Έχω περάσει αρκετούς πονοκεφάλους, κάνα-δυο γερούς πονόδοντους, καμιά χιλιάδα πόνους περιόδου, αλλά πόνο, σαν τον πόνο του έρωτα δεν έχω νιώσει. Και είναι ο βαθύτερος πόνος από όλους, εκείνος που ακουμπάει στο βάθος της ύπαρξης σου, κάπου εσωτερικά στο κέντρο της κοιλιάς, μέσα στα σπλάχνα. Όταν ξέρεις ότι δεν υπάρχει περίπτωση να είσαι μαζί με τον άντρα που θέλεις, ο πόνος αυτός πετρώνει σαν τον πόνο της απώλειας από θάνατο.
Το αίμα σου τρέχει στις φλέβες σαν σε αντιδραστήρα, έχεις τα δόντια μόνιμα σφιγμένα και στα μάτια σου μπροστά, κουρτίνα μαύρη.
Αυτό, τις πρώτες μέρες, αν περάσεις μήνα τη σκαπούλαρες.
Ο πόνος συμπιέζει, τον νιώθεις μέσα σου βαρύ εκεί που είναι, αλλά αρχίζεις να ανακτάς τη γεύση και την όραση.
Ξαναβρίσκεις τις παρέες σου, ρίχνεις καμιά ματιά τριγύρω για τίποτα καλό, χωρίς αποτέλεσμα βεβαίως.
Όλοι οι άντρες μοιάζουν κέρινοι και η φωνή τους έρχεται από κάπου μακριά.
Περνάει ο καιρός, ρισκάρεις πρώτο ραντεβού, αλλά είναι πιθανό να κοιμηθείτε μαζί και να κλαις.
Ξανά πίσω σε όλα, κουνιέται η πέτρα κάτω απ’ το στομάχι, ξανά οι κέρινοι κι απόμακροι, ξανά το πείραμα.
Κάνεις σχέση. Σχέση.
Βγαίνεις τέλος πάντων μαζί του, παραπάνω από μια φορά.
Αποφασίζεις να πάτε σε κάνα νησί μπας και χαλαρώσεις, μπας και ξεκολλήσεις απ΄ τον άλλον, μήπως και χωνέψεις την κοτρόνα.
Απ΄ το καράβι τρώγεσαι, ύστερα το δωμάτιο δεν σ΄ αρέσει, το μέρος είναι πληκτικό, τι ήθελες και πήγες;
Το σεξ πολύ αδιάφορο, αλλά χωρίς το κλάμα πια, σου φαίνεται μικρή κατάκτηση.
That’s all.
Τα πρωινά είσαι χάλια, κυρίως την ώρα που ξυπνάς στο μαξιλάρι του.
Αδημονείς να έρθει βράδυ, να πιεις έναν σκασμό να μη θυμάσαι.
Στην παραλία τα ίδια.
Οι γάμπες του είναι αδύνατες, μια τρίχα έχει στην πλάτη, στάζουν τα μαλλιά του όταν βγαίνει από τη θάλασσα και σου 'ρχεται αηδία.
Γυρνάτε πίσω και δεν τον ξαναβλέπεις.
Σπάει τα τηλέφωνα, του τη σπας εσύ και όσο του της σπας, τόσο σπάει τα τηλέφωνα.
Δεν γινόταν να 'σπαγε ο άλλος τα τηλέφωνα για σένα;
Όχι, δεν γινόταν. Τώρα τουλάχιστον.
Μπορεί να γίνει όταν τον έχεις ξεπεράσει.
Ανάλογα το χαρακτήρα σου, ξεμπερδεύεις από όλα αυτά σε χρόνο ένα ή σε τρία χρονάκια.
Είναι η σειρά σου να πονέσεις κάποιον τώρα.
Όλοι έχουμε υποχρέωση στον πόνο του έρωτα, ο οποίος δεν εξυπηρετεί όπως λέγεται τη διαιώνιση του είδους.
Το είδος εξυπηρετεί τον έρωτα και τον διαιωνίζει…
