Η πιο σημαντική μεταρρύθμιση από τη σκοπιά των πιστωτών είναι εκείνη που τους εξασφαλίζει ότι θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Γι' αυτό πολλά από αυτά που επιβάλλουν, π.χ. τα φοροe-mails δεν τα εφαρμόζουν ούτε οι ίδιοι στις χώρες τους.
Ως γνωστόν, οι Άγγλοι λένε: «Οι επαίτες δεν έχουν επιλογές».
Οι εκπρόσωποι των θεσμικών δανειστών της Ελλάδας στην Αθήνα φροντίζουν να μας το υπενθυμίζουν συχνά-πυκνά. Είτε πρόκειται για τα δημόσια οικονομικά όπου είναι λογικό να έχουν λόγο αφού δίνουν δάνεια, είτε πρόκειται για τις περίφημες μεταρρυθμίσεις.
Ό,τι κι αν λέγεται ή γράφεται καμία άλλη μεταρρύθμιση δεν έχει μεγαλύτερη σημασία γι' αυτούς από την είσπραξη όσο το δυνατόν περισσότερων φορολογικών εσόδων για να πετύχει η χώρα μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα και να πάρουν τα λεφτά τους πίσω.
Ένα στέλεχος του ΔΝΤ, Γάλλος στην καταγωγή, που συμμετείχε στην επιτροπή της τρόικας για τον τραπεζικό κλάδο, έλεγε σε συνάντηση προς Έλληνες τραπεζίτες πριν κάνα δύο-τρία χρόνια (το 2011, αν θυμόμαστε καλά), σύμφωνα με έναν εκ των τελευταίων: «Εμείς αυτό που θέλουμε είναι να πάρουμε πίσω τα λεφτά μας».
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο έχουν δώσει έμφαση στον «εκσυγχρονισμό της φορολογικής διοίκησης», όπως αποκαλείται, με συνεχή επίβλεψη και παρεμβάσεις είτε από την τρόικα είτε από τους γραφειοκράτες της task force.
Πριν από λίγο καιρό δικηγόρος που απασχολείται σε υπουργείο αιχμής μας είχε αναφέρει ότι είχε διαπιστώσει την ύπαρξη μεταφρασμένων ξένων όρων που δεν υπάρχουν στην ελληνική νομοθεσία στη φορολογία ακινήτων.
«Προφανώς, μεταφράζουν δικούς τους φορολογικούς νόμους (η τρόικα ή η task force) για κάποια θέματα και μετά τους δίνουν στους δικούς μας για να τους εφαρμόσουν», τόνισε, γελώντας.
Πρακτικές όπως η υποχρεωτική υποβολή φορολογικών δηλώσεων μέσω internet, που δεν εφαρμόζεται στις χώρες από τις οποίες προέρχονται πολλοί από αυτούς, αφού οι συμπατριώτες τους έχουν δικαίωμα στον εναλλακτικό τρόπο υποβολής, έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα.
Μάλιστα, το υπουργείο Οικονομικών επιχαίρει για τον ανωτέρω εκσυγχρονισμό, αγνοώντας ότι συνεπάγεται οικονομική επιβάρυνση για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους και άλλους. Το Σαββατοκύριακο πληροφορηθήκαμε μέσω δημοσιευμάτων για τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις που θα πρέπει να έχουν οι φορολογούμενοι. Επιπλέον, πληροφορηθήκαμε τη σύλληψη 83χρονης γυναίκας που πάσχει από τη νόσο του αλτσχάιμερ για χρέος 5.000 ευρώ προς το δημόσιο και την ταλαιπωρία στην οποία την υποβάλανε οι αρχές, εφαρμόζοντας τους εκσυγχρονιστικούς νόμους του ελληνικού κράτους και της τρόικας.
Πιθανόν υπάρχουν εκατοντάδες και ίσως χιλιάδες συμπατριώτες μας που σύρονται στους εισαγγελείς και στα δικαστήρια για παρόμοιους λόγους. Όλα αυτά στο όνομα της αύξησης των δημοσίων εσόδων χωρίς να γίνεται κουβέντα για το πού κατευθύνονται όλα αυτά τα λεφτά.
Κι αυτό γιατί δεν το επιθυμεί η πολιτική ελίτ και δεν πολυνοιάζονται οι δανειστές.
Οι τελευταίοι έχουν διαπιστώσει ότι υπάρχει μεγάλη αντίσταση από τις πολιτικές δυνάμεις στη μείωση του μεγέθους του κράτους.
Έχουν λοιπόν κατανοήσει ότι θα πρέπει να δώσουν έμφαση στην αύξηση των εσόδων για τη δημιουργία μεγαλύτερων πρωτογενών πλεονασμάτων που πάνε για την αποπληρωμή του χρέους.
Όπως έχουμε σημειώσει ξανά στο παρελθόν το επιχείρημα είναι ίδιο με αυτό που έχουν χρησιμοποιήσει σοσιαλδημοκράτες, όπως ο Γ. Στουρνάρας και αριστεροί οικονομολόγοι, δηλαδή η αύξηση των φορολογικών εσόδων ως προς το ΑΕΠ για να ανέλθουν στον μέσο όρο της ευρωζώνης.
Είναι οξύμωρο αλλά σε αυτόν τον σκοπό η τρόικα συμπαρατάσσεται με τις κεντροαριστερές δυνάμεις που την επικρίνουν για τις πολιτικές λιτότητας. Από την άλλη, έρχεται σε αντιπαράθεση με τις λίγες φίλιες προς αυτή δυνάμεις, όπως στρώματα της αστικής μεσαίας και ανώτερης τάξης.
Τα τελευταία είναι φίλα διακείμενα γιατί θέλουν να φτιάξει το κράτος, αλλά αρχίζουν να συνειδητοποιούν αφενός τα όρια του εγχειρήματος και αφετέρου ότι σε αυτά θα κοστίσει πολύ περισσότερο λόγω φόρων.
Φυσικά, όλα αυτά δεν ενδιαφέρουν πολύ τους θεσμικούς πιστωτές, που επιθυμούν την επίτευξη των στόχων, κυρίως των δημοσιονομικών, και το πώς θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις.
Όμως, οι επαίτες δεν έχουν επιλογές, όπως λένε οι Άγγλοι.
Ή μήπως έχουν;
