Όταν η Αριστερά δεν παράδερνε στην “εθνοφοβική” φιλολογία, η πατριδοκαπηλία δεν ευδοκιμούσε, γιατί οι φορείς της ταυτίζονταν με το δοσιλογισμό…
Η Αριστερά της περηφάνιας δεν έχει λόγο να είναι εθνοφοβική
Είναι γιατί δεν τόλμησαν ποτέ να αποδεχτούν πως η αγάπη γι αυτή την πατρίδα, δικαιούται να ξεχειλίζει αγνότητα και αυθεντικότητα, που αρνείται να βιάζει τη δυναμική της σε πλασματικά προκατασκευασμένες διαδρομές και αυθαίρετα ιδεολογήματα.
Όταν διατυμπανίζαμε σε όλους τους τόνους, πως η στρεβλή αντίληψη κάποιων αμετανόητων και φυσικά ανεγκέφαλων στελεχών της Αριστεράς, που επέμεναν να αντιλαμβάνονται το διεθνισμό ως έννοια αντιπαρατιθέμενη με την οφειλόμενη και αυτονόητη εκδήλωση της αδιαπραγμάτευτης ευαισθησίας όλων στα του έθνους και της πατρίδας, κάποιοι επέμεναν να μας προσάπτουν ακροδεξιές αντιλήψεις τις οποίες ουδέποτε ενστερνιστήκαμε και δεν είχαμε λόγο να ενστερνιστούμε.
Όταν επιμέναμε πεισματικά να προειδοποιούμε πως η υψηλή σοσιαλθολούρα μιας κάστας στελεχών, όχι μονάχα στρέβλωσε πολιτικές αναπαράγοντας διαχρονικά λαθεμένες προσεγγίσεις της πραγματικότητας, αλλά εξασφάλιζε με τη στάση της αυτή, ζωτικό χώρο στους απογόνους του δοσιλογισμού να καπηλεύονται τις αυτονόητες και πρωτογενείς ευαισθησίες της κοινωνίας για κάθε τι το εθνικό ( πράγμα που είναι και αυτονόητο), κάποιοι παρέμεναν προσκολλημένοι στην πρακτική των αφορισμών, θεωρώντας πως έτσι ξεμπερδεύουν οριστικά με την αμείλικτη πραγματικότητα…
Όταν επιμέναμε αταλάντευτα, πως αυτά τα σοσιαλθολωμένα μυαλά της απαράδεκτης κάστας στελεχών, που επιδιώκει συστηματικά να μονοπωλήσει βιάζοντας την πεμπτουσία της ριζοσπαστικής σκέψης, όχι μονάχα δεν είχαν δικαίωμα να περιφρονούν τα αυτονόητα, αλλά είχαν ευλαβική υποχρέωσή να σκύψουν με σεβασμό στις παρακαταθήκες αγωνιστών όπως ο Βελουχιώτης, επαναπροσδιορίζοντας την κραυγαλέα ηλίθια πρακτική τους, που οδήγησε τον αριστερό λόγο (με προσωπική ευθύνη αυτών των στελεχών) σε εκτρωματικές ενίοτε συμπεριφορές, εκείνοι επέμεναν να αναμασούν απαράδεκτες και ψευδείς κενολογίες περί διεθνισμού, εθνικισμού και λοιπά κουραφέξαλα, αφυδατώνοντας φυσικά αυτές τις έννοιες από το ουσιαστικό περιεχόμενό τους.
Σε όλους αυτούς τους αμετανόητους σαλταδόρους της πολιτικής σκέψης, που έχουν τόση σχέση με την αριστερή ψυχή, όση έχει και ο Φάντης με το ρετσινόλαδο, και που δεν αντιλαμβάνονται πως η ασυμβίβαστη ενασχόληση με το πραγματικά εθνικό είναι αυτή που δίνει ουσιαστικό περιεχόμενο στις διεθνιστικές παρακαταθήκες.
Σε όλους αυτούς τους κουφιοκεφαλάκηδες που δεν αντιλαμβάνονται πως το «διεθνιστικό καθήκον» (δηλαδή η στάση αλληλεγγύης απέναντι σε ένα άλλο έθνος) δεν μπορεί να εκπληρώνεται επαρκώς όταν στην καθημερινότητά σου απαξιώνεις το ειδικό βάρος του «εθνικού», στη δράση σου και τις πολιτικές σου προσεγγίσεις…
Σε όλους αυτούς τους τσαρλατάνους της πολιτικής αυθαιρεσίας, που νομίζουν ότι «ρεφάρουν» την πολιτική τους ανεπάρκεια καταφεύγοντας σε στιγμιότυπα της ιστορίας, υποτιμώντας την ανάγκη της διαρκούς δικαίωσης και επιβεβαίωσης του αυτονόητου…
Σε όλους αυτούς που δεν τόλμησαν να πουν μια λέξη για την επέτειο της προδοτικής δολοφονίας των τριών ηρώων μας στα Ίμια…
Σε όλους αυτούς που εγκλωβισμένοι στα ιδεολογήματά τους, δεν τόλμησαν να αναδείξουν πως το κίνημα του νεο-φιλελληνισμού, δεν εμπνεύστηκε μονάχα από το οικονομικό μαρτύριο του λαού μας, αλλά πρωτίστως από τη διαχρονικότητα των αξιών του έθνους μας…
Σε όλους εκείνους που συνεχίζουν βλακωδώς και ανιστόρητα να υποκλίνονται στην ακατάσχετη λαθρομεταναστευτικολαγνεία…
Σε όλους αυτούς λοιπόν, στο τέλος αυτού του άρθρου, θα τους αφιερώσουμε τον όρκο του Βελουχιώτη με την ελπίδα να θυμηθούν και αυτοί, αλλά να μάθουν και οι νεότεροι τις παρακαταθήκες ενός αγνού αγωνιστή βγαλμένου από τις σάρκες του λαού μας, αλλά και από τις σάρκες της Αριστεράς.
Πριν όμως από αυτό, έχουμε υποχρέωση να αναδείξουμε τις αντιδράσεις των κοντυλοφόρων του συστήματος, μόλις ένας πολιτικός που πολιτογραφείται στο χώρο της Αριστεράς τόλμησε να μιλήσει για τα αυτονόητα.
Το άρθρο που θα παραθέσουμε, δημοσιεύεται στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ». Το υπογράφει ο Αντώνης Καρακούσης. Και με υπογραμμίσεις δικές μας θα καταδείξουμε πως θέλουν την Αριστερά οι κοντυλοφόροι του συστήματος.
Και φυσικά οι παραπάνω επισημάνσεις μας, αφορούν πρωτίστως και τον ίδιο τον κ. Τσίπρα, αφού σ αυτό τον τόπο, όλοι μας έχουμε παρελθόν, αλλά και μνή μη… και κρίση…
Ακολουθεί το άρθρο του Βήματος με τις υπογραμμίσεις μας, το οποίο είναι αναδημοσίευση…
Και πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης κ. Τσίπρα;
(Είδατε πως από τον τίτλο κιόλας ξενίζεται ο αρθρογράφος???)
Τούτοι οι χρόνοι είναι όντως ταραγμένοι, τα μυαλά μπερδεύονται και οι λόγοι «φεύγουν». Πολλές φορές «η γλώττα προτρέχει της διανοίας» όπως έλεγαν και οι πρόγονοί μας. (Αυτό που επιχειρεί, και δεν το κάνει τυχαία, είναι να εμφανίσει κάθε υπόνοια πατριωτικού λόγου από την Αριστερά εν πολλοίς σαν παραλλογισμό που χρήζει ψυχιάτρου)
Έτσι θέλουμε να πιστεύουμε ότι συνέβη και με τον πρόεδρο του Συνασπισμού κ. Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος σχολιάζοντας τη συνεδρίαση του Eurogroup δήλωσε με πάθος ότι: «Μπορεί οι Ευρωπαίοι να λένε ότι είμαστε όλοι Έλληνες, αλλά μάλλον κάποιοι Έλληνες δεν είναι και τόσο Έλληνες. Αυτοί που μας κυβερνούν».
Το ολίσθημα είναι προφανές για τον πρόεδρο ενός ευαίσθητου κατά τα άλλα αριστερού κόμματος. (Ολίσθημα λοιπόν να στιγματίζεις έστω και αδρά την ανύπαρκτη εθνική συνείδηση των προσκυνημένων)
Ο κ.Τσίπρας μοιάζει να ενδίδει στον πειρασμό της πατριδοκαπηλίας (προσέξατε εκπληκτική ευκολία??? Με την ίδια ευκολία που η Αριστερά θα μιλούσε για εθνικισμό, οι κοντυλοφόροι του συστήματος την κατηγορούν ευθέως για πατριδοκαπηλία, όχι επειδή είπε κάτι σπουδαίο και βαρύγδουπο, αλλά επειδή τόλμησε ο Τσίπρας να πει το αυτονόητο για το οποίο μιλούν άλλωστε και ορισμένα από τα στελέχη του πολιτικού προσωπικού των συγκυβερνώντων κομμάτων. Ούτε κατα διάννοια λοιπόν δε θέλουν να εντάσσει η Αριστερά στο λόγο της τον αυτονόητο πατριωτισμό της. Και διαβάστε με τι εκβισμό συνεχίζει…) , ξεχνώντας πόσα έχει υποστεί η Αριστερά στο παρελθόν από τέτοιους αυθαίρετους και ανυπόστατους διαχωρισμούς.
Από πότε άραγε η Αριστερά χωρίζει τους Έλληνες σε απάτριδες και εθνικόφρονες,σε μειοδότες και πατριώτες και δείχνει έτοιμη να μοιράσει πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης; (Είδατε επιχειρήματα??? Ουσιαστικά τι γίνεται εδώ??? Η Αριστερά δια χειρός κοντυλοφόρων του συστήματος, θερίζει χαρακτηρισμούς με την ίδια ευκολία που και η ίδια τους σπέρνει)
Και αν επιμείνει, σε τι θα διαφέρει σε λίγο από τους «χρυσαυγίτες»; (Σας θυμίζει τίποτε αυτό κύριοι της Αριστεράς??? Μήπως σας θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο εσείς αντιμετωπίζετε όποιον τολμήσει να αναφερθεί κατά καιρούς στα ολέθρια λάθη και τις απαράδεκτες ιδεοληψίες σας που ευτελίζουν και δεν υπηρετούν την επαναστατική ιδεολογία???)
Εκτός κι αν είναι έτοιμος να βροντοφωνάξει κι αυτός «κομουνιστές και πατριώτες μαζί να γκρεμίσουμε το σάπιο καθεστώς» όπως κάνουν ορισμένοι από δαύτους.
Αυτό ήταν το άρθρο του “Βήματος” και ελπίζω να βγάλατε τα συμπεράσματά σας.
Όμοιες πρακτικές…
Ίδια συλλογιστική…
Απόλυτα ταιριαστές μεθοδολογίες…
Θα συνεχίσετε την ίδια πρακτική??? Όπερ έδει δείξαι…
Και τώρα ακολουθεί ο όρκος του Αρη Βελουχιώτη γραμμένος από τον ίδιο.
“Εγώ παιδί του ελληνικού λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Εθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του”.
Ακολουθεί ο όρκος του μαχητή του ΔΣΕ.
“Εγώ, παιδί του λαού της Ελλάδας και μαχητής του ΔΣΕ, ορκίζομαι να πολεμήσω με το όπλο στο χέρι, να χύσω το αίμα μου και να δώσω και την ίδια μου τη ζωή για να διώξω απ’ τα χώματα της Πατρίδας μου και τον τελευταίο ξένο καταχτητή. Για να εξαφανίσω κάθε ίχνος φασισμού. Για να εξασφαλίσω και να υπερασπίσω την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδας μου. Για να εξασφαλίσω και να υπερασπίσω τη Δημοκρατία, την τιμή, την εργασία, την περιουσία και πρόοδο του λαού μας.
Ορκίζομαι να ‘μαι καλός, γενναίος και πειθαρχικός στρατιώτης, να εκτελώ όλες τις διαταγές των ανωτέρων μου, να τηρώ όλες τις διατάξεις του κανονισμού και να κρατώ τα μυστικά του ΔΣΕ.
Ορκίζομαι να ‘μαι υπόδειγμα καλής συμπεριφοράς προς τον λαό, φορέας και εμψυχωτής στη λαϊκή ενότητα και συμφιλίωση και να αποφεύγω κάθε πράξη που θα με εκθέτει και θα με ατιμάζει σαν άτομο και μαχητή. Ιδανικό μου έχω τη λεύτερη και ισχυρή Δημοκρατική Ελλάδα και την πρόοδο και ευημερία του λαού. Και στην υπηρεσία του ιδανικού μου θέτω το όπλο μου και τη ζωή μου.
Αν ποτέ φανώ επίορκος και από κακή πρόθεση παραβώ τον όρκο μου, ας πέσει πάνω μου αμείλικτο το τιμωρό χέρι της Πατρίδας και το μίσος και η καταφρόνια του λαού μου”.
Ας επιλέξουν λοιπόν τα …”φωτισμένα μυαλά” της ανεγκέφαλης κάστας στελεχών που αυθαιρετούν βιάζοντας την ίδια την ιστορία, σε ποιούς πραγματικά ανήκουν.
Διότι ένα είναι βέβαιο… Η ηλίθια και αυθαίρετη εθνοφοβία τους, το μόνο που καταφέρνει είναι να τροφοδοτεί τη στρουγκα των πατριδοκάπηλων και κάποιων που οι πολιτικοί πρόγονοί τους δε δίστασαν, συνεργαζόμενοι με τον κατακτητή, να δώσουν τον όρκο του ταγματασφαλίτη τον οποίο και παραθέτουμε:
“Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανωτάτου αρχηγού του γερμανικού στρατού Αδόλφου Χίτλερ.
Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθησομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου.
Γνωρίζω καλώς ότι διά μιαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των γερμανικών στρατιωτικών νόμων”.
Από το βιβλίο του Ηλία Παπαστεργιόπουλου “Ο Μωριάς στα όπλα”
Συμπέρασμα:
Όταν η Αριστερά δεν παράδερνε στην “εθνοφοβική” φιλολογία, η πατριδοκαπηλία δεν ευδοκιμούσε, γιατι οι φορείς της ταυτίζονταν με το δοσιλογισμό…
