Του Καθηγητή Γ.Ζουγανέλη
Αυτός ο λαός έχει σίγουρα πρόβλημα διανοητικής υστέρησης. Τον πηδάς και σου λέει ανέκδοτα! Είναι άκακος ο καημένος. Όπου τον ακουμπήσεις κάθεται. Μετά μας φταίει ο φονιάς. Ο φονιάς ρισκάρει, ο Έλληνας παραδίνεται. Ο φονιάς δοκιμάζει, ο Έλληνας όχι.
Τεμπέλης ειναι και αυτός που δεν σκέφτεται. Ο Έλληνας δεν το ξέρει αυτό. Νομίζει πως αν σκέφτεται θα βγάλει ρητίδες, ότι θα πεθάνει γρήγορα, ότι θα πάθει καρκίνο ή κάτι άλλο. Γιαυτό υπάρχει μειωμένη παραγωγικότητα.
Kαι ο Σαμαράς και ο Τσίπρας έχουν δουλέψει σκληρά στη ζωή τους. Χαρακιές έχουν οι μούρες τους απο τον ιδρώτα της δουλειάς τους. Δεν αναφέρονται ποτέ όμως σε καμμένες φλάτζες. Αυτά τα καταλαβαίνεις μόνο στην απογείωση ή στη καθίζηση. Δηλαδή όταν σε πάνε για σούτ ή όταν απο το καθησιό έχει βρωμίσει η καρέκλα σου. Αυτό λέει και ο Σαμαράς στη τελευταία του δήλωση.
Σαμαράς (πρώην πιλότος): “Είμαστε πολύ κοντά στην απογείωση, είμαστε και πολύ κοντά στη καθίζηση”.
Πετάει πετάει η μέλισσα; Πετάει πετάει ο Σαμαράς; Πετάει πετάει ο Τσίπρας. Νομίζουν ότι πετάνε. Αυτά είναι καναρίνια του γάλακτος. Κατά άλλους χελιδονόψαρα.
Αν η Ελλάδα προσομοιαζότανε με ένα τροχό της τύχης, σε ποιο σημείο θα βάζετε το Σαμαρά και το Τσίπρα για να μη πεταχτούν απέξω απο τη περιστροφή ή αν είναι πάνω στο τροχό κάπου δεμένοι, να μη τους πεταχτούν τα μάτια ή να μη τους κλέψει κανείς και η Ελλάδα δεν βρεί αντικαταστάτη τέτοιου βεληνεκούς; Ποιο νούμερο θα ήταν το τυχερό τους;
Από πλευράς φυσικής, όλα εξαρτώνται απο το βάρος τους, τη ταχύτητα περιστροφής του τροχού, το τρόπο και το σημείο προσάρτησης τους στο τροχό, το καιρό, τη φυσική τους κατάσταση αλλά και απο το Θεό!
Ο Μικές και ο Τοτός όμως δεν γνωρίζουν τίποτα απο αυτές τις παραμέτρους. Εϊναι χαρούμενα άτομα που φτύνουν το ένα το άλλο. Πάνω στο τροχό οι ροχάλες τους μπορεί και να μη βρίσκουν σημάδι!
Η Ελλάδα είναι κάτι πιο σύνθετο απο ένα τροχό της τύχης. Αυτοί μιλούν για κάτι που είναι ανώτερο απο τη νοημοσύνη τους. Χαμένοι απο χέρι και σε λάθος τόπο και χρόνο. Αυτά τα παιγνίδια του Χρόνου δεν είναι τυχαία. Προτοιμάζει το κόσμο για κάποια μεγάλη μεταβολή. Αυτά σε αυτό το Σύμπαν.
Σε ένα άλλο Σύμπαν, κάτι άλλο μπορεί να δραματοποιηθεί.
Αν όμως θεωρήσεις την Ελλάδα σαν ένα χώρο που μοιάζει με σκάκι, τότε απαιτείται υπακοή σε αρχές. Απαιτούνται δεσμεύσεις κάθε λογής.
Δεν είναι σίγουρο ότι οι δύο παίχτες, ο Μικές και ο Τοτός ότι θα επιβιώσουν και να ζήσουν το τέλος του παιγνιδιού αλλά ούτε και την αρχή του.
Ούτε και εδώ αυτοί οι δύο τύποι θα επιβίωναν, διότι παρότι οι κανόνες είναι γνωστοί αυτοί δεν θα μπορούσαν να τους τηρήσουν. Είναι δύσκολο να τους καταλάβουν και δύσκολο να τους τηρήσουν.
Και στο τροχό και στο σκάκι και ο Μικές και ο Τοτός θα βρεθούν εκτός παινγιδιού.
Αν μεν τους επιβάλεις που θα παίξουν αυτοί θα χάσουν ενώ αν το διαλέξουν μόνοι τους δεν θα τους βγεί.
Το καλύτερο είναι να μη δοκιμάσουν είτε να μη δοκιμασθούν.
Η οικονομία του Χρόνου είναι σεβασμός στη Φύση.
