Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΡΑΛΟΓΛΟΥ
Καθώς απομακρύνθηκε οριστικά η πιθανότητα μιας νέας αυτοδύναμης πρωθυπουργικής δικτατορίας, όπως οι περισσότερες της μεταπολίτευσης, η προσοχή λογικά επικεντρώνεται στη μορφή της κυβέρνησης (εφόσον βεβαίως προκύψει) αλλά και με ιδιαίτερη σημασία στα πρόσωπα που θα την συγκροτήσουν. Γιατί η όποια ιδεολογία δεν αρκεί πλέον για να καλύψει την ανικανότητα των «κηπουρών» των πρωθυπουργών και των κομμάτων.
Οι εκλογές αυτές έχουν ξεχωριστή ιστορική σημασία για την Ελλάδα. Σημασία που θα μας σημαδέψει τα επόμενα χρόνια.
Και αυτή την φορά οι πάντες οφείλουν να σεβαστούν έμπρακτα και όχι μόνο φραστικά τα μηνύματα των ψηφοφόρων.
Να σεβαστούν την αγωνία των πολιτών στο σύνολό τους, των φορολογούμενων, των εργαζομένων αλλά και των ανέργων, για χειροπιαστό όραμα και πειστικό χρονοδιάγραμμα εξόδου από την κρίση.
Να σεβαστούν βεβαίως και την αγωνία των επιχειρηματιών-εργοδοτών για την ανάγκη βιωσιμότητας των επιχειρήσεων που παρέχουν τα τελευταία αποθέματα οξυγόνου στην επιχειρηματική αγορά αλλά και στην αγορά εργασίας.
Το θέμα δεν είναι ούτε επιχειρηματικό ούτε ταξικό.
Είναι καθαρά κοινωνικό και έχει να κάνει με την ανασφάλεια που εισπράττουν όλοι οι Έλληνες από το 2009 και μετά.
Την ανασφάλεια που προκαλεί όχι μόνο η συνεχής παρουσία της Τρόικας και η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας αλλά και η ασάφεια και η σύγκρουση μεταξύ δηλώσεων, υποσχέσεων και πραγματικότητας στην οικονομία.
Των δηλώσεων και των προβλέψεων των επικεφαλής των οικονομικών επιτελείων που όμως ανέτρεπαν στην συνέχεια συμφωνίες, συμβάσεις και μνημόνια των δανειστών.
Είναι απαράδεκτο σε μια τέτοια περίοδο εκτάκτου ανάγκης για τη χώρα να χρησιμοποιούνται σε θέσεις υπουργών, υφυπουργών αλλά και Γενικών Γραμματέων πρόσωπα στα οποία είτε ο πρωθυπουργός, είτε ο υπουργός Οικονομικών είτε το κόμμα έχουν μόνο προσωπική υποχρέωση.
Και αυτό να είναι το βασικό «προσόν» που διαθέτουν.
Είναι απαράδεκτο να γίνονται σχηματισμοί κυβερνήσεων ή ανασχηματισμοί για να βολευτούν φίλοι που δεν βολεύτηκαν αρχικά ή για να υπονομευτούν εχθροί.
Είναι απαράδεκτο να καταλαμβάνουν θέσεις υπουργών και υφυπουργών σε σημαντικά υπουργεία για την οικονομία όπως το Ανάπτυξης, το Εργασίας, το Χωροταξίας, το Παιδείας για να τακτοποιούνται κομματικές ισορροπίες και να μην πονοκεφαλιάζει ο πρωθυπουργός.
Ας κάνουν οι δύο κυβερνήσεις της περιόδου της κρίσης αλλά και εκείνες πριν από την κρίση έναν απολογισμό για τα πρόσωπα που χρησιμοποίησαν.
Θα δουν ότι τα περισσότερα από τα συγκεκριμένα πρόσωπα είναι ανάμεσα στις βασικές αιτίες που υπονόμευσαν εξελίξεις θεμάτων που ίσως και να επιθυμούσε η εκάστοτε κυβέρνηση να εξελιχθούν.
Ορισμένα παραδείγματα θα πείσουν καλύτερα.
Η κωμωδία με το δήθεν άνοιγμα των επαγγελμάτων που δεν ανοίχθηκαν είχε πρωταγωνιστές συγκεκριμένα πρόσωπα που από την υπουργική τους θέση φρόντιζαν το πολιτικό τους προφίλ και τις πολιτικές τους διασυνδέσεις και όχι τις υποχρεώσεις τους.
Η τραγωδία με το πάγωμα κάθε σκέψης για αναθέρμανση της αγοράς μέσα από κατάργηση αντικινήτρων και την αξιοποίηση πόρων του ΕΣΠΑ είναι καθαρή συνέπεια της αναποτελεσματικότητας και της ανικανότητας συγκεκριμένων υπουργών.
Η σύγχυση στην αγορά εργασίας και στο ασφαλιστικό σύστημα είναι επίσης αποτέλεσμα αδυναμιών συγκεκριμένων προσώπων να επιβάλουν την πολιτική βούληση της κυβέρνησης.
Η μετατροπή του Πανεπιστήμιου σε βιοτεχνία μολότοφ είναι επίσης αποτέλεσμα ανικανότητας υπουργών.
Η έλλειψη χωροταξικού σχεδίου, τα ναυάγια με τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας η ανυπαρξία πολιτικής αποκρατικοποιήσεων, η ανυπαρξία πολιτικής για την αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας είναι, μέχρι σήμερα, συνέπεια των υπουργών-φίλων των πρωθυπουργών που δεν υπέγραφαν.
Η γελοιοποίηση της πολιτικής για τις πράσινες επενδύσεις έχει ως αφετηρία την ανικανότητα συγκεκριμένων υπουργών.
Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα και κωμικοτραγικά.
Παρεμβολή οικογενειών των πρωθυπουργών για διορισμούς σε θέσεις υπουργείων φίλων των οικογενειών μέχρι και επιβολή πολιτικών προσώπων σε υπουργεία από τους διαπλεκόμενους και τα ΜΜΕ.
Συνεπώς το ερώτημα που προκύπτει είναι αν τελικά ψάχνουμε για κυβερνητικό σχηματισμό που να μας καλύπτει ιδεολογικά ή για πρόσωπα που αυτήν την φορά θα ξέρουν να κάνουν την δουλειά τους.
Αν δεν επιλεγούν ικανοί (εφόσον βεβαίως εκλέγουν ικανοί και όχι οι ανίκανοι που κατά κανόνα προωθούν κόμματα και πρωθυπουργοί για να σχηματίζουν τις δικές τους ομάδες) κάθε πρόβλεψη για το που θα οδηγηθεί η χώρα μετά τις εκλογές θα είναι αδύνατη.
Και αυτό είναι που πρέπει να προσεχθεί αν προκύψει κυβέρνηση και αποφευχθεί η περιπλοκή μιας πιθανής ακυβερνησίας και δεύτερου γύρου εκλογών.
Γιατί τελικά μόνο τα πρόσωπα και όχι οι ιδεολογίες είναι εκείνα που θα προκαλέσουν την εμπιστοσύνη και ίσωςθα πείσουν τους πολίτες για τις νέες θυσίες που τους περιμένουν.
