Φίλος με παρέπεμψε σε επίκαιρο διαφημιστικό σποτ χθες, προφανώς από τις αρχές του τουρισμού, που προβάλλει στιγμές από το Ελληνικό περιβάλλον. Ένας ξένος, επιδεικτικά στις ήρεμες διακοπές του, έχει συνεχώς την προσοχή να αποσπάται από την απόλαυση κάποιου βιβλίου με έξοχα στοιχεία της πολιτισμικής ταυτότητας του νεοέλληνα που εξελίσσονται στο βάθος των γεγονότων του σποτ. Διακρίνει το γαλάζιο, το άπλετο φώς, την ζεστασιά που γεννάει ξεγνοιασιά, φαντασία και ακόρεστη περιέργεια. Στο τέλος γίνεται ένα με το βάθος σαν να ανακαλύπτει ότι έχει κάτι κοινό. Και αντιλαμβάνεται τους λόγους που επέζησε η συνέχεια πάνω στους δυο πυλώνες αυτής της κληρονομιάς, την γλώσσα και τις θρησκευτικές και εκκλησιαστικές πεποιθήσεις.
Το σποτ στα Αγγλικά προφανώς απευθύνεται προς τους ξένους αλλά πόσο χρήσιμο θα ήταν αν εστιαζόταν με δύναμη στον κάτοικο της Ελληνικής χερσονήσου;
Και καθώς σκεπτόμουν για την αξία του σποτ το μυαλό μου πήγε στις εμφανείς τάσεις της επίλεκτης δημοσιογραφίας τελευταία για φιλοσοφικές τοποθετήσεις γύρω από τις εξελίξεις με περιορισμένη κάλυψη σε βάθος. Επίσης στις ανακοινώσεις του πολίτικου και πνευματικού κατεστημένου, υποβοηθούμενου από διεθνείς παράγοντες, που προβάλλουν ευοίωνες προοπτικές κτίζοντας ένα εξωπραγματικό μέλλον. Η δυστυχία των απλών ανθρώπων να σουβαντιστεί με ωραία όνειρα.
Αυτό είναι η αποτυχία του κοινωνικού σώματος, μέσα σε μοναδικές συνθήκες ευκαιριών, στην δημιουργία αντίπαλου δέους στο ηγετικό κατεστημένο και η κατά συνέπεια απόφαση των ξέnων να στηρίξουν και πάλι το τελευταίο. Το μαχαίρι δεν έφτασε τελικώς στο κόκκαλο και το πραγματικό και πολιτικά αόρατο ηγετικό δυναμικό της χώρας δεν πείρε το ρίσκο να μετάσχει στην δημιουργία εθνικά υπεύθυνης εναλλακτικής πρότασης.
Έτσι με θλίψη κανείς καταλήγει στην διαπίστωση ότι μπαίνουμε στην τελική φάση να χαθεί μια μοναδική ίσως ευκαιρία να υπερβεί η σύγχρονη Ελληνική κοινωνία δύο κατάρες που κληρονόμησε με την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους τις οθωμανικές του δομές και την μανία μίμησης σε ότι προέρχεται από Δυσμάς.
Βαίνουμε ολοταχώς προς την αρχή ενός νέου κύκλου του δράματος της υλικής ανάκαμψης και Δυτικής επιρροής με το ίδιο ηγετικό κατεστημένο και με επιπρόσθετη επιπλοκή την ύπαρξη ενός σημαντικού γκετοποιημένου πληθυσμού με τελείως διαφορετικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά και υψηλότατο δυναμικό αναπαραγωγής που εγκυμονεί σοβαρότερο κίνδυνο για την πολιτιστική μας συνέχεια σε σύγκριση με άλλες παρουσίες στο παρελθόν από γειτονικές χώρες οι οποίες απορροφήθηκαν. Έτσι συμμετέχουμε ενεργά στην ομαδοποίηση πληθυσμών ανά την υδρόγειο γύρω από υλιστικούς στόχους και αφανισμό της εθνικής ταυτότητας.
Πολλοί αιθεροβάμονες με ιδέες στην περίοδο της κρίσης αλλά και πριν, αποκαρδιωμένοι σιωπούν πλέον αφού οι παρατηρητές τους έδειξαν ότι αποτελούν “Φωνή εν τη ερήμω” η ότι σκέψεις γεννώμενες σε πολυθρόνες, συνήθως γεροντικές, δεν έχουν χώρο διαλόγου αφού αυτοί που τις διατυπώνουν κάθονται σ’αυτές και δεν κάνουν τίποτε άλλο. Δηλαδή μια ιδέα δεν είναι άξια διάδοσης αφού αυτός που την διατυπώνει δεν είναι ο τέλειος ηγέτης του λαού.
Οι σκέψεις αυτές απευθύνονται στην νέα γενιά. Υπάρχει ακόμη λίγος χρόνος;
