα παιδί η ένα παππού να πεινάει, το βλέμμα που είδα σήμερα στα παιδιά μου –δεν ξέρω πιο είναι το χειρότερο- στην Ελλάδα του 2011.
Μόνο και μόνο για να έχουν λεφτά οι κλέφτες και σωθεί ένα διεθνές σάπιο σύστημα;
Στο διάολο να πάνε. Είμαι θυμωμένος. Δραχμή και πάλι δραχμή.
