Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους

Του Νίκου Χιδίρογλου

Το 1974, σε ηλικία πέντε ετών, βίωσα τον Αττίλα στην Κύπρο. Το πλήγμα για την οικογένειά μου, ήταν μεγάλο, δεδομένου ότι είχαμε δομήσει τη ζωή μας στη Λευκωσία. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Δεν ξεχνώ ότι πάνω από 200.000 Έλληνες της Κύπρου, εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες. Και ακόμα, δεν μπόρεσαν να γυρίσουν. Το 2004, ο Ελληνισμός, με μπροστάρη τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο, τον οποίο στήριξε ο Κώστας Καραμανλής, φώναξε ένα ηχηρό ΟΧΙ στο εθνοκτόνο σχέδιο Ανάν. Από τότε, πέρασαν πάνω από οκτώ χρόνια. Οι ενδοτικές διεθνιστικές, αριστεριστικές και νεοφιλελεύθερες Κασσάνδρες που προέβλεπαν «διεθνή απομόνωση» της Κύπρου, διαψεύστηκαν. Χαρακτηριστικό είναι το ότι σήμερα η Κύπρος προεδρεύει της ΕΕ και παραμένει κυρίαρχη χώρα και ουχί προτεκτοράτο (κι ας έχει πάνω στο έδαφός της βρετανικές βάσεις, που υπενθυμίζουν σε όλους ότι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ, θα πρέπει να έχει συνέχεια). Και μάλιστα, προεδρεύει μέχρι στιγμής με επιτυχία. Κι ας έχει ως επικεφαλής της τον αποτυχημένο κομμουνιστή και εθνομηδενιστή Δημήτρη Χριστόφια.

Τα δεινά

Δεν είναι άσκοπο να υπενθυμίζουμε τα δεινά που έχει υποστεί ο Ελληνισμός, από την εποχή που η Τουρκιά ξεχύθηκε από τις μογγολικές στέπες, προσεγγίζοντας τα εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Το αντίθετο. Σε μια εποχή λήθης, αυτό αποτελεί καθήκον.

Να πούμε δηλαδή πως από το Μαντζικέρτ και μετά, ο Ελληνισμός δεν μπόρεσε να εκδιώξει τους Τούρκους από την Μικρά Ασία και υποχρεώθηκε σε μια αιματηρή γειτνίαση μαζί τους. Χίλια χρόνια δεινών… Οι νεκροί μας από τα τουρκικά όπλα, είναι αναρίθμητοι στην κυριολεξία. Εκατομμύρια… Στη διάρκεια της γενοκτονίας των Ποντίων και μόνο, χάθηκαν 350.000 Έλληνες.

Μια συνεχής γενοκτονία και όχι μόνο κατά των Ελλήνων, αλλά και όλων των χριστιανικών πληθυσμών της τουρκικής επικράτειας… Αρμένιοι, Συροχαλδαίοι, μεταξύ άλλων. Τι να πρωτοθυμηθούμε… Ιδιαίτερα όμως από την Άλωση και μετά, οι Έλληνες αλλά και οι άλλοι χριστιανικοί λαοί της Χερσονήσου του Αίμου, υπέφεραν τα πάνδεινα. Κάποιοι τότε προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ για να γλιτώσουν από τα γιαταγάνια των γενίτσαρων.

Και τα μουσουλμανικά αυτά προγεφυρώματα στην Ευρώπη, ακόμα ταλαιπωρούν τους χριστιανικούς λαούς, αποτελώντας με την (ηθικά και γεωπολιτικά ανεξήγητη) βοήθεια της Δύσης, την αιτία για τα επαναλαμβανόμενα λουτρά αίματος και συρρίκνωση των εδαφών αλλά και των δικαιωμάτων των χριστιανών στη Βαλκανική. Βοσνία, Κοσσυφοπέδιο, Πρέσεβο, Σκόπια, Αλβανία, Σαντζάκι, Νότια Βουλγαρία… Να μην ξεχνούμε ότι οι Τούρκοι έφτασαν προ των πυλών της Βιέννης…

Οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες είναι σήμερα παντού, προκαλώντας προβλήματα. Οι δε Τούρκοι, προσπαθούν χρόνια τώρα να δημιουργήσουν «θέματα» στη Δυτική Θράκη (όπως κάνουν και στην Τσετσενία, στη Βουλγαρία, στη Συρία και ακόμα και στην Κίνα, στην επαρχία Ξινγιάνγκ με τους Ουιγούρους), ενώ εξακολουθούν να κατέχουν παράνομα μεγάλο τμήμα της κυπριακής επικράτειας.

Οι νεοέλληνες ξεχνούν; Πολλοί, ναι. Η ελληνική νεολαία αφελληνίζεται συστηματικά, μέσω των «άνευρων» σχολικών εγχειριδίων που «ξέχασαν», ελέω της Ρεπούση και των εθνομηδενιστών συνοδοιπόρων της, τον ηρωικό αγώνα της ΕΟΚΑ και την αναζήτηση για «το μονοπάτι που πάει στη λευτεριά».

Η καταστροφή της Σμύρνης έγινε «συνωστισμός», ενώ η πατριωτική ρητορική «όχημα» για την πολιτική ανέλιξη του κάθε καιροσκόπου, που είτε ασπάστηκε τον νεοφιλελευθερισμό σε δεύτερη φάση, γινόμενος απολογητής «καταστάσεων» που δεν αρμόζουν σε πατριώτες, είτε «ξέχασε» ποιες είναι οι πραγματικές προτεραιότητες του Ελληνισμού, είτε μπέρδεψε τον εθνικισμό με τον φυλετισμό (όπως πχ η Χρυσή Αυγή).

Το ηρωικό πρότυπο

Ο πατριωτισμός είναι τρόπος ζωής. Μια ανώτερη στάση, που πηγάζει από το ηρωικό πρότυπο και μπολιάζει τον άνθρωπο με αίσθηση του καθήκοντος στο εθνικό σύνολο. Ναι, δεν είναι για όλους και ιδιαίτερα σήμερα, που επικρατούν στην κοινωνία χυδαίες ορθολογιστικές και μηδενιστικές αντιλήψεις. Ναι, δεν είναι για τους στομαχόφρονες ούτε για υποκριτές αντιμνημονιακούς.

Ναι, δεν είναι για τους συμβιβασμένους και τους προσκυνημένους. Ναι, δεν απευθύνεται σε όσους από Έλληνες μεταλλάχθηκαν σε άτομα χωρίς ταυτότητα. Ναι, δεν απευθύνεται σε ριψάσπιδες, που τρέμουν στην ιδέα πως θα χρειαστεί να θυσιάσουν κάτι και να ξεβολευτούν.

Πως θα χρειαστεί να σηκωθούν από τον καναπέ και να απομακρυνθούν λίγα χιλιόμετρα από το τριάρι, με την κουζίνα με το πλαστικό τραπεζομάντιλο. Ο πατριωτισμός απευθύνεται σε όσους αναζητούν ένα ανώτερο πρότυπο, πνευματικότητα, raison d’ être, σε όσους θέλουν να πεθάνουν όρθιοι, περήφανοι, με το σπαθί στο χέρι.

Η ουσία του τι συνιστά πατριωτική στάση, στις ημέρες μας όπου διακυβεύονται πολλά, βρίσκεται στα λόγια του Τάσσου Παπαδόπουλου, στο διάγγελμά του, του Απριλίου του 2004: «Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω ‘κοινότητα’ χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα. Και όλα αυτά έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν, προσδοκιών. Έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της». Πότε η Τουρκία τήρησε ΜΙΑ έστω δέσμευσή της; Πότε;

Στην Αθήνα ήταν ο επικεφαλής της διπλωματίας των δημίων του Ελληνισμού, ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Έρχεται από μια χώρα που ακόμα διώκει τους Έλληνες κατοίκους της. Αλήθεια, πόσοι ήταν πριν από έναν αιώνα οι Έλληνες της Βασιλεύουσας, της Ίμβρου και της Τενέδου και πόσοι είναι σήμερα;

Συνεχή Σεπτεμβριανά…
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: τις ενδοτικές φαναριώτικες αντιλήψεις του «κατευνασμού» του θρασύδειλου τουρκικού «θηρίου», τις πληρώσαμε ακριβά. Αντίθετα, όσες φορές δείξαμε τα δόντια μας και δαγκώσαμε εμείς το θηρίο, τα αποτελέσματα ήταν λαμπρά και εξασφάλισαν για τον Ελληνισμό μακρές περιόδους ηρεμίας. Όση ηρεμία, τέλος πάντων, μπορείς να έχεις με έναν τέτοιο απολίτιστο γείτονα. Που είναι σαν τον σκορπιό: θα σε δαγκώσει, όπως και να έχει…

Στην εποχή της παρακμής και του εθνομηδενισμού και της πρόταξης της αντίληψης των «αγορών», οι πατριώτες είναι εδώ και δίνουν τη μάχη τους. Και οι γραμμές τους πληθαίνουν κάθε ημέρα, από πολεμιστές από όλα τα στρώματα της κοινωνίας μας, που ψάχνουν για ένα ανώτερο πρότυπο ζωής, υπό το σταυρό και τη γαλανόλευκη. «Για τη σημαία και το σταυρό αν χρειαστεί και στο βουνό», όπως έλεγε το τραγούδι με το οποίο πολλοί εξ ημών «ζυμωθήκαμε». Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους. ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ.