Στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Ομογένεια, όχι μόνο δεν μπορεί να σταθεί αλληλέγγυα στην Ελλάδα, αλλά ούτε τον εαυτό της μπορεί να βοηθήσει.
Γράφει ο Αποστόλης Ζουπανιώτης
Κάνοντας την καθιερωμένη μας ετήσια ανασκόπηση των ομογενειακών γεγονότων της χρονιάς που πέρασε (σελίδες 12-16), διαπιστώσαμε ότι θα μπορούσαμε να επαναλάβουμε τον περυσινό τίτλο της Greek News την πρώτη μέρα του 2011 («Η κρίση στην Ελλάδα φανέρωσε τη γύμνια μας»), καθώς και τις ίδιες διαπιστώσεις ότι «Δεν κατόρθωσε η Ελληνοαμερικανική Κοινότητα να αρθεί των περιστάσεων και να βοηθήσει τη γενέτειρα», σίγουροι ότι ουδείς θα καταλάβαινε τη διαφορά. Στο χρόνο που πέρασε η Ελληνοαμερικανική Κοινότητα έκανε ελάχιστα, όχι απλά για να βοηθήσει την Ελλάδα και τους εκεί συμπατριώτες μας, που βιώνουν πλέον μία τεράστια ανθρωπιστική κρίση, αλλά και για να προωθήσει εδώ στις ΗΠΑ το δικό της μέλλον, κατακτώντας μία καλύτερη θέση στην αμερικανική κοινωνία και διασφαλίζοντας την εθνική μας ταυτότητα.
Η μία και μοναδική επιτυχία που καταγράφηκε το 2011 είναι η συμφωνία που υπογράφηκε μεταξύ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής και του κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, Αντριου Κουόμο, ανοίγοντας το δρόμο για την ανοικοδόμηση του καταστραφέντα στην τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου ναού του Αγίου Νικολάου. Κι αυτό χάρη στις συντονισμένες παρεμβάσεις ομογενών με επικεφαλής των Ντένις Μίλ και την αποφασιστική στάση της Αρχιεπισκοπής που κινήθηκε νομικά κατά της Αρχής Λιμένων Νέας Υόρκης – Νέας Ιερσέης.
Στις προοπτικές για το 2012, καταγράφουμε μόνο την απόφαση ενός δραστήριου Ελληνοκύπριου της Αμερικής, του Νίκου Μούγιαρη, να προχωρήσει στη δημιουργία ενός νέου οργανισμού με την επωνυμία «Συμβούλιο Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας» (Hellenic American Leadership Council) με εκτελεστικό διευθυντή τον Εντι Ζεμενίδη, με έδρα το Σικάγο και παραρτήματα σε κάθε κέντρο του Ελληνισμού της Αμερικής. Ο οργανισμός στοχεύει στη νεολαία της κοινότητάς μας και περισσότερα θα ξέρουμε στην επίσημη εξαγγελία του, στις αρχές του έτους.
Ανατρέχοντας στις δραστηριότητες των οργανισμών της κοινότητάς μας θα δούμε τις ίδιες τετριμμένες δραστηριότητες. Η όποια αναζήτηση νέων τρόπων οργάνωσης που θα λαμβάνει υπόψη τις νέες συνθήκες στην κοινότητά μας και την ανάγκη εμπλοκής της νέας γενιάς, είτε δεν προχωρεί, ή ακόμη αποτελεί αντικείμενο ατέρμονων θεωρητικών συζητήσεων και εξαγγελιών.
Όργανα όπως το ΣΑΕ, τα οποία χρηματοδοτήθηκαν αδρά από την ελληνική πολιτεία τα τελευταία 15 χρόνια, στην κρίσιμη στιγμή που θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν την Ομογένεια να βοηθήσει την Ελλάδα, ακινητοποιήθηκαν ελλείψει χρηματοδότησης. Καμία σκέψη για αυτοχρηματοδότηση από τις οργανώσεις/μέλη τους.
Η χρηματοδότηση των διαφόρων εδρών ελληνικών σπουδών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων θα είχε προ πολλού σταματήσει αν δεν υπήρχαν τα δύο μεγάλα ιδρύματα (Ωνάση και Νιάρχου).
Η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση των ελληνοπαίδων της Αμερικής αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα. Δύο σχολεία έκλεισαν στη Νέα Υόρκη τη χρονιά που πέρασε και αρκετά αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Ουδείς ενιαίος σχεδιασμός υπάρχει από την Αρχιεπισκοπή και τις Μητροπόλεις. Ολοι γνωρίζουμε πως αν δεν ανασκουμπωθεί η Αρχιεπισκοπή να δημιουργήσει Παναμερικανικό Κληροδότημα Παιδείας, τίποτε δεν θα γίνει. Χωρίς καθοδήγηση και προτροπή, ελάχιστοι θα κάνουν δωρεές για τα σχολεία, προτιμώντας να προσφέρουν σε αγιογραφήσεις υπέρ της μνήμης των γονιών και των παππούδων τους.
Οι ίδιοι κι οι ίδιοι άνθρωποι εργάζονται και προσφέρουν και στην Αρχιεπισκοπή και τους οργανισμούς της, Ως πότε; Είναι τυχαίο ότι φέτος στις εκλογές για συμπλήρωση θέσεων στα κοινοτικά συμβούλια, τις περισσότερες φορές με το ζόρι συμπληρώθηκαν οι θέσεις;
Τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε επίσης γίνει μάρτυρες της κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα και λαμβάνει τεράστιες ανθρωπιστικές διαστάσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, χιλιάδες άστεγοι και πεινασμένοι. Οικογένειες που δεν μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους και τα παραδίδουν σε ιδρύματα. Ασθένειες (όπως το ΑΙDS) παίρνουν ανησυχητικές διαστάσεις. Η περίθαλψη των ηλικιωμένων με τις περικοπές είναι κάτω του μετρίου με πολλούς πλέον να αδυνατούν να πληρώσουν τα έξοδα του γιατρού.
Μόνο η Εκκλησία της Ελλάδα, με τη συνδρομή δήμων και φιλανθρωπικών οργανισμών, θρέφει καθημερινά σε συσσίτια 250.000 άτομα.
Εμείς εδώ παρακολουθούμε ως θεατές το δράμα των ομοεθνών μας στη γενέτειρα. Κάποια λένε κιόλας «καλά να πάθουν», όπως ακριβώς κάποιοι ηλίθιοι στην Ελλάδα μας έλεγαν την 11η Σεπτεμβρίου. Άλλοι λένε πως δεν θα στείλουν βοήθεια γιατί θα τα φάνε οι διεφθαρμένοι πολιτικοί κι οι … δημόσιοι υπάλληλοι. Και δυστυχώς, πολλοί από αυτούς ξεδιάντροπα ζητούν να τους παρασχεθεί το δικαίωμα να εκλέγουν και να εκλέγονται!!!
Τρόποι υπάρχουν για να βοηθήσουμε. Κι έχουμε υποχρέωση να το κάνουμε, αλλιώς θα ντρεπόμαστε για πάντα, όχι τους συμπατριώτες μας στην Ελλάδα, αλλά τους προγόνους μας μετανάστες που σε κάθε κρίσιμη για τη γενέτειρα στιγμή έπραξαν το καθήκον τους.
Κάπου σποραδικά, τώρα τελευταία, άρχισαν να ακούγονται φωνές και προσκλητήρια αλληλεγγύης. Λειτουργώντας μεμονωμένα και σποραδικά, μικρή ανταπόκριση θα έχει η βοήθεια. Εδώ χρειάζεται ΠΑΝΣΤΡΑΤΙΑ και ΟΡΓΑΝΩΣΗ, με φιλανθρωπικούς, οικονομικούς αλλά και πολιτικούς στόχους.
Η πραγματικότητα, όμως, πιστεύω είναι πως δεν βοηθούμε την Ελλάδα απλά και μόνο επειδή οι ίδιοι είμαστε θεόγυμνοι και δεν μπορούμε ούτε καν τα σχολειά μας να σώσουμε.
Το 2012 είναι κομβική χρονιά για την Ελληνοαμερικανική Κοινότητα.
Ή ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ή ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ!
Κι αν ακόμη συνεχίσουμε να παρακολουθούμε ανερυθρίαστα το δράμα του ελληνικού λαού, τι θα κάνουμε αν ένα – δύο ακόμη σχολεία μας κλείσουν, αν η πολιτική μας επιρροή αρχίσει να φθίνει στην Αμερική κι οι θεσμοί της κοινότητας αρχίσουν να καταρρέουν ο ένας μετά τον άλλο;
Η ανάγκη επίδειξης αλληλεγγύης προς την Ελλάδα εκ μέρους της κοινότητάς μας προσφέρει τη χρυσή ευκαιρία να προωθήσουμε ταυτόχρονα και την οργάνωση της Ομογένειας. Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη ηγεσίας, αλλά η πληθώρα ηγετών με διαφορετικές προτεραιότητες και δρόμους και τεράστια ΕΓΩ. Ο μόνος που θεσμικά μπορεί να τους φέρει στο ίδιο τραπέζι είναι ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής. Άλλωστε, η μοναδική φορά που όλοι κάθισαν στο ίδιο τραπέζι ήταν το 1999.
Κάνοντας την αρχή με την μεθόδευση της αλληλεγγύης προς την Ελλάδα και χαράσσοντας στη συνέχεια μία ατζέντα προτεραιοτήτων της Ελληνοαμερικανικής Κοινότητας, η Ομογένεια μπορεί να θέσει γερές βάσεις για το μέλλον. Τα περιθώρια έχουν στενέψει. Η κρίση της Ελλάδας ο ρόλος μας ως θεατή συνεχίζει να δείχνει τη γύμνια μας. Ιδού η Ρόδος …
Επίσης του ιδίου
Στο πνεύμα των Χριστουγέννων
Άγιες μέρες και συνήθως δεν θέλουμε να βγάζουμε απωθημένα, αλλά κάτι με ενοχλεί. Και δεν την ένιωσα την ενόχληση τώρα. Παλιά είναι. Περνούμε μέρες κρίσης στην Αμερική και σ’ όλο τον κόσμο. Ακόμη χειρότερες μέρες κρίσης περνά η Ελλάδα με απίστευτες επιπτώσεις, καθώς τα τελευταία χρόνια της επίπλαστης ευμάρειας έκαναν τον λαό μαλθακό κι απαίδευτο.
Όμως στην Ελλάδα, τουλάχιστο, παρά τα βάσανα που περνά ο κόσμος – και θα περάσει ακόμη χειρότερα στους μήνες που έρχονται – βλέπεις ελπίδα. Βλέπεις κάποιους να παλεύουν για να φύγει αυτό το σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα που μαστίζει τον τόπο για 180 χρόνια. Βλέπεις άλλους να δημιουργούν δίκτυα αλληλεγγύης για να ανακουφίσουν τον πόνο του συνανθρώπου. Βλέπεις επίσης την Εκκλησία – στην μεγάλη της πλειοψηφία – να παίρνει την ηγεσία και να δημιουργεί συσσίτια, να θρέφει πεινασμένους αν ανακουφίζει πονεμένους και φυλακισμένους.
Έκαστος εφ ω ετάχθη και χαίρομαι που είτε κάποιοι διεκδικούν την ανατροπή του συστήματος, είτε επιδιώκουν την ανακούφιση του πόνου, παλεύουν για κάτι. Κι όταν παλεύεις και δεν καταθέτεις τα όπλα, ελπίζεις πως μπορείς κάποια στιγμή και να νικήσεις.
Εδώ στην Ομογένεια, τι στα κομμάτια κάνουμε; Δόξα τω Θεώ, ηγέτες έχουμε μπόλικους και θρησκευτικούς και πολιτικούς. Που απευθύνονται δεν ξέρω. Η Εκκλησία του Χριστού, που ξεκίνησε από τους δούλους και τους σκλάβους έγινε Εκκλησία των πλουσίων. Προσφέρουν, δε λέγω, αλλά σε ποιούς; Πόσα από τα εκατομμύρια που δίδονται φτάνουν πραγματικά σε αναξιοπαθούντες;
Ο πεινασμένος κι ο δυστυχισμένος φτάνει στο Χριστό όταν δει ότι αυτοί που διδάσκουν το κήρυγμά Του το ακολουθούν κιόλας. Και βλέπει τους ευεργέτες του ως απεσταλμένους της Θείας Πρόνοιας.
Εμείς άραγε που έχουμε πέντε δεκάρες, φιλοδοξούμε ποτέ να γίνουμε αυτοί Του οι απεσταλμένοι, που θα δώσουμε χέρι βοήθεια και ελπίδα στο συνάνθρωπό μας;
Δεν θέλω να προσωποποιήσω το θέμα, αλλά διαβάστε όλα τα χριστουγεννιάτικα μηνύματα των εν Αμερική ιεραρχών μας, διαβάστε και τα μηνύματα του Αθηνών Ιερώνυμου και θα δείτε τη διαφορά. Τα δικά μας απευθύνονται μάλλον σε ανθρώπου που έχουν λύσει τα οικονομικά τους προβλήματα και απομένει να απαλλαγούν από τον ευδαιμονισμό και να γίνουν πνευματικοί. Να προσφέρουν στο Χριστό λέμε, προφανώς εννοώντας κάποιο παγκάρι.
Όμως ο μικρούλης Χριστός που «γεννήθηκε σε μια σπηλιά, σε ξένο μέρος, με το μίσος της εξουσίας τού Ηρώδη, έγινε ξένος και πρόσφυγας, αντιμετώπισε την τραγικότητα της κοινωνίας», όπως γράφει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου στο χριστουγεννιάτικο μήνυμά του.
«Πόσα παιδιά στον κόσμο σήμερα δεν γεννιούνται και δεν μεγαλώνουν μέσα στις ίδιες συνθήκες, ακόμη και σε Χριστιανικές κοινωνίες!»
Ας τα αναζητήσουμε. Υπάρχουν δίπλα μας.
Καλά Χριστούγεννα.
Α.Ζ.
Στην Ελλάδα
Καθώς η Εκκλησία της Ελλάδας με όλες της τις μητροπόλεις και πολλά φιλανθρωπικά ιδρύματα και δήμοι καταβάλλουν τιτάνιες προσπάθειες για να θρέψουν άστεγους, λαθρομετανάστες, φτωχούς και ηλικιωμένους, πρέπει κι εμείς να κάνουμε κάτι. Δεν θα διαφωνήσω με συνάδελφο στην εκτίμησή του ότι για να μην πεινάσει κάποιος πρέπει να του μάθεις να ψαρεύει. Μέχρι όμως μάθει, πρέπει να τον ταΐσεις για να σταθεί στα πόδια του.
Βοηθώντας τα δοκιμαζόμενα αδέλφια μας στην Ελλάδα δεν τους «κακομαθαίνουμε». Τι μπορεί άραγε να κάνει ο συνταξιούχος που του έκοψαν τη σύνταξη και δεν έχει άλλους πόρους; Και το νεφρό του να ήθελε να πουλήσει, μάλλον μισοκατεστραμμένο είναι.
Επιβάλλεται η Αρχιεπισκοπή να προτρέψει τις μητροπόλεις και τις κοινότητες να συγκεντρώσουν χρήματα, τα οποία να σταλούν στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών η οποία κάνει υπέροχο έργο και προσφέρει καθημερινά (μόνο στην Αθήνα) 10.000 γεύματα καθημερινά.
Πριν δύο χρόνια, διάβαζα στη Greek News την υπέροχη προσπάθεια τη Φιλοπτώχου του Τιμίου Σταυρού Μπρούκλιν και της προέδρου της Ελένης Ψαρά, που συγκέντρωσε χρήματα και ρούχα και τα δώρισε στο ίδρυμα του Δήμου Αθηναίων για τους αστέγους. Την Ανοιξη του 2010 που έγινε η προσφορά, το ίδρυμα κάλυπτε 1.500 άτομα ημερησίως. Σήμερα ταΐζει 3.000.
Να μια πρωτοβουλία που μπορεί να επαναληφθεί. Ας αξιοποιήσει τις υπηρεσίες της κ. Ψαρά κι άλλων γυναικών ο Αρχιεπίσκοπος προς αυτή την κατεύθυνση. Κάτι πρέπει να κάνει η Αρχιεπισκοπή μας και μάλιστα σύντομα. Γιατί, πολλοί είναι οι ομογενείς που μου λένε πως αρχίζουν να νιώθουν ενοχή, που ως Ομογένεια στεκόμαστε απαθείς.
Κι αφού η κ. Ψαρά συμμετέχει στην επιτροπή παρέλασης της Ομοσπονδία (υπεύθυνη του λαχείου) και η οργάνωση θέλει κι αυτή να κάνει κάτι για την Ελλάδα, ας ζητήσει τις υπηρεσίες της.
Α.Ζ.
