Το γαλλικό Κοινοβούλιο ψήφισε ένα νομοσχέδιο που ποινικοποιεί την άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Τούρκους, στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά ας υποθέσουμε ότι είναι μόνο η αρχή σ’ ένα νέο γενναίο κεφάλαιο της ευρωπαϊκής ιστορίας. Ας ποινικοποιήσει τώρα το βρετανικό Κοινοβούλιο την άρνηση της δολοφονίας Πολωνών αξιωματούχων από τους Ρώσους στο Κατίν, το 1940. Ας ποινικοποιήσει το τουρκικό Κοινοβούλιο την άρνηση του βασανισμού των εξεγερμένων της Αλγερίας από τους Γάλλους. Ας ψηφίσει το γερμανικό Κοινοβούλιο νομοσχέδιο, που θα καθιστά αδίκημα την άρνηση της ύπαρξης των σοβιετικών γκουλάγκ. Και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ας καταστήσει αμέσως ευρωπαϊκή νομοθεσία, που θα χαρακτηρίζει γενοκτονία τον τρόπο μεταχείρισης των αυτόχθονων Αμερικανών από τους αποικιοκράτες.
Χαίρε, νέα και γενναία Ευρώπη. Είναι εντελώς αδιανόητο, πώς ένας λογικός άνθρωπος μπορεί να θεωρήσει αυτό το νομοσχέδιο, το οποίο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα καταψηφιστεί από τη γαλλική Γερουσία, ως προοδευτικό βήμα. Τι δικαίωμα έχει το γαλλικό Κοινοβούλιο να νομοθετήσει για τον σωστό, ακριβή ιστορικό όρο, σχετικά με το τι έκανε ένα άλλο κράτος, σε ένα τρίτο κράτος πριν από 90 χρόνια;
Αυτό το νομοσχέδιο δεν έχει περισσότερη ηθική ή ιστορική δικαιολογία από ό,τι οποιαδήποτε άλλη από τις παραπάνω υποθέσεις. Πράγματι, υπάρχουν μισό εκατομμύριο Γάλλοι αρμενικής καταγωγής, οι οποίοι πιέζουν γι’ αυτό. Αλλά υπάρχει ανάλογος αριθμός Βρετανών πολιτών, πολωνικής καταγωγής, οι οποίοι θα μπορούσαν να πιέσουν ακριβώς το ίδιο για ένα νομοσχέδιο με αναφορά στο Κατίν.
Κανείς δεν μπορεί να νομοθετεί την ιστορική αλήθεια. Οσο είναι δυνατόν να εδραιωθεί μια ιστορική αλήθεια, πρέπει να γίνεται με την απρόσκοπτη ιστορική έρευνα, με ιστορικούς που θα επιχειρηματολογούν για τις αποδείξεις και τα γεγονότα, χωρίς φόβο ποινικής ή άλλης δίωξης.
Στην έντονα ιδεολογικοποιημένη πολιτική της εποχής μας, αυτό το νομοσχέδιο βρίσκεται σε εντελώς λάθος κατεύθυνση. Πώς μπορούμε να είμαστε αξιόπιστοι, όταν κατηγορούμε την Τουρκία, την Αίγυπτο ή άλλες χώρες για περιορισμό της ελευθερίας του λόγου, όταν μέσω νομικής προστασίας ιστορικών, εθνικών ή θρησκευτικών κανόνων, κάνουμε το ίδιο;
Αντί να δημιουργήσουμε νέα ταμπού με νομική ισχύ για την ιστορία, την εθνική ταυτότητα ή τη θρησκεία, θα έπρεπε να αποδομήσουμε και όσα απομένουν στα βιβλία μας. Εκείνες οι ευρωπαϊκές χώρες που τα έχουν θα έπρεπε, όχι μόνο να ανακαλέσουν τη βλάσφημη νομοθεσία τους, αλλά και τους νόμους για την άρνηση του Ολοκαυτώματος.
Μόνο όταν είμαστε έτοιμοι να αμφισβητήσουμε τα δικά μας ιερά και όσια μπορούμε με αξιοπιστία να απαιτήσουμε το ίδιο απ’ τους ισλαμιστές, τους Τούρκους και άλλους. Πρέπει να κάνουμε ό,τι διακηρύσσουμε.
