Του Γιώργου Κύρτσου
Είναι γεγονός ότι κατά το παρελθόν υπήρχε ένα είδος κοινωνικής συνυπευθυνότητας, εφόσον οι πολιτικές ηγεσίες έκαναν παροχές σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας προκειμένου να συνεχίσουν απερίσπαστες τη νομή της εξουσίας. Βέβαια, στα υψηλά κομματικά και κυβερνητικά κλιμάκια το παιχνίδι γινόταν σε επίπεδο δεκάδων και εκατοντάδων εκατομμυρίων ή και δισεκατομμυρίων ευρώ, ενώ οι παροχές μπορεί να είχαν τεράστιο δημοσιονομικό κόστος αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις δεν άλλαζαν δραστικά την καθημερινότητα των πολιτών.
Η υπερχρέωση του ελληνικού Δημοσίου οδήγησε στην αναγκαστική εφαρμογή των μνημονίων και οι περισσότεροι πολίτες έδωσαν πίσω και με το παραπάνω αυτά που τους πρόσφερε το πολιτικό σύστημα στα πλαίσια τις εκλογικής διαχείρισης. Από την άλλη αποκαλύπτεται η κλίμακα της νομής της εξουσίας που οδήγησε τη χώρα στο σημερινό κατάντημα.
Από τους εξοπλισμούς μέχρι τις βίλες
Το «πάρτι» των εξοπλισμών κόστισε στο ελληνικό Δημόσιο πολλές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Η κυβέρνηση Σημίτη αξιοποίησε την κρίση στα Ίμια και τον παραδοσιακό ανταγωνισμό με την Τουρκία για να προχωρήσει σε εξαιρετικά δαπανηρά εξοπλιστικά προγράμματα. Βασικός υπεύθυνος για τη διαχείρισή τους ήταν ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Άκης Τσοχατζόπουλος, αυτό που λέμε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.
Τα εξοπλιστικά προγράμματα προωθήθηκαν με τη λογική του κατεπείγοντος προκειμένου να αντιμετωπιστεί η τουρκική επιθετικότητα. Στις περισσότερες περιτπώσις τα πληρώσαμε προκαταβολικά και σε εξαιρετικά φουσκωμένες τιμές. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα των γερμανικών υποβρυχίων τύπου 214, για τα οποία το ελληνικό Δημόσιο κατέβαλε προκαταβολικά ένα ποσό της τάξης των 2 δισεκατομμυρίων ευρώ το 2001-2002 και ακόμη δεν τα έχουμε παραλάβει.
Εάν κρίνουμε από το δημοσίευμα του «Έθνους» (Σαββατοκύριακο 4-5 Ιανουαρίου) ο πρώην υπουργός κ. Λιάπης μπορεί να χρησιμοποίησε κονδύλια και επιδοτήσεις του προγράμματος Leader για την ανακαίνιση οικογενειακού ακινήτου στο Μεγάλο Χωριό της Ευρυτανίας.
Ανεξάρτητα από την υπόθεση Λιάπη που τραβάει πάντα το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης εφόσον πρόκειται για τον ανιψιό και το άλλοτε δεξί χέρι του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, συγκλίνουσες πληροφορίες οδηγούν στο συμπέρασμα ότι εκατοντάδες παράγοντες του δημοσίου βίου χρησιμοποίησαν τις επιδοτήσεις του προγράμματος Leader για να φτιάξουν το σπίτι τους στο χωριό. Έτσι, τα κοινοτικά κονδύλια αντί για την ανάπτυξη του αγροτουρισμού κατέληξαν να επιδοτούν την άνοδο του βιοτικού επιπέδου διαφόρων «επωνύμων» με καλές σχέσεις με τους μηχανισμούς εξουσίας.
Εάν προσθέσουμε στα παραπάνω τα «φακελάκια» κομματικών και συνδικαλιστικών στελεχών στο χώρο της δημόσιας Υγείας και τα… εκατομμύρια ευρώ συνδικαλιστικών στελεχών σε καταθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, έχουμε μία συνολική εικόνα των φαινομένων διαφθοράς που προκάλεσαν τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και την υπερχρέωση του ελληνικού Δημοσίου.
Ίδια γεύση
Κι ενώ επί κυβέρνησης Σαμαρά στη Δικαιοσύνη κάνουν ό,τι μπορούν για να βάλουν τάξη σε σχέση με τα σκάνδαλα του παρελθόντος, συνεχίζεται η παραγωγή σκανδάλων ακόμη μεγαλύτερης κλίμακας.
Πρόσφατο παράδειγμα το «πακέτο» 12 δισ. ευρώ που δόθηκε σε τρεις κατασκευαστικές εταιρίες που ελέγχουν τις εθνικές οδούς, προκειμένου να… ξεκινήσουν ξανά τα έργα κατασκευής του βασικού εθνικού οδικού δικτύου. Πρωταγωνιστικό ρόλο στην προώθηση του σκανδαλώδους «πακέτου» είχαν οι υπουργοί Χατζηδάκης και Χρυσοχοΐδης, η κυβερνητική ηγεσία, η πλειοψηφία των βουλευτών που ενέκριναν στη Βουλή τη δέσμευση δημόσιου χρήματος ύψους 12 δισ. ευρώ υπέρ τριών κατασκευαστικών ομίλων, που έχουν αναλάβει την εκμετάλλευση των εθνικών οδών για 33 χρόνια με τον αρχικό όρο να τις κατασκευάσουν με δικά τους κεφάλαια. Τελικά το Δημόσιο και οι Ευρωπαίοι και Έλληνες φορολογούμενοι πληρώνουν για την κατασκευή ιδιωτικών εθνικών οδών!
Προτού επέλθει η κάθαρση στα σκάνδαλα του παρελθόντος δημιουργούνται νέα διαχειριστικά σκάνδαλα, μεγαλύτερης κλίμακας, που θα κυριαρχήσουν στην επικαιρότητα μόλις το επιτρέψουν οι συνθήκες.
Πηγή Free Sunday
