Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
Πριν από ένα σχεδόν χρόνο η Γαλλία πρωτοστάτησε πολιτικά και στρατιωτικά στην επέμβαση για την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι στη Λιβύη, με τη βεβαιότητα ότι θα πρόκειται για μια σύντομης διάρκειας εμπλοκή που θα θύμιζε σε όλους τους ενδιαφερόμενους ότι στη συνολική ισχύ της στους ενδοευρωπαϊκούς συσχετισμούς θα πρέπει να προσμετράται και η στρατιωτική της ισχύς.
Και τα δύο στοιχήματα διαψεύσθηκαν: Η εμπλοκή ήταν αιματηρή και πολύμηνη και δεν φάνηκε να επηρέασε καθόλου τη θέση της Γαλλίας τόσο απέναντι στη Γερμανία όσο και στις αγορές και τους οίκους αξιολόγησης.
Τα παραπάνω δεν φαίνεται να έχουν επηρεάσει το Σαρκοζί, ο οποίος πρωτοστατεί στην προσπάθεια διεθνούς επέμβασης στη Συρία, όπου οι κίνδυνοι είναι πολλαπλάσιοι από ό,τι στη Λιβύη.
Σε αντίθεση με τη Λιβύη, η Γαλλία έχει βεβαρημένο παρελθόν στη Συρία και το Λίβανο, που διετέλεσαν υπό γαλλική διοίκηση στην περίοδο 1918-1941, με το Παρίσι να έχει συμμάχους τους Αλαουίτες στη Δαμασκό και τους Χριστιανούς στη Βηρυτό.
Ετσι είναι βέβαιο ότι μια διεθνής επέμβαση με πρωτοστατούσα τη Γαλλία δεν θα επιταχύνει απλώς την κατάρρευση του καθεστώτος Ασαντ, αλλά θα ανατρέψει τις θρησκευτικές-κοινοτικές ισορροπίες που η ίδια διαμόρφωσε στις δύο αυτές χώρες μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και θα πυροδοτήσει μια σειρά εμφυλίων και διακρατικών ενδοαραβικών συγκρούσεων.
Σε μια παρόμοια αντίφαση βρέθηκε και η Βρετανία του Μπλερ την Άνοιξη του 2003, καθώς η ανατροπή του Μπααθικού Καθεστώτος του Σαντάμ έδωσε τη χαριστική βολή στην κυριαρχία της σουνιτικής μειοψηφίας στη χώρα, που το Λονδίνο είχε επιβάλει μετά το 1918.
Τα παρά πάνω παραπέμπουν στον πρωταγωνιστικό-συντονιστικό ρόλο που διαδραμάτισε η Γαλλία το 1956 στη στρατιωτική επέμβαση στο Σουέζ: Η γαλλική κυβέρνηση συντόνισε τη Βρετανία και το Ισραήλ σε μια επέμβαση κατά της Αιγύπτου, με στόχο όχι τόσο τα συμφέροντα της εταιρείας της Διώρυγας που είχε εθνικοποιήσει ο Νάσερ όσο με την έμμονη ιδέα ότι αν ανατρεπόταν το καθεστώς του Καΐρου, θα αποδυναμωνόταν η εθνική αραβική εξέγερση στην Αλγερία.
Το άδοξο τέλος της επέμβασης μετά το σοβιετικό τελεσίγραφο και την άρνηση των ΗΠΑ να στηρίξουν Λονδίνο και Παρίσι οδήγησε στο αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Ο Σαρκοζί παίζει με τη φωτιά σε όλα τα μέτωπα, στην προσπάθειά του να επανεκλεγεί: Εμπλέκει τη Μέρκελ στην προεκλογική του εκστρατεία και ταυτόχρονα πρωτοστατεί στις προσπάθειες για τη συγκρότηση μιας εκτός πλαισίου ΟΗΕ Ομάδας Επαφής για τη Συρία, που προαναγγέλλει τη σύμπηξη ενός Συνασπισμού Προθύμων για την άσκηση πίεσης και τη στρατιωτική επέμβαση.
Όπως και πέρσι στη Λιβύη, οι ΗΠΑ που μόλις απεμπλάκησαν από το Ιράκ και προσπαθούν να βρουν θύρα εξόδου από το Αφγανιστάν και εν μέσω μάλιστα προεκλογικής εκστρατείας, με μεγάλη ευχαρίστηση θα επιτρέψουν στο Σαρκοζί να πρωταγωνιστήσει στην προετοιμασία μιας ενδεχόμενης επέμβασης στη Συρία.
Πέραν των κινδύνων θρησκευτικο-κοινοτικών συγκρούσεων στη Συρία, στο Λίβανο και το Ιράκ, μια υπό γαλλική ηγεσία δυτική επέμβαση με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ στη Δαμασκό θα προκαλέσει την εναντίωση του Ιράν, τη δυσαρέσκεια της Τουρκίας αλλά και σε μικρότερο βαθμό του Ισραήλ.
ΗΜΕΡΗΣΙΑ
