Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα…
Μια χαρά τα λέει ο σοφός λαός μας: «…τον τρώνε οι κότες»!
Το θέμα είναι, ότι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα σχεδόν σε όλα τα επίπεδα, για να επιτύχεις κάτι ασυνήθιστα καλό, καλείσαι να ανακατευτείς με τα πίτουρα.
Έχουν χαραχθεί βαθιά αυλάκια εδώ και χρόνια, τα οποία δείχνουν την κατεύθυνση, τον τρόπο. Οι «αρχιτέκτονες» του εν λόγω οδικού συστήματος, έχουν φροντίσει να κάνουν εξαιρετικά δύσβατες τις όποιες εναλλακτικές διαδρομές, ώστε εν τέλει ν’ αναγκαστείς να καταφύγεις στο γνώριμο μονοπάτι των συμβιβασμών και της πλαγίας οδού.
Είθισται δε κατά καιρούς, να σαμποτάρουν την προσπάθεια του καθενός, να ταξιδέψει επιλέγοντας στη λεωφόρο αθωότητας και της ανιδιοτέλειας. Βλέπετε, δεν χωρούν αγνές προθέσεις στον χορό της προσφοράς. Έτσι έχει καταντήσει η ιστορία. Τον ρυθμό τον δίνουν οι «γνωρίζοντες».
Απονήρευτος δεν θα φτουρήσεις, μήτε θα φτιάξεις και πολλά. Βάλε δέκα τόνους σκέψεων στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου και πορεύσου στο παιχνίδι των συσχετισμών και της καρέκλας. Αυτό είναι το σύνθημα, μα και το παρασύνθημα, είτε στην επαγγελματική καριέρα, είτε στην ενασχόληση με τα κοινά, είτε στην πολιτική σκηνή.
Ειδάλλως, τα εφόδιά σου θα λιγοστεύουν, μέχρι να μη μείνει τίποτα. Άσε που θα έχουν καταφέρει να σου κάνουν τα νεύρα κρόσσια. Δύσκολα θ’ αντέξεις. Τα δεδομένα είναι απλά: γίνε όμοιός μου εάν δεν είσαι ήδη, κι ακολούθησε ευλαβικά το «όμοιος ομοίω αεί πελάζει», διαφορετικά, το κουβαδάκι σου και σ’ άλλη παραλία.
Πώς έλεγε ο αείμνηστος Γιάνης Ρίτσος; «Συνηθίσαμε στη σιγανή κουβέντα στα κρατητήρια, στις συνεδριάσεις, στη συνωμοτική δουλειά της κατοχής. Συνηθίσαμε στα μικρά σταράτα λόγια, πάνου απ’ το φόβο και πάνου απ’ τον πόνο…».
Το λοιπόν, συνηθίσαμε να βλέπουμε σιγανές συζητήσεις σε διαδρόμους, σκοτεινά σοκάκια, τηλέφωνα, πίσω από κλειστές πόρτες, κάτω από το τραπέζι, πάνω από το τραπέζι, πλαγίως του τραπεζιού. Συνηθίσαμε σε μεγάλα λόγια που καμουφλάρουν μικρότητες…
Ψέματα; Ο κόσμος γέρνει, κι εμείς αντί να σφίξουμε το χέρι του διπλανού μας και να κοιτάξουμε μπροστά με βλέμμα σοβαρό και συνάμα σίγουρο, κοτσάρουμε το «χαμόγελο» της ύαινας και αποδομούμε ό,τι δεν μας βολεύει ή όποιον δεν συντάσσεται μαζί μας. Όποιον δεν συστρατεύεται…
Κι αν δε υπήρχαν συγκεκριμένα, μικρά γαλατικά χωριά, που αντιστέκονται ακόμα στον χυλό του ατομικισμού, του «διαίρει και βασίλευε» και των συμφερόντων, θα είχε χαθεί δια παντός η ελπίδα. Ευτυχώς, δηλαδή, που στέκονται ακόμα ορισμένα φωτεινά παραδείγματα.
Αρκούν για να γυρίζει ο ήλιος; Φυσικά και όχι. Κρίνεται αναγκαία η σύμπραξη περισσότερων υγειών δυνάμεων του τόπου. Κάποιες μπορεί να είναι αδρανείς, αλλά έχουν να δώσουν πολλά. Μια ορθή προσέγγιση χρειάζεται και τότε ίσως θα μπορούμε να μιλάμε διαφορετικά…
