To Greek American News Agency όπως έχει χρέος έναντι, αλλά μετά και από παράκληση των αναγνωστών του, λόγω των διαστάσεων που προσέλαβε, επαναλαμβάνουμε ως μη όφειλε, η κριτική και η αντικριτική με αφορμή το άρθρο του εκδότη του ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΗΡΥΚΑ κ. Αντώνη Διαμάταρη για την 21η Απριλίου 1967 στο φύλλο της προηγούμενης Κυριακής 21 & 22 Απριλίου 2007, δημοσιεύει ολόκληρο το "επίμαχο" άρθρο το οποίο προκάλεσε τις "αντιδράσεις" σε κύκλους τις ομογένειας οι οποίες με τη σειρά τους προκάλεσαν και το ρεπορτάζ-ανταπόκριση στην έγκυρη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Προσπάθεια μας είναι να υπάρξει η απόδοση της πλήρους εικόνας των γεγονότων (SCRIPTA MANET) και Εσείς, οι αναγνώστες μας να διαμορφώσετε την δική σας άποψη.
Του Αντώνη Η. Διαματάρη
Εκδότη/Διευθυντή του «Ε.Κ.»
Την Παρασκευή 21η Απριλίου 1967, μια πανέμορφη, ανοιξιάτικη ημέρα στη Λήμνο, ο ραδιοφωνικός σταθμός των Αθηνών, αντί για το συνηθισμένο του πρόγραμμα έπαιζε μόνο στρατιωτικά εμβατήρια, βέβαιο δείγμα για τους μεγάλους ότι «κάτι» συνέβαινε στην Αθήνα.
Εμείς, τα παιδιά, ετοιμαζόμασταν να πάμε στο σχολείο. Δεν προλάβαμε όμως να ξεκινήσουμε. Μας καθήλωσε η αυστηρή φωνή του εκφωνητή του ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών που δεν άφηνε περιθώρια για παρεξηγήσεις. Μια νέα μέρα ξημέρωνε για την Ελλάδα. Από τη στιγμή εκείνη και για τα επτά επόμενα χρόνια η «Εθνοσωτήριος Επανάσταση» θα σκεφτόταν και θα ενεργούσε για λογαριασμό του ελληνικού λαού. Και κυρίως θα «απαγόρευε» πολλές κακές συνήθεις του παρελθόντος, όπως π.χ. «η συγκέντρωση περισσότερων των πέντε ατόμων» μέχρι να ωριμάσει ο ελληνικός λαός κ.τ.λ.
Για εκείνη την ημέρα, πάντως, το σχολείο έκλεισε. Ζήτω η Επανάσταση!
Η ομογένεια, αντέδρασε στην είδηση του χουντικού πραξικοπήματος, με τοι ίδιο τρόπο που αντέδρασαν και οι Ελληνες της Ελλάδας: με ανακούφιση.
Τα δραματικά γεγονότα που προηγήθηκαν του πραξικοπήματος είχαν απογοητεύσει τον ομογενή και τον έπεισαν μάλλον για την ακαταλληλότητα των πολιτικών της εποχής. Ο κομματικός φανατισμός, οι καθημερινές διαδηλώσεις στους δρόμους της Αθήνας, η συχνή αλλαγή των κυβερνήσεων, η ανάμειξη του Παλατιού στη πολιτική οι κατηγορίες για την ανάμειξη ξένων δυνάμεων (των ΗΠΑ) στα εσωτερικά της χώρας, οδηγούσαν την χώρα σε αδιέξοδο.
Κι αυτά σε μια εποχή που ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα ήταν ακόμα νωπός, ο ψυχρός πόλεμος Δύσης-Σοβιετικής Ενωσης και δορυφόρων χωρών κινδύνευε να μετατραπεί σε θερμό ανά πάσα στιγμή ενώ η γειτονική περιοχή προς την Ελλάδα ήταν μεν ένα ηφαίστειο εν υπνώσει, αλλά έτοιμο να εκραγεί και όντως λίγο αργότερα ενεργοποιήθηκε με τον πόλεμο των εξι ημερών.
Oι στρατιωτικοί, οι αδιάφθοροι, όπως εθεωρείτο, φύλακες της πατρίδας φάνηκαν στον πολύ κόσμο, αρχικά τουλάχιστον, τόσο εδώ όσο και στην Ελλάδα να αποτελούν μια κάποια λύση στο αδιέξοδο.
Η αποδοχή τους ενισχύθηκε από τις συχνές εξαγγελίες τους ότι η «παρένθεση» θα ήταν σύντομη ότι θα έβγαζαν σύντομα την Ελλάδα από τον «γύψο» στον οποίο την είχαν βάλει.
Πολλοί ήταν αυτοί που δέχθηκαν ως συμβόλαιο τιμής τα λόγια των στρατιωτικών. Για να εξαπατηθούν και ως προς αυτό. Δεν ήταν λοιπόν η ομογένεια το μόνο κομμάτι του ελληνισμού που εξαπατήθηκε από την χούντα και την στήριξε. Ομως σε αντίθεση με τους Ελληνες της Ελλάδας η ομογένεια ήταν ελεύθερη να αντιδράσει, αν επιθυμούσε, εναντίον της Χούντας και δεν το έκανε. Αυτό της επισυνάπτεται.
Αυτό είναι το στοιχείο που δηλητηρίασε τις σχέσεις των Ελλήνων της Eλλάδας με την ομογένεια για πολλές δεκαετίες που φτάνει ακόμα, με διάφορους τρόπους, τέσσερις δεκαετίες αργότερα, μέχρι και στις ημέρες μας.
Ομως πρέπει να στηλιτεύσουμε τη μεγάλη δόση υποκρισίας των Ελλήνων της γενέτειρας που διά μαγείας πέρασαν όλοι τους μετά την πτώση της χούντας από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και μετατράπηκαν σε αντιχουντικοί. Ενα αντιχουντισμό που πολλοί αργότερα εξαργύρωσαν με αξιώματα και πλούτη. Τα ηθικά λοιπόν περιθώρια της καταγγελίας άλλων γι' αυτό που οι ίδιοι δεν έκαναν θα έπρεπε να ήταν πολύ περιορισμένα.
Στο τέλος-τέλος της γραφής Ελληνες της Αμερικής ήταν αυτοί που έκαναν τον βιο της χούντας αβίωτο στους δρόμους της Νέας Υόρκης, στις παρελάσεις, στο Κογκρέσο, στις στήλες των επιστολών των εφημερίδων.
Ελληνες της Αμερικής ήταν αυτοί που γέμιζαν τις αίθουσες που μιλούσε ο φλογερός τότε αντιχουντικός ηγέτης Ανδρέας Παπανδρέου.
Και αυτά όχι χωρίς κόστος για την δυνατότητά τους να επισκεφτούν την Ελλάδα ακόμα και σε οικογενειακές έκτακτες ανάγκες.
Στην παρέμβαση ομογενών προς τα μέλη του Κογκρέσου και τις κυβερνήσεις Νίξον και Τζόνσον οφειλόταν η απελευθέρωση τόσων φυλακισμένων μεταξύ των οποίων και ο θεοδωράκης όπως προκύπτει από τα στοιχεία που έχει στην κατοχή του ο «Ε.Κ.» -μέρος των οποίων δημοσιεύει σήμερα.
Με την απόσταση των 40 ετών από τα γεγονότα ψύχραιμα μπορεί να λεχθεί ότι θα μπορούσε ασφαλώς να κάνει περισσότερα η ομογένεια και όφειλε να κάνει. Ποιος όμως Ελληνας δεν μπορούσε να κάνει περισσότερα από ό,τι έκανε;
Τι δηλαδή θα μπορούσε να είχε κάνει η ομογένεια; Θα μπορούσε με μαζικές διαδηλώσεις να έδειχνε την αντίθεσή της προ τη χούντα, κάτι που θα την ζημίωνε εσωτερικά αλλά και στην αντίληψη των εδώ αρχών.
Θα μπορούσε να εξασκήσει οικονομικό πόλεμο με τον να σταματήσει τα εμβάσματα και τις επισκέψεις της στην Ελλάδα. Και ίσως το κυριότερο θα μπορούσε, όπως πίστευαν τα αδέλφια μας στην Ελλάδα, να απαιτήσει την με κάποιο τρόπο-ακόμα και με δυναμικό- την ανατροπή της χούντας από την αμερικανική κυβέρνηση.
Πόσο όμως ρεαλιστικά ήταν αυτά; Και πώς από την μια μεριά καταγγέλλαμε με τον πιο έντονο τρόπο -και δικαίως- την ανάμειξη των Ηνωμένων Πολιτειών στα εσωτερικά της Ελλάδας και από την άλλη θα ζητούσαμε ακριβώς αυτό, να λύσει η Ουάσιγκτον, αντί εμείς οι ίδιοι, την κρίση που περνούσε η χώρα;
Βέβαια, σύσσωμος ο ελληνικός λαός τότε -και σε ένα μεγάλο ποσοστό τώρα- πίστευε ότι η χούντα ήταν «ξενόφερτη», βαλμένη δηλαδή από τις ΗΠΑ. Και ίσως με βάση αυτή την λογική ζητούσε τότε την «απόλυσή» της. Εφτανε, πίστευαν πολλοί, μια λέξη από την Ουάσιγκτον, για να τα μαζέψει και να φύγει ο Παπαδόπουλος από την εξουσία. Ηταν όμως έτσι τα πράγματα;
Η αλήθεια είναι ότι μια ανοιχτή καταδίκη της Χούντας από τις ΗΠΑ θα προκαλούσε την αντίδραση μεγάλης μερίδας αξιωματικών που θα φοβόντουσαν τις συνέπειες για την ασφάλεια της χώρας. Και ίσως αυτό να τους οδηγούσε στην ανατροπή της.
Σε ποια όμως χώρα με φιλικά προσκείμενο δικτατορικό καθεστώς έκανε κάτι τέτοιο η Αμερική για να το έκανε και για την Ελλάδα; Σε καμιά.
Απεναντίας τα ντοκουμέντα που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας αποκαλύπτουν ότι ήταν η πολιτική των ΗΠΑ να στέκονται κοντά στα καθεστώτα αυτά γιατί πίστευαν ότι έτσι μόνο τα επηρέαζαν. Μια αμφιλεγόμενη πολιτική αλλά αυτή ήταν.
Στον ομογενειακό μας χώρο το βάρος της κατακραυγής το εισέπραξε ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος στον οποίο αποδόθηκε η αδράνεια της οργανωμένης ομογένειας, όπως και ο φίλος Θεόδωρος Στάθης αναφέρει σε συνέντευξή του στο «Περιοδικό».
Υπάρχει αρκετή δόση αλήθειας σ' αυτό. Και κυρίως είναι σίγουρα ήταν καταδικαστέα η απόφαση του Ιακώβου να κάνει την κληρικολαϊκή του 1968 στην Αθήνα, κάτι που ενίσχυσε ουσιαστικά την Χούντα και τον κατέταξε, δικαίως ή αδικως, στους υποστηρικτές της χούντας.
(Το ίδιο μπορεί να λεχθεί και για την ΑΧΕΠΑ που κι αυτή έκανε το συνέδριό της εκεί τότε).
Πρέπει όμως να κατανοήσουμε, με την πολυτέλεια που μας παρέχει η απόσταση του χρόνου ότι και η θέση του Ιακώβου δεν ήταν εύκολη. Από την μια είχε το Πατριαρχείο που του συνιστούσε διακριτή συνεργασία και από την ένα μεγάλο μέρος του ποιμνίου του που υποστήριζε την χούντα.
Πάντως παρασκηνιακά τουλάχιστον αποτελεί αναμβισβήτητο γεγονός ότι προέβη σε έντονα επικριτικές παρεμβάσεις τόσο στην χούντα όσο και στις ΗΠΑ. Αυτός όμως ο οποίος ήταν όντως απαράδεκτος ήταν ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Σπύρος Αγκνιου που επισκέφτηκε το χωριό των γονιών του, προσφέροντας την επίσημη υποστήριξη της κυβέρνησης Νίξον και προσωπικώς δική του προς την χούντα.
Τέλος είναι σημαντικό να τονιστεί ότι τούτη η εφημερίδα, ο «Εθνικός Κήρυξ», από την αρχή καταδίκασε το στρατιωτικό πραξικόπημα και παρέμενε πιστός στη θέση του μέχρι το τέλος.
Ούτως ή άλλως το αφιερωματικό τούτο ένθετο στόχο έχει να ανοίξει διάπλατα ένα διάλογο γύρω από το θέμα αυτό. Γι αυτό και ζητούμε την συμμετοχή σας.
ΚΑΙ ΕΔΩ ΤΙ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ
http://www.greekamericannewsagency.com/gana/index.php?option=com_content&task=view&id=1997&Itemid=83
ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ
και για να μην υπάρξει παρανόηση ή εύκολη και δημαγωγική παρερμηνεία {από τους γνωστούς κύκλους} με συγκεκριμένες σκοπιμότητες, με αφορμή το γεγονός ότι δημοσιεύται από το Greek American News Agency με την άδεια του εκδότου του ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΗΡΥΚΑ κ. Α. Διαματάρη το συγκεριμένο άρθρο δε σημαίνει ότι αλλάζει ή άλλαξε η στάση, η τοποθέτηση μας και οι όποιες διαφορές έχουν καταγρφεί ως προς τον τρόπο και την δημοσιογραφική πρόσληψη που καταγράφονται συγκεκριμένα γεγονότα στους κόλπους της ομογένειας από την μοναδική ημερησία εφημερίδα.
