Γράφει ο Πέτρος Χασάπης
Στις αρχές του περασμένου Ιουνίου παρήλθε η προβλεπόμενη από το Σύνταγμα πενταετής απαγορευτική προθεσμία, μέσα στην οποία δεν μπορούσε να γίνει νέα αναθεώρηση του Συντάγματος, μετά την τελευταία που έγινε το 2008. Από εκείνη τη στιγμή όμως που άνοιξε η αναθεωρητική περίοδος και μέχρι σήμερα κανένα κόμμα δεν ψέλλισε ούτε μία λέξη για αναθεώρηση. Συμπολίτευση και αντιπολίτευση κατηγορούν θεατρικά η μία την άλλη, για διάφορα θέματα, αλλά για την «ταμπακιέρα» ούτε κουβέντα. Γιατί άραγε;
Η απάντηση είναι απλή. Όλες οι προηγούμενες αναθεωρήσεις που έγιναν στο Σύνταγμα πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες από το λαό, ο οποίος δεν γνώριζε (πολύ κακώς) αυτά τα θέματα, ούτε και ενδιαφερόταν (και πάλι πολύ κακώς). Όταν για παράδειγμα το 2001 ο κ. Βενιζέλος εξασφάλιζε με τις αλλαγές στο άρθρο 86 την πλήρη ατιμωρησία των νυν και διατελεσάντων στο παρελθόν υπουργών, κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερα σημασία. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Σήμερα, ο πολίτης, τόσο μόνος του εξ αιτίας της κρίσης, όσο και με τη βοήθεια κοινωνικών κινήσεων (όπως π.χ. της Πρωτοβουλίας για Ριζική Συνταγματική Αλλαγή και άλλων κινήσεων), έχει σε κάποιο βαθμό αντιληφθεί τη σημασία και το περιεχόμενο μιας συνταγματικής αλλαγής.
Κυρίως όμως, όλοι οι πολίτες (μηδενός εξαιρουμένου), επιθυμούν την πλήρη κατάργηση της ασυλίας των βουλευτών και την πλήρη κατάργηση της ατιμωρησίας των υπουργών. Αυτό είναι πλέον δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο. Όλοι οι πολίτες επιθυμούν να δικάζονται για τα εγκλήματά τους τόσο οι βουλευτές όσο και οι υπουργοί, όπως οι απλοί πολίτες και όχι να κρίνονται από τους ίδιους τους εαυτούς τους μέσα στη Βουλή, όπως είναι σήμερα.
Επομένως, αν τολμήσει το πολιτικό σύστημα να κάνει σήμερα μια αναθεώρηση στο Σύνταγμα, θα πρέπει οπωσδήποτε να συμπεριλάβει τις πιο πάνω αλλαγές και να άρει τις πιο πάνω προστασίες, διαφορετικά θα το πάρει ο κόσμος με τις πέτρες. Από την άλλη μεριά όμως, αν κάνουν οι πολιτικοί αυτές τις αλλαγές, τότε θα απελευθερωθούν και οι τώρα συνταγματικά “ακυρωμένοι” δικαστές και το φαινόμενο «Πεπόνη – Μουζακίτη» θα πολλαπλασιαστεί. Θα βλέπουμε δηλαδή πολιτικούς να περιμένουν τη σειρά τους στα πινάκια να δικαστούν δίπλα στους πολίτες.
Πιστεύει άραγε έστω και ένας, ότι θα το κάνει αυτό το πολιτικό σύστημα, σήμερα που έχει μάλιστα μπροστά του το “σοβαρό έργο” του ξεπουλήματος της χώρας και του λαού; Δηλαδή να αυτοκτονήσει; Προφανώς όχι. Εξάλλου δεν υπάρχει κανένας λόγος να πάει σε αναθεώρηση, αφού παραβιάζει μια χαρά το ισχύον Σύνταγμα χωρίς κανένα εμπόδιο και χωρίς καμία συνέπεια. Για ποιο λόγο λοιπόν να θελήσει το πολιτικό σύστημα να βάλει το κεφάλι του στη λαιμητόμο; Επομένως, καμία αναθεώρηση του Συντάγματος δεν πρόκειται να γίνει και όσοι περιμένουν κάτι τέτοιο, καλύτερα να αρχίσουν να σκέφτονται εναλλακτικές λύσεις. Πρέπει ο λαός να αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι μόνο αν αλλάξει το Σύνταγμα μόνος του, όπως έχει το δικαίωμα, μόνο τότε θα λύσει τα προβλήματά του.
