Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
Από όλες τις πλευρές προεξοφλούνται πρόωρες εκλογές. Μάλιστα, το κλίμα στην αντιπαράθεση εντός κι εκτός Κοινοβουλίου είναι έντονα προεκλογικό. Και γι’ αυτό δεν ευθύνεται αποκλειστικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού και τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού δεν μένουν πίσω σε ένταση αντιπαράθεσης. Το κατά πόσον όμως θα προκύψουν πρόωρες εκλογές δεν θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο. Αν βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, θα δούμε τα εξής.
Πρώτον, ο κυβερνητικός συνασπισμός μετά την ψήφο εμπιστοσύνης θα έχει μπροστά του ένα εξάμηνο σταθερής διακυβέρνησης. Στο εξάμηνο αυτό θα συζητηθούν και θα αποφασιστούν το καθεστώς που θα βρίσκεται η Ελλάδα μετά το τέλος των Μνημονίων. Η όποια αναδιάρθωση ή επιμήκυνση του χρέους, για να καταστεί βιώσιμο. Επίσης ποια μέτρα θα ληφθούν για να κινηθεί η ελληνική οικονομία, που σημαίνει φοροελαφρύνσεις, δραστηριοποίηση των τραπεζών σε σχέση με τους ιδιώτες, η οριστική τακτοποίηση των «κόκκινων» δανείων, η παροχή κινήτρων για αποκέντρωση και απο-υπαλληλοποίηση, προκειμένου να υπάρξει ανάπτυξη με νέες δομές. Ολα τα παραπάνω προϋποθέτουν πολιτική σταθερότητα, γεγονός που διασφαλίζεται όμως μετά την ψήφο εμπιστοσύνης.
Δεύτερον, για να υπάρξει κίνηση και ουσιαστικά να επιτευχθεί το τέλος της εποχής των Μνημονίων, θα πρέπει να υφίσταται ισχυρό εθνικό μέτωπο. Οχι μόνον για διαπραγμάτευση με την Κομισιόν και την ΕΚΤ αλλά για να υπάρξουν ουσιώδεις και παραγωγικές προτάσεις στρατηγικού ορίζοντα, με κρίσιμες συνθέσεις στα προαπαιτούμενα που θα ξεπερνούν σαφώς τα όρια μίας ή δύο ή τριών επερχόμενων κυβερνήσεων. Η ανασυγκρότηση της Ελλάδας είναι το κρίσιμο γεγονός και όχι ποιο ή ποια από τα ούτως ή άλλως αναξιόπιστα κόμματα θα κυβερνούν.
Τρίτον, ο κ. Σαμαράς έχει την ευχέρεια μετά τη μάχη του Προϋπολογισμού να διορθώσει το σφάλμα που έκανε τον Ιούνιο με τον κομματικό ανασχηματισμό προεκλογικού τύπου που επιχείρησε, προκαλώντας απογοήτευση σε όσους περίμεναν μια δυναμική κυβέρνηση ανασυγκρότησης της χώρας και όχι μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Ουσιαστικά, ο Αντ. Σαμαράς μπορεί με νέο ανασχηματισμό να οργανώσει κυβερνητικά με προσωπικότητες εκτός πολιτικής και σοβαρή σύνθεση από τους κοινοβουλευτικούς το εθνικό μέτωπο που χρειάζεται η Ελλάδα για να περάσει με ρεαλιστικό και όχι επικοινωνιακό τρόπο την εποχή των Μνημονίων. Η νέα αυτή κυβέρνηση θα δώσει δυναμική στην εικόνα της χώρας διεθνώς και προοπτική στο εσωτερικό.
Τέταρτον, αν οι συνθήκες ασφυξίας για την ελληνική κοινωνία αλλάξουν και δημιουργηθεί η βάσιμη προσδοκία ότι η Ελλάδα θα αποκτήσει εκ νέου τον έλεγχο της διακυβέρνησής της, μπορεί να μπει σε διαδρομή ανάκτησης της ευημερίας της. Επίσης, με δεδομένο ότι η γεωπολιτική αναταραχή στη Μεσόγειο την ευνοεί, το ρίσκο των εκλογών την άνοιξη με ακυβερνησία μέχρι τον σχηματισμό κυβέρνησης με ΣΥΡΙΖΑ στη βασική δομή και εφαρμογή ή προσπάθεια εφαρμογής εντελώς διαφορετικού προγράμματος μπορεί και να καθίσταται απαγορευτικό. Φυσικά, η αξιοπιστία της σημερινής κυβέρνησης είναι στο ναδίρ. Αλλά το εξάμηνο δεν είναι λίγο. Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να μην έχει ικανοποιητική αξιοπιστία, με αποτέλεσμα να ευνοείται (πάλι) η παρούσα κυβέρνηση συνασπισμού.
Πέμπτον, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που θα προταθεί, αν δεν είναι πρόσωπο από το Κοινοβούλιο ή απόμαχος πολιτικός, μπορεί να προσελκύσει θετικά την πλειοψηφία των πολιτών – ειδικά αν η παρουσία του στο ανώτατο αξίωμα της χώρας τονίζει την επιστροφή της Ελλάδας στους εθνικούς προσανατολισμούς της και όχι στον εθνομηδενισμό των προηγούμενων χρόνων.
Συμπερασματικά, ο Αντ. Σαμαράς μπορεί και να έχει πολύ περισσότερες αντοχές στην πρωθυπουργία απ' ό,τι δείχνει.
Πηγή εφημ. "Δημοκρατία"
