Από τον Αλέξανδρο Στεφανόπουλο

Μεγάλη απώλεια για την Χιακή Ομοσπονδία και τους Χιώτες της Αμερικής ο θάνατος του ιδρυτικού μέλους και πρώην προέδρου της Οργανισμού, Παντελή Σγουρού, που έφυγε από τη ζωή το Σάββατο 28 Απριλίου, σε ηλικία 75 ετών. Το διοικητικό συμβούλιο της Ομοσπονδίας συνήλθε εκτάκτως το Σάββατο και αποφάσισε να παραστεί σύσσωμο στην κηδεία του, η οποία τελέστηκε την Πέμπτη 3 Μαΐου στο ναό της Αγίας Μαρκέλλας στην Αστόρια. Υπήρξε απλό άνθρωπος παρά το ευρύ μαθησιακό του πεδίο γνώσης. Στήριγμα για όλους  καθώς είπαν ιδρυτικά μέλη της Χιακής Ομοσπονδίας. Στυλοβάτης του οργανισμού. Φίλος. Δραστήριο μέλος χωρίς διάθεση αυτοπροβολής. Δούλευε αθόρυβα. Πάντα κάθονταν επί ώρες και άκουγε όποιον και είχε πρόβλημα –προσωπικό ή μεταξύ τους μέλη της ομοσπονδίας με τις γνωστές συνήθειες διαφωνίες- μπορούσε επί ώρες απλά να ακούει και στο τέλος να συμβουλεύει.  Φιλήσυχος και χαμηλών τόνων. Αποτελούσε πάντα τον συνεκτικό κρίκο για τους Χιώτες της Αμερικής.  Με καλό κρασάκι, μεζέδες και καλό παραδοσιακό φαγητό που προσέφερε στους συνδαιτυμόνες του μπορούσε να ακούει και αν συμβουλεύει.

 

 

Ο Παντελής Σγουρός γεννήθηκε στη Καλιμασιά Χίου, το 1937 και το 1948 σε ηλικία 11 ετών ήρθε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρακολούθησε μαθήματα στο σχολείο της Ζωοδόχου Πηγής του Μπρόνξ, και στη συνέχεια στο λύκειο Seward Park. Απεφοίτησε από το City College της Νέας Υόρκης με δίπλωμα μηχανολόγου ενώ απέκτησε δίπλωμα ανωτάτων σπουδών στην Έρευνα Συστημάτων από το New York Polytechnic Institute και στην Διαχείριση Επιχειρήσεων από το George Washington University.

Υπηρέτησε πάνω από δέκα χρόνια στον αμερικανικό στρατό στο U.S. Corps of Engineers, ενώ εργάστηκε στην γνωστή βιομηχανία McDonnell Douglas Corporation ως διευθυντής ενός εκ των παραρτημάτων της εταιρίας.

Από πολύ νωρίς ο Παντελής Σγουρός ασχολήθηκε με τα κοινά της Ομογένειας, δραστηριοποιούμενος στο Φιλανθρωπικό Σύνδεσμο Καλλιμασιωτών «Αγιος Αιμιλιανός», τον οποίο υπηρέτησε ως πρόεδρος από το 1967-1971. Επίσης υπήρξε μέλος και ταμίας του Παγχιακού Συλλόγου «Κοραής» και ύπατος γραμματέας των Ηνωμένων Χιακών Σωματείων Αμερικής.

Στο άκουσμα του θανάτου του Παντελή Σγουρού, ο Βαγγέλης Καββάδας, πρόεδρος της Χιακής Ομοσπονδίας με δηλώσεις του στο πρακτορείο  GreekAmericanNewsAgency ανέφερε τα εξής: «Είναι μια μεγάλη απώλεια όχι μόνο για την Χιακή Ομοσπονδία, αλλά και για όλη την Χιακή παροικία της Αμερικής. Όλοι μας είμαστε συγκλονισμένοι από την είδηση του θανάτου του Παντελή Σγουρού.  Είχε δώσει πολλές μάχες με την υγεία του και τις είχε κερδίσει, πλην της τελευταίας. Θυμάμαι πριν το Πάσχα, είχε έρθει στην Χιακή, στην εκδήλωση του γυναικείου τμήματος, έδωσε τον οβολό του και την επομένη μπήκε στο νοσοκομείο, εκεί που έχασε την τελευταία του μάχη.

Για μας είναι αθάνατος, και έχω την εντύπωση ότι ο θάνατός του έχει επηρεάσει περισσότερο από την απώλεια του μεγάλου ευεργέτη Γιώργου Λιβανού ή του Δημήτρη Κέλλη.  Θεωρώ ότι ο Παντελής ο Σγουρός άφησε το στίγμα του και όταν λες Παντελής Σγουρός, εννοείς Χιακή Ομοσπονδία.

Δούλεψε μεθοδικά μέσα στην Ομοσπονδία, με πείσμα για την επίτευξη των στόχων της Χιακής, αλλά ασχολήθηκε παράλληλα και με ολόκληρη την χιώτικη παροικία της Αμερικής. Ήταν γνωστή η αγάπη που είχε στην Ομοσπονδία, που πολλοί μάλιστα τον πείραζαν, γιατί περνούσε τόσες πολλές ώρες –όταν πρωτοξεκίνησε να ασχολείται με τον οργανισμό – σε βάρος της οικογένειάς του, αλλά και της τσέπης του. Θυμάμαι τα ταξίδια που έκανε στην Washington στο Κογκρέσο με τον Λιβανό και τον Κρίστοφερ. Για μένα ήταν ένα μέλος της Χιακής, εξαιρετικό. Πολύ μετριόφρων, πάντα θετικός. Προσωπικά θα τον αποκαλούσα ως την τέλεια ανθρώπινη ύπαρξη.

Όπως δεν θα πω ότι είμαστε φτωχότεροι από την απώλεια του Παντελή. Είμαστε πλουσιότεροι, γιατί μπορούμε να βαδίσουμε πάνω σε αυτό που είχε δημιουργήσει μέσα στην Χιακή Ομοσπονδία».

Ο Νίκος Παπαγιαννάκης, ένα από τα πιο ενεργά μέλη του Οργανισμού χαρακτήρισε μεγάλη απώλεια για τους Χιώτες και την Ομογένεια, τον θάνατο του Παντελής, τονίζοντας ότι «ο Παντελής ήταν ένα άτομο χαμηλών τόνων, ήταν αυτό που σήμερα λέμε τεχνοκράτης. Τον γνώριζα αρκετά καλά, όταν ήταν πρόεδρος της Χιακής. Πολύ αποτελεσματικός, μεθοδικός, και κατά την προσωπική μου άποψη, ίσως ο καλύτερος πρόεδρος που είχε ποτέ η Ομοσπονδία. Θυμάμαι τόσα πολλά από τον Παντελή… Μιλούσε λίγο, αλλά αυτό που είχε να πει ήταν πάντα σημαντικό. Ήταν ο άνθρωπος, ο οποίος περισσότερο από κάθε άλλον «έδεσε» την Xιακή Ομοσπονδία, και όχι μόνο. Όλους τους συλλόγους τους οποίους υπηρέτησε. Τον σύλλογο των Kαλιμασιωτών, τον Κοραή, ακόμα και το Chian Geriatric Foundation, κάτι που αποτελούσε το όνειρό του τα τελευταία χρόνια να γίνει κάποιο ίδρυμα εδώ στην Αμερική για ανθρώπους τρίτης ηλικίας. Πάντα χαμογελαστός, και στα 35 χρόνια που τον γνώριζα, δεν τον άκουσα ούτε μια φορά να πει μια κακή κουβέντα για κάποιον».

Ο Δημήτρης Κοντολιός, πρόεδρος των Ενωμένων Χιακών Σωματείων, αν και γνωρίστηκε με το Παντελή Σγουρό σχετικά αργά, όπως χαρακτηριστικά λέει, είχε και έναν ακόμα στοιχείο που τον συνέδεε μαζί του. Όπως μας είπε «Μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, για έναν ακόμα λόγο. Ήταν μηχανικός στα ηλεκτρονικά, όπως και εγώ, οπότε πέρα από τα ομογενειακά μιλούσαμε και για την δουλειά μας». Για την προσφορά του Παντελή Σγουρού στην Ομογένεια, ο κ. Κοντολιός την χαρακτηρίζει τεράστια. «Αντιπροσώπευε, όπως έπρεπε την ομογένεια. Επάξια. Την δεκαετία του 80, που υπήρχε ιδιαίτερη κινητοποίηση για τα εθνικά μας θέματα, ο Παντελής, μιλώντας άψογα την αγγλική γλώσσα, συμμετείχε επάξια στην προσπάθεια να πείσουμε τους αμερικανούς πολιτικούς να αντιληφθούν την σημασία των ζητημάτων αυτών για εμάς. Είχε την εκτίμηση όλων μας, ήταν αξιοπρεπής, με ψηλά το κεφάλι, τίμιος. Ένας άνθρωπος που του άξιζαν πολλά».

Ο γιατρός Νικόλαος Ζύμαρης, μέλος και αυτός της Χιακής Ομοσπονδίας, τον χαρακτήρισε ως άνθρωπο-παράδειγμα. «Ο Παντελής Σγουρός ήταν ένας άνθρωπος-παράδειγμα. Αγαπούσε τον κόσμο άδολα και χωρίς προσωπικό συμφέρον. Ήταν χαρακτηριστική η ηρεμία του, η σοβαρότητά του, η ειρηνόφιλη διάθεσή του. Ήταν ένας άνθρωπος σώφρων, τίμιος, πατριώτης, τυπικός χιώτης, άρχοντας και παράδειγμα προς μίμηση».

Ο Μιχάλης Μπουρνιάς, πρόεδρος του συλλόγου «Πηλιναίον-Αγία Μαρκέλλα»: «Ήταν ένας καλός και ήσυχος χιώτης μέσα στην Ομοσπονδία. Ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Μακάρι να ήμουν και εγώ σαν τον Παντελή. Δεν έχω λόγια… ήταν ένας από τους καλύτερους πατριώτες χιώτες».

Ο επίσης χιώτης Δημήτρης Αυγουστίδης «Τον Παντελή τον γνώριζα  πολλά χρόνια. Ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Πάρα πολύ καλός.  Κύριος, με το Κ κεφαλαίο. Σωστός. Μεγάλη απώλεια για τους χιώτες».

Περισσότερα, και εμφανώς συγκινημένος, είχε να πει ο πρώην πρόεδρος της Χιακής Ομοσπονδίας και στενός προσωπικός φίλος με τον θανόντα, Γιώργος Αλμυρούδης. Πέρα από την συνεργασία τους στον οργανισμό, η καθημερινότητα των δυο ανδρών πάντα περιείχε ένα τηλεφώνημα τους ενός προς τον άλλον, η μια συνάντηση για φαγητό, με τα νέα της Χίου ήταν από τα βασικά θέματα της συζήτησής τους. Ο κ. Αλμυρούδης θυμάται «Τον Παντελή τον γνώρισα πριν πολλά χρόνια, και ίσως είναι ο πρώτος χιώτης που κατάλαβα ότι μπορεί να είναι φίλος μου εδώ στην Αμερική. Ο Παντελής και η Μαρία, η σύζυγός του, ένα ζευγάρι που κλείνει μέσα του όλο τον ελληνισμό, και όλη την ιδέα του ελληνισμού στην Αμερική. Ήταν οι άνθρωποι που βοηθούσαν όποιον ερχόταν εδώ στην Αμερική –κυρίως χιώτη- και ήταν κοντά του, όποια στιγμή και αν τους χρειαζόταν. Η Μαρία, πάντα στο πλευρό του Παντελή, ήσυχη, ήρεμη, η σκιά του, προσπαθώντας να ικανοποιήσει πάντα όλες του τις ανάγκες, στο σπίτι τους ή έξω. Ήταν πάντα εκεί για να στηρίξει ό,τι και ήθελε ο άνδρας της. Ο Παντελής ήταν ο άνθρωπος που όταν σε πλησίαζε και τον πλησίαζες και εσύ και από την ώρα που τον εμπιστευόσουν, στεκόταν πραγματικός φίλος για όποιο ζήτημα και αν ήθελες να του μιλήσεις. Θέματα προσωπικά, οικογενειακά, θέματα της δουλειάς. Ήταν πάντα εκεί για να σου δώσει την απάντηση που θεωρούσε ότι ήταν η καλύτερη για σένα, να σου δώσει την συμβουλή του και απλόχερα την αγάπη του. Ήταν χιώτης που αγαπούσε την Χίο αλλά συνάμα και την Αμερική. Την Χίο, από όπου έφυγε πολύ μικρός, αλλά και την Αμερική που έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του. Και τις δυο χώρες τις αγαπούσε με πάθος. Ειδικά την Χίο, που περνούσε κάθε καλοκαίρι, στο χωριό του, την Καλλιμασιά.  Για μένα προσωπικά, η απώλεια του Παντελή ήταν τεράστια, αλλά το ίδιο και για τους Χιώτες. Απώλεια, δυσαναπλήρωτη. Όχι γιατί δεν θα βρεθεί κάποιος άλλος να σε ακούσει όταν έχεις πρόβλημα, ή να χαρεί μαζί σου, όταν χαίρεσαι και εσύ, αλλά δεν ξέρω αν θα βρεθεί άλλος που να είναι τόσο ειλικρινής μαζί σου σε αυτό που έκανε για σένα ή για κάποιον άλλον. Είμαι συγκλονισμένος, γιατί είμαστε πάρα πολύ δεμένοι, είμαστε μαζί σχεδόν κάθε μέρα, τρώγαμε μαζί ή πίναμε καφέ, περνούσε από το γραφείο μου να πει μια καλημέρα ή μια καλησπέρα, έφερνε τον καφέ του, καθόταν απέναντί μου, ανταλλάσσαμε τις ειδήσεις που είχαμε για την Χίο και έφευγε, χωρίς να ενοχλήσει περισσότερο. Αυτές οι μέρες χωρίς τον Παντελή είναι δύσκολες, γιατί εκτός του ότι ήταν ο πιο καλός μου φίλος, είχαμε και δεσμούς οικογενειακούς. Είχα βαφτίσει τον εγγονό του, τον μικρό Παντελή. Σίγουρα οι σχέσεις με την οικογένειά του θα συνεχιστούν, αλλά θα μας λείπει πραγματικά ο άνθρωπος που ήταν ο κρίκος για αυτή την σχέση.

Είχε περάσει πολλά στην ζωή του, είχε κατορθώσει να επιβιώσει από όλα όσα του είχαν συμβεί με διάφορες ασθένειες, και συνηθίζαμε να τον πειράζουμε ότι είχε 9 ζωές… Δυστυχώς, δεν κατάφερε να ξεπεράσει το τελευταίο του πρόβλημα, και μας αιφνιδίασε όλους. Και εγώ και όλοι οι χιώτες, είμαστε σίγουροι ότι εκεί που είναι τώρα, μας βλέπει, καμαρώνει την Χιακή Ομοσπονδία και τους Χιώτες, γιατί αυτό έκανε μια ζωή. Ακουμπισμένος στο μπαστούνι που βάσταγε, κοιτούσε, έσφιγγε τα μάτια και τα χείλη του όταν τσακωνόμαστε και θύμωνε, και όταν είμαστε καλά και κάναμε διάφορα πράγματα στην Ομοσπονδία,  μας έβλεπε με ένα ήρεμο βλέμμα και μου έλεγε “τώρα απολαμβάνω το έργο μιας ζωής”, ότι δηλαδή απολαμβάνει τον αγώνα που είχε κάνει για να ιδρυθεί η Ομοσπονδία. Και θυμάμαι που μου έλεγε ότι όσοι για κάποιο λόγο είχαν αποχωρήσει από την Ομοσπονδία, ήταν αδικία για τους ίδιους, γιατί πραγματικά όσοι δούλεψαν –και είναι πάρα πολλοί αυτοί που δούλεψαν και με κάποιο τρόπο αποχώρησαν- έχαναν την ευκαιρία να απολαμβάνουν τους νέους που συμμετείχαν και συνέχιζαν το έργο που οι ίδιοι είχαν ξεκινήσει. Ήταν δάσκαλος, ήταν οραματιστής, ήταν άνθρωπος που σου μάθαινε να συνεχίζεις να αγωνίζεσαι για τα οράματα και τα πιστεύω που είχες, και να νιώθεις όμορφα μετά από κάθε αγώνα, είτε ήταν επιτυχημένος, είτε το αντίθετο. Ήταν ήρεμος ο Παντελής. Ήταν το ήρεμο λιμάνι για όλους τους χιώτες, αν και μερικές φορές –όταν εκνευριζόταν- γινόταν πολύ αυστηρός, έκανε επιπλήξεις σε πολλούς για τον τρόπο που συμπεριφέρονταν, αλλά μετά πάλι ήταν ήρεμος και αγκάλιαζε αυτόν που προηγουμένως είχε επιπλήξει.

Για την Ομοσπονδία, ήταν ένα από τα ιδρυτικά στελέχη. Ήταν ένας από τους πρώτους χιώτες μορφωμένους που ήρθαν κοντά στους υπόλοιπους χιώτες που είχαμε έρθει από την Ελλάδα, ήταν από τους πρώτους που έφερε στην ομοσπονδία και άλλους του επιπέδου του παντελή του Σγουρού, για να μπορεί να ανέβει πνευματικά η Ομοσπονδία, και να αποκτήσει κάποια standards στα μέλη που έμπαιναν στην ομοσπονδία. Δεν ξεχώριζε βέβαια από τους πιο φτωχούς. Ήταν κοντά σε όλους πάντα. Δεν ξεχώριζε αν ήσουν μορφωμένος ή όχι, δεν ξεχώριζε αν ήσουν ήρεμος ή άγριος, πλούσιος ή φτωχός. Απλά προσπαθούσε κάθε φορά να είναι κοντά σε όποιον τον είχε ανάγκη. Και να συμβουλεύει. Αυτό έκανε συνήθως. Είχε την υπομονή να σε ακούει ώρες ατελείωτες να μιλάς, τα άκουγε σαν ένας καλός ψυχίατρος, και στο τέλος σου έδινε την συμβουλή του. Θυμάμαι που καθημερινά με έπαιρνε τηλέφωνο και μου έλεγε: “Τι κάνεις σήμερα; Πάμε για φαγητό;” Και βγαίναμε έξω, γιατί κάτι ήθελε να μου πει, να μου συστήσει, να με ρωτήσει για κάποιον αν είναι καλά ή όχι, αν είχε πρόβλημα… Ήταν ο άνθρωπος που μάζευε γύρω του όλους εμάς τους πιο νέους, που νιώθαμε ότι είχαμε δικό μας τρόπο σκέψης. Ήθελε να υπάρχει ομόνοια στην Ομοσπονδία και εκείνο που προσπαθούσε ήταν να φέρει κοντά διαφορετικές προσεγγίσεις και διαφορετικούς τρόπους αντίληψης των πραγμάτων. Το όνομά του ήταν «η ομοσπονδία είναι ανοιχτή για όλους». Για μικρούς, για μεγάλους, για νέους, για γέρους, να κάνουμε γηροκομείο, καφενείο, να βρισκόμαστε εκεί συνέχεια. Να κάνουμε ταξίδια, να πηγαίνουμε κάθε χρόνο στην Χίο. Τα πιο πολλά τα είχε καταφέρει. Το τελευταίο του όνειρο ήταν να γίνει ένα γηροκομείο, για όλους τους ηλικιωμένους που δεν έχουν οικογένειες εδώ στην Αμερική. Γι’ αυτό και ιδρύθηκε το Geriatric Fund, στο οποίο ήταν πρόεδρος και προσπάθησε με νύχια και με δόντια να το μεγαλώσει. Δυστυχώς δεν πρόλαβε. Πιστεύω όμως πως όλοι εμείς που τον ακολουθούμε, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε το όνειρο που είχε να γίνει πραγματικότητα. Δεν νομίζω ότι ο Παντελής έφυγε από κοντά μας. προσωπικά δεν μπορώ να το δεχτώ, τον περιμένω να περάσει και πάλι από δω… Ήταν ένας πολύ καλός φίλος και είναι δύσκολο να το ξεπεράσουμε. Πιστεύω ο Θεός να του δώσει την θέση που του αξίζει και εύχομαι όλοι εμείς να βρεθούμε αντάξιοι στο όραμα και τις προσδοκίες του Παντελή του Σγουρού».