Του Γιώργου Λιακόπουλου, ΤΑ Νέα
«Οταν παίρνω φόρα – φόρα κατηφόρα κι ο Θεός ο ίδιος δεν με σταματά…»
Ανάμεσα στις πολλές ανατροπές που επιδίωξε μετά το 17% ο Αλέξης συμπεριελήφθη η ανατροπή ενός στοιχείου που εξασφάλιζε στην Ελλάδα τη λειτουργία του πολιτεύματος ακόμη και στις πιο δύσκολες πολιτικές συνθήκες: ο απόλυτος σεβασμός των κομμάτων απέναντι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Οταν όλα γύρω ανατινάζονταν, ο ανώτατος πολιτειακός παράγων ήταν το τελευταίο αποκούμπι. Και οι τέσσερις διαδοχικοί πρόεδροι της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας ανταποκρίθηκαν στον ρόλο τους όταν χρειάστηκε.
Χρειάστηκε κυρίως σε δύο περιπτώσεις. Το 1989 όταν ο ιδιότυπος Σαρτζετάκης υπήρξε συνταγματικά άψογος στη διαχείριση των διερευνητικών εντολών, σε φορτισμένο περιβάλλον. Χρειάστηκε και τώρα, όπου ο Κάρολος Παπούλιας έδωσε δείγματα πολιτικής σοφίας με θεσμικούς χειρισμούς επιπέδου και πολιτική κρίση. Προσηλωμένος στο κεντρικό διακύβευμα της χώρας προσπάθησε να χειριστεί με τον καλύτερο τρόπο ένα πολύπλοκο εκλογικό αποτέλεσμα, που δεν επέτρεπε καν να βάλει στο ίδιο τραπέζι τους πολιτικούς αρχηγούς.
Ηταν φανερό εξαρχής ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να οδηγήσει τα πράγματα ξανά σε εκλογές, με βάση τη θεωρία του ποδηλάτου: αν σταματήσεις πέφτεις. Είναι μια πολιτική στάση που θα κριθεί. Μόνο που στην Κουμουνδούρου έχασαν το μέτρο και στο πάρτι της εκλογικής μέθης συμπεριέλαβαν μια ρουκέτα κατά του Προεδρικού Μεγάρου. Με κάθε επισημότητα στράφηκαν κατά του Πρόεδρου. Του καταλόγισαν άκριτα «επιλεκτικές συσκέψεις» και «οριακής συνταγματικότητας πρωτοβουλίες», στις οποίες όμως… μετείχαν!
Ηταν μια συμπεριφορά που γεννά κινδύνους ακύρωσης του ρυθμιστικού ρόλου που έχει ο αρχηγός του κράτους. Και υπηρέτησε τη στρατηγική «εκλογές πάνω στις εκλογές» που υιοθέτησε στις 7 Μαΐου ο Αλέξης Τσίπρας, παρασυρμένος από τη νίκη. Με αυτό τον τρόπο όμως βρίσκεται κοντά στο σημείο που έλεγε η Σιμόν ντε Μποβουάρ: «Κάποια στιγμή θα ανακαλύψεις ότι κάθε νίκη γίνεται ήττα».
