Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη, Μέλος ένωσης πνευματικών δημιουργών Αγγλίας, Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος

Αποτελεί πλέον γεγονός πέρα απο κάθε αμφισβήτηση, πως οι συνεχείς μετακινήσεις πλυθησμών απο άλλες ηπείρους στην ευρωπαική επί δεκαετίες τώρα, έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την εθνική και κοινωνική σύσταση των δυτικών κοινωνιών, με αποτέλεσμα οι γηγενείς πλυθησμοί να υφίστανται κάθε μορφής κοινωνικές, οικονομικές και κάθε είδους άλλες πιέσεις.

Η λαθρομετανάστευση διαμέσου της οποίας επιτυγχάνεται κυρίως ετούτη η αθρόα και βίαιη μετακίνηση, είναι πλέον γεγονός πως απασχολεί και θα συνεχίσει με εντονότερους ρυθμούς να απασχολεί την Ευρωπαική ατζέντα, μεγάλης μερίδας του πολιτικού κόσμου όσον αφορά την Ευρώπη αλλά και θα γεννά φαινόμενα ξενοφοβίας και αυτό οχι αναίτια δυστυχώς ή ευτυχώς.

Το εν λόγω  οικονομικοκοινωνικό φαινόμενο, σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης και ανάμεσα τους την χώρα μας που μας αφορά πρωτίστως, έχει πλέον λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, κάτι που κάνει την προσπάθεια φύλαξης των συνόρων πρακτικά αδύνατη και περιορίζει τις αρχές σε ρόλο "διαμετακομιστή" εξαθλιωμένων αλλά και εκ των πραγμάτων μη δυνατόν να ελεγχθούν ως προς το ποιόν τους μαζών, κάτι που ως είναι φυσικό έχει μόνον αρνητικό αντίκτυπο στην τοπική κοινωνία.

Στα απόνερα της εξέλιξης αυτού του δυναμικού φαινομένου για όλη την Ευρωπαική ήπειρο και μια απο τις πλέον σημαντικές συνέπειες πέρα απο την βραχυπρόθεσμη και μέσοβραχυπρόθεσμη επιβάρυνση σε οικονομικό, υγειονομικό και άλλα επίππεδα, είναι σαφώς και η αλλοίωση σε εθνοκοινωνικό αλλά και πολιτισμικό επίππεδο των λαών και των κοινωνιών της δύσης πόσο μάλλον οταν αυτή η αλλοίωση αφορά αμιγώς εθνικά κράτη όπως πριν απο μερικές δεκαετίες υπήρξε η χώρα μας.

Πέρα λοιπόν απο το κίνημα του ευρωσκεπτικισμού για αυτήν την Ευρώπη με τις υπάρχουσες οικονομικοπολιτικοκοινωνικές δομές (η οποία προσπαθεί εδώ και πολλές δεκαετίες να μετεξελιχθεί απο χαλαρή ένωση εθνικών κρατών σε κρατικό μόρφωμα χωρίς όμως να το καταφέρνει με επιτυχία) που τείνει να εξελιχθεί σε κίνημα ευρωαρνητισμού, αναπτύσονται και άλλου είδους προβληματισμοί σε δεύτερο και τρίτο επίππεδο σε πολλές απο τις χώρες οι οποίες υφίστανται άμεσα τις επιπτώσεις μιάς χωρίς προηγούμενο εισβολής κυρίως και αυτό ίσως οχι αναίτια απο χώρες του ισλαμικού κόσμου και αυτοί δεν είναι άλλοι απο την καταφανή προσπάθεια ισλαμοποίησης της Ευρωπαικής ηπείρου.

Το ζήτημα αυτό οφείλει και αναγκαστικώς θα μας απασχολήσει εντονότερα τα αμέσως επόμενα χρόνια και δεκαετίες διότι για την ώρα βρίσκεται εν πλήρη εξελίξη και ενδεχομένως οι ακριβείς διαστάσεις του δεν μας είναι πλήρως αντιληπτές, ενώ ο βίαιος ελέω φτωχοποιημένων μαζών  μετοικισμός εκατομμυρίων ανθρώπων οι οποίοι εκ των πραγμάτων δεν έχουν τίποτα κοινό με τον ευρωπαικό πολιτισμό και η εισβολή του ισλάμ σε μια Ελλάδα αλλά και μια Ευρώπη που δείχνουν ανέτοιμες κοινωνικά αλλά και πολιτισμικά να απορροφήσουν τους πληθυσμούς αυτούς και να τους αφομοιώσουν, πάντα θα δημιουργεί τον ορατό κίνδυνο για εν δυνάμει θύλακες τοπικής αλλά και γενικότερης έντασης.

Ζούμε σε μια πρό τετελεσμένων κατάσταση, όπου τα πολυδιαφημισμένα "ανθρώπινα δικαιώματα" υπερβαίνουν το καλό του συνόλου, ενός συνόλου το οποίο μετασχηματίζεται με γοργούς ρυθμούς σε κάτι εντελώς διαφορετικό απο οτι γνωρίσαμε και τούτο πραγματοποιείται με τρόπο εντελώς "άκομψο", ζούμε την εποχή του κακώς εννοούμενου "ανθρωποκεντρισμού της νέας εποχής" ο οποίος καμία σχέση δεν έχει με τον ανθρωποκεντρισμό της αναγέννησης μερικούς αιώνες πιο πριν στην Ευρώπη και κάτι τέτοιο οφείλει να μας προβληματίσει γόνιμα πέρα απο τα πρόσκαιρα ξενοφοβικά φαινόμενα συνήθως πρός άγραν ψήφων, οφείλουμε να διερευνήσουμε νέους τρόπους αντιμετώπισης πάντα μέσα απο ένα νέο νομικό πλαίσιο των φαινομένων αυτών όπου θα ταλανίσουν τις επερχόμενες γενιές, το ζήτημα της  ισλαμοποίησης της Ευρώπης οφείλει να τεθεί εκ νέου στις πραγματικές του διαστάσεις και να ανασχεθεί άμεσα, στην αντίθετη περίπτωση σε λίγα χρόνια θα μιλάμε για μία μόνον κατ όνομα Ευρωπαικη ήπειρο αλλά και μία κατ όνομα Ελλάδα που ως είναι φυσικό οφείλει να μας αφορά πρωτίστως.

Λαθρομετανάστευση – Μία γενικότερη θεώρηση πέρα απο την ξενοφοβία

Σε μια χώρα όπως η πατρίδα μας η οποία έχει χαρακτηριστεί και εκ των πραγμάτων αποτελεί "πύλη" εισόδου για τα κύμματα των λαθρομεταναστών όπου με κάθε αφορμή συνήθως πολεμικές συρράξεις και φτώχεια αλλά και πολιτικές διώξεις σε αρκετές των περιπτώσεων, μετακινούνται κατά εκατομμύρια για "ένα καλύτερο αύριο", πρός την Ευρώπη, έχει απο καιρό διατυπωθεί το καυτό ερώτημα το που μπορεί να οδηγηθούν τα πράγματα όσον αφορά τις δυτικές κοινωνίες διαμέσου της εξέλιξης του εν λόγω φαινομένου αφενός εθνοκοινωνικά όπου είναι και το πλέον σημαντικό, αλλά αφετέρου και οικονομικά τόσο στην Ελλάδα που δρά ως ο "κυμματοθραύστης" του φαινομένου αυτού κατά κύριο λόγο, αλλά και γενικότερα στην Ευρώπη.

Δυστυχώς ή ευτυχώς για κάποιους, οι πολεμικές συρράξεις αλλά και η φτώχεια, δεν σταμάτησαν ποτέ να υφίστανται ανά την υφήλιο, σήμερα όμως λόγω και της ελαχιστοποίησης των χιλιομετρικών αποστάσεων το φαινόμενο της λαθραίας εισβολής εξαθλιωμένων μαζών  έχει αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο και συνεχίζει να αυξάνεται ολοένα παρά την υποτιθέμενη αυστηροποίηση των μέτρων ασφαλείας τα οποία το κάθε κράτος ξεχωριστά αλλά και γενικότερα ως κεντρική πολιτική κατεύθυνση λαμβάνει η λεγόμενη Ευρωπαική ένωση.

Το ποιούς ωφελεί αυτή η αθρόα μετακίνηση των συγκεκριμένων εξαθλιωμένων, είναι πέρα απο προφανές στον πάσα έναν ο οποίος θέλει να δεί καθαρά τα πράγματα, ωφελεί μόνον το μεγάλο κεφάλαιο το οποίο και επιθυμεί διακαώς την κοινωνική, εθνική και σε δεύτερο βαθμό οικονομική αποσάρθρωση των Ευρωπαικών κρατών επιβάλλοντας το "πολυπολιτισμικό" μοντέλλο σε πρώην εθνικά κράτη, σε κράτη με αμιγή πληθυσμό μέχρι και πριν απο λίγες δεκαετίες, τα οποία δείχνουν μια περίεργη αποδοχή και ανοχή σε κυβερνητικό επίππεδο πάντα, ενισχύοντας έτσι τον ευρωσκεπτικισμό αλλά και τις τάσεις αναβίωσης ολοκληρωτικών καθεστώτων και ξενοφοβίας στην Ευρώπη γενικότερα ως λύση στο τεράστιο αυτό πρόβλημα.

Το ζήτημα μου στο παρόν κείμενο δεν είναι να αναλωθεί κάποιος σε ξενοφοβικές τσιρίδες χάριν ενός περίεργου λαικισμού, αλλά το να κατανοήσει πλήρως το γεγονός πως η λαθρομετανάστευση και το σύγχρονο δουλεμπόριο δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο και υμνεί μόνον το κέρδος, απεχθάνεται τα κλειστά ιδεολογικά "μαντριά" των εθνικών κρατών τα οποία θεωρεί τροχοπέδη καθαρά όσον αφορά την επέκταση των αγορών την οποία σχεδιάζει απο καιρού είς καιρόν, με ένα μέρος της υφηλίου να παράγει και το άλλο να καταναλώνει, ενώ το μεγάλο κεφάλαιο δεν αντίκειται εχθρικά ως προς τα έθνη και την ιστορία αναίτια, ούτε και προσπαθεί να εκριζώσει τις αρχές της ανθρώπινης ύπαρξης όπως η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια χωρίς λόγο, μιάς και θεωρεί και σωστά το θεωρεί κάτι τέτοιο, πως όταν αυτό συμβεί,όταν και οι τελευταίες κόκκινες γραμμές του ανθρώπου και κατ επέκτασιν μιάς ολάκερης κοινωνίας εκπέσουν, τότε θα είναι πολύ εύκολότερη η χειραγώγηση των μαζών γενικότερα, είτε πρόκειται για εξαθλιωμένους απο το αυτό σύστημα, είτε για ανθρώπους – καταναλωτές, οι οποίοι μέσα στην συνήθως πλασματική ευμάρεια του χρήματος που δεν είναι παρά ένα ακόμη κατασκεύασμα του, απολαμβάνουν όσα κάποιοι άλλοι παράγουν.

Εδώ λοιπόν έρχεται ο εθνικισμός, η ιδεολογία της ιστορικής συνέχειας ενός λαού ως αντίμετρο στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου να προβάλλει αντίσταση σθεναρά στα ποταπά σχέδια του, ο εθνικιστής παλεύοντας για την διατήρηση του έθνους του, παλεύει συνάμα και για την διατήρηση των άλλων εθνών αναγνωρίζοντας την ύπαρξη του δικού του έθνους, πολεμώντας ίσως και χωρίς να το γνωρίζει τα σχέδια όσων απεργάζονται την κατάργηση της εθνικής συνείδησης για τους λαούς, ο διεθνισμός ή αεθνισμός απο την άλλη μεριά ο οποίος και αποτελεί μια απο τις ιδεολογικές πλατφόρμες του καπιταλισμού υπηρετεί πιστά το σύστημα το οποίο δήθεν αντιμάχεται, αποδυκνείωντας στην πράξη πως ο ανθρωπισμός του είναι πέρα για πέρα κίβδηλος και με κίνητρα το λιγότερο σκοτεινά.

Η λαθρομετανάστευση οφείλει όσον αφορά την Ελλάδα όπου μας αφορά πρωτίστως, αλλά και γενικότερα να τελειώσει με κάποιον τρόπο και πάντοτε με νόμιμα μέσα όπως η καταγγελία της απεχθούς για τα ελληνικά συμφέροντα όσον αφορά το ζήτημα συμφωνίας  "Δουβλίνο 2", την ενταντικοποίηση των μέτρων ασφαλείας και την ουσιαστική φύλαξη των συνόρων με ίδια μέσα και την άμμεση επαναπροώθηση κλπ,  μιάς και όλες αυτές οι εξαθλιωμένες μάζες θέλοντας ή μη αποτελούν εν δυνάμει κοινωνικό,οικονομικό,υγειονομικό και το κυριότερο εθνικό κίνδυνο, μάλιστα στην πορεία αυτού του φαινομένου παρατηρείται και το πως εκατοντάδες χιλιάδες φεύγοντας απο τις χώρες προορισμού τους και φθάνοντας εδώ ή αλλού ανά την ευρωπαική ήπειρο, επανακτούν την εθνική και θρησκευτική τους συνείδηση σχηματίζοντας θύλακες εν δυνάμει έντασης, με την πλήρη κάλυψη της ρητορικής μιάς ψευδοαριστεράς θολοκουλτούρας αλλά και του άκρατου διεθνισμού ο οποίος συνοδοιπορεί με τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό.

  Τούτες οι διαπιστώσεις δεν έχουν ως κίνητρο την ξενοφοβία η οποία άλλωστε γεννιέται μέσα απο το φαινόμενο το ίδιο μαζί με τις εκάστοτε οικονομικοκοινωνικές συνθήκες, απλώς οφείλουμε επιτέλους να προβληματιστούμε εντονότατα και να θέσουμε σε πανευρωπαικό επίππεδο το ζήτημα που θα αποτελέσει δυστυχώς ένα απο τα καυτά προβλήματα στην Ευρώπη του 21ού αιώνα, η βάρκα η οποία λέγεται "Ελλάς" και μας αφορά πρωτίστως ως προανέφερα, δεν είναι δυνατόν να χωρέσει περισσότερους μιάς και αυτό θα αποδειχθεί επικίνδυνο τόσο για εκείνη αλλά και για την μέσα σε πολλά εισαγωγικά Ευρωπαική ένωση, δια την οποία οφείλει κάποιος να αμφιβάλει έντονως τι είδους ένωση είναι εν τέλλει.

Το τσίρκο του διεθνισμού παρουσιάζει…

Μέρα με την ημέρα αυξάνει ο σκεπτικισμός περί της ευρωπαϊκής ενώσεως και για το αν στην παρούσα μορφή της τουλάχιστον,εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας,πέρα δέ από τους γνωστούς – αγνώστους στους οποίους συμπεριλαμβάνεται δυστυχέστατα το σύνολο του πολιτικού κόσμου πέραν ελαχίστων, οι οποίοι διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους όπου σταθούν και όπου βρεθούν υπέρ της παραμονής μας σε μία τέτοια ένωση με όποιο κόστος ακόμα και εθνικό, έχοντας τον ρόλο τριτοκοσμικού εταίρου και επαίτη οπού όλοι αισθάνονται ως βάρος και αποφεύγουν συστηματικά,ενώ από την άλλη δεν μπορούν να απαλλαγούν από την παρουσία του και τον "ανέχονται" λόγω του ότι ενδεχόμενη καταστροφή του να σημαίνει και την αρχή του δικού τους τέλους, καθίσταται πλέον σαφές πως υπάρχει ανάγκη πέρα από την βελτίωση της δικής μας κατάστασης, να υπάρξει και αναθεώρηση της στάσης μας απέναντι σε μία τέτοια αντιμετώπιση και συμπεριφορά.

ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΑ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΓΙΑ ΕΚΧΩΡΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Μα τούτο είναι προφανές πως έχει ήδη γίνει από την στιγμή που αποφασίσαμε να συμμετέχουμε σε αυτή την ένωση…

Δυστυχώς όλα τα όνειρα κάποτε τελειώνουν και έτσι το όνειρο της δήθεν ενωμένης ευρώπης ήδη δείχνει τα δόντια και τις πραγματικές προθέσεις του πως στην ουσία δεν πρόκειται για κείνο το όραμα που σερβίρισαν κάποιοι στον Ελληνικό λαό αλλά και σε άλλους εταίρους περί ισότιμης ένταξης σε έναν όμιλο εθνών, παρά μία στυγνή συμμορία τοκογλύφων και εκμεταλλευτών ακόμα και με την μορφή ολόκληρων κρατών, τα οποία προσπαθούν να επιβληθούν χωρίς να στάξει ρουθούνι στα άλλα ασθενέστερα κράτη δημιουργώντας μία δήθεν ένωση κρατών πολλών ταχυτήτων χωρίς κοινή εξωτερική πολιτική αλλά και άλλες κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις, δρώντας ως δανειστές και ολοένα και πιο στυγνοί αιμοπότες για όσους δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τις πραγματικές προθέσεις τους, αφαιρώντας όλο και πιο γρήγορα οτι έχει απομείνει από την ικμάδα αλλά και την αίσθηση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών μελών στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης και των ρευμάτων της νέας εποχής ή αλλιώς του νέου μεσαίωνα που οδηγούν τους λαούς.

Ο δικός μας λαός το βλέπει αυτό καθημερινά,βλέπει δηλαδή να αντιμετωπίζεται ως κολίγος ο οποίος πωλείται μαζί με την γη στους νεοτσιφλικάδες του νεοεποχίτικου κόσμου, να απαξιώνεται η προσφορά του καθημερινά στον παγκόσμιο ρού της ιστορίας με σαφές προσανατολισμό να του δημιουργηθεί σε επίπεδο κοινωνικού ασυνείδητου, ένα αίσθημα ενοχής για το ποιος πραγματικά είναι και το τι έχει προσφέρει και το σημαντικότερο έχει να προσφέρει σε αυτό που λέμε κοινωνία των εθνών, με αποτέλεσμα του να προσπαθεί να αποταθεί της εθνικής του ταυτότητας ολοένα και πιο επιδεικτικά, προκειμένου να "τον κάνουν παρέα", χάριν ενός ανεξήγητου φιλοευρωπαίσμου και ξενομανίας η οποία ενδεχομένως να συμβαίνει ακριβώς γιατί τούτος ο λαός μην έχοντας πουθενά να σταθεί και μην έχοντας ακόμη και σήμερα ξεκαθαρίσει τα δικά του ζητήματα περί ελληνικότητας, θεωρεί ως μόνη λύση το σωσίβιο που τελικά θα τον οδηγήσει στον σίγουρο χαμό και την υποδούλωση μέσω της εξαθλίωσης του και της σύνθλιψης του εθνικού του εγωισμού.

Τα κίνητρα όσων εμπνεύστηκαν μία δήθεν τέτοια ένωση η οποία καθίσταται πλέον ως λερναία ύδρα του διεθνισμού και η οποία έχει ως μοναδικό σκοπό να καταπιεί τα έθνη προς χάριν της δήθεν οικονομικής σταθερότητας και ευμάρειας, αποδεικνύονται ταπεινότερα και πλέον ποταπά από όσο μπορεί να νόμισε και ο μεγαλύτερος διώκτης μίας τέτοιας ιδέας συνασπισμού κρατών και το μόνο κέρδος το οποίο διαφαίνεται στον ορίζοντα, είναι το κέρδος τον ολίγων έναντι των κολίγων της νέας τάξης και αυτό το αέναο αναμάσημα του τοκογλυφικού κεφαλαίου το οποίο αυγατίζει στις ίδιες τσέπες υποδουλώνοντας τους λαούς.

Η αλήθεια είναι πως η μετεξέλιξη του καπιταλισμού ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα σε κεφαλαιοκρατικό ιμπεριαλισμό μέσω εξαγορών και συγχωνεύσεων κεφαλαίου με ιδεολογική πλατφόρμα τον διεθνισμό,συνεπικουρούμενη από την συγκέντρωση του χρηματιστικού κεφαλαίου στα χέρια των τραπεζιτικών καρτέλ, υπήρξαν οι αρχές ίδρυσης της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" πασπαλισμένες με ιδεολογικές μπαρούφες,προκειμένου να τσιμπήσουν οι λαοί,εξάλλου ήδη ο Λένιν από το 1916 μιλάει για "Ενωμένες πολιτείες της Ευρώπης" στο έργο "ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ" καταδυκνείωντας πλήρως τον ρόλο της "Deutche Bank" αλλά και όλων των τραπεζιτικών κολλοσών καθώς και το γεγονός πως το σχέδιο περί ευρωπαϊκής δήθεν ένωσης εξυφαίνετο δεκαετίες πριν την πραγμάτωση του….

Εάν δε έννοιες,όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα,η ελευθερία,η δημοκρατία μπορούσαν να μιλήσουν, είναι το πλέον σίγουρο πως θα ούρλιαζαν καθημερινώς όλο και περισσότερο απο τον βασανισμό τον οποίο υπόκεινται από τους δήθεν προστάτες τους,η δέ κατά το δοκούν χρησιμοποίηση τους από τους διεθνιστές και γενικώς τους άρχοντες της νέας τάξης, αποτελεί ακόμα μια μαύρη σελίδα στο βιβλίο της νέας εποχής,ενώ το γεγονός είναι ένα,πως τα σύγχρονα βαμπίρ του διεθνισμού με όλες τις εκφάνσεις του, από τροικανούς μέχρι μια κήβλιδη ευρωπαϊκή ένωση,γνωρίζουν καλά την τέχνη του να σερβίρουν περιττώματα προς βρώσιν περιτυλιγμένα μέσα σε χρυσόχαρτο,ενώ και οι λαοί στην αντίπερα όχθη θα πρέπει να μάθουν επιτέλους να μην εκτρέφουν μέσω της οκνηρίας και του μιμητισμού – ίδιον της ανθρωπίνου φύσεως – όλα αυτά τα τέρατα που μόνο σκοπό έχουν την καταστροφή τους.

Να γνωρίζουν – αν και είμαι σίγουρος πως το γνωρίζουν και το φοβούνται – τέλος όσοι αντιμάχονται την πατρίδα μας,πως ο πραγματικός Έλληνας και όχι ο απλώς ελληνόφωνος,το είδος του οποίου προσπαθούν παντοιοτρόπως να επιβάλλουν,δεν έχει μάθει να ακολουθεί κανένα μονοπάτι όσο θελκτικό και αν φαίνεται,παρά δημιουργεί ο ίδιος το μονοπάτι που ακολουθούν οι υπόλοιποι επιλέγοντας έστω και καθυστερημένα τον στενό δρόμο της αρετής από τον πλατύ δρόμο της κακίας.