Ο ανθελληνισμός κατά την πρώιμη νεότερη εποχή (15ος-18ος αι.)
Μετά ἀπὸ τὴν Ἅλωση, ὅταν ἔχει ἐξαλειφθεῖ πλέον ἡ ὄντως Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία καὶ μαζί της καὶ ἡ πολιτικὴ ἰσχὺς τῶν Ἑλλήνων, ἀρχίζει αὐτὴ ἡ νεώτερη ἀνθελληνικὴ προσπάθεια, τὴν ὁποία καταπολεμᾶ πρῶτος σὲ τέτοια ἔκταση ὁ Μιχαήλ. Σὲ αὐτὴν τὴν νέα ἀνθελληνικὴ φιλολογία, οἱ Ἕλληνες δὲν χαρακτηρίζονται αἱρετικοί, τουλάχιστον κατὰ κύριο λόγο, ὅπως συνέβαινε στὰ Contra Graecos μεσαιωνικὰ κείμενα, ἀλλὰ χαρακτηρίζονται ὡς μὴ Ἕλληνες. Ἐφόσον δηλαδὴ ὁ δυτικὸς ἀνθελληνισμὸς ἐπέτυχε μὲ τὴν μεσαιωνικὴ φάση του νὰ στερήσει τοὺς Ἕλληνες ἀπὸ τὴν κρατική τους ὕπαρξη, ἔρχεται τώρα νὰ τοὺς στερήσει καὶ τὴν πνευματική. Κάτι τέτοιο ὅμως, ὅπως ἐπισημαίνει καὶ ὁ Μιχαὴλ, ἁπλῶς εἶναι ἀνέφικτο. Μόνο μία συνθήκη ὑπάρχει ποὺ μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ: νὰ θελήσουν οἱ ἴδιοι οἱ Ἕλληνες νὰ ἀποδεχθοῦν πὼς δὲν εἶναι Ἔλληνες, νὰ ἀρνηθοῦν δηλαδὴ τὸν Ἑλληνισμό !